Ο δίσκος της Φαιστού· το πρώτο έντυπο στην παγκόσμια ιστορία
Ο Δίσκος της Φαιστού (που βρέθηκε το 1908 από τον L. PERNIER στον Β.Α. τομέα του ανακτόρου της Φαιστού) με την αποτυπωμένη* γραφή του, μαζί με την επιγραφή σε χαλκό από το Ιδάλιον της Κύπρου, αποτελούν σπουδαιότατα ευρήματα για την ανθρωπότητα και το ελληνικό έθνος. Αυτά σε συνδυασμό με την αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Β από τον "ερασιτέχνη" Μ. Βεντρίς (αρχιτέκτονας στο επάγγελμα) την 1/6/52 που έδωσε ένα ηχηρό ράπισμα σε όλους τους "επιστήμονες" που ήταν απόλυτα σίγουροι πως η Γραμμική Β δεν είναι ελληνική γλώσσα (αφού σύμφωνα με τη θεωρία περί ινδοευρωπαίων οι Ελληνες δεν υπήρχαν (!) τότε) απέδειξαν την αρχαιότητα της ελληνικής γλώσσας. Ο Δίσκος της Φαιστού που χρονολογείται στην αρχή των Νεοανακτορικών χρόνων (17ος π.Χ. αιώνας), φέρει σημεία της "ιερογλυφικής γραφής" και στις δύο όψεις, που αποτυπώθηκαν με σφραγίδες, όταν ο πηλός ήταν νωπός. Πρόκειται λοιπόν για την παλαιότατη ένδειξη τυπογραφίας στον κόσμο, αναπαραγωγής γραπτών κειμένων με καλούπια σημείων. Και οι δύο επιγραφές έχουν αποτυπωθεί σε σπειροειδή διάταξη, από την περιφέρεια προς το κέντρο. Συνολικά τα σημεία στις δυο όψεις του δίσκου είναι 242. Αυτά διαρρυθμίζονται σε 61 ομάδες (λέξεις), πού η κάθε μία χωρίζεται από την άλλη με κάθετες εγχάρακτες γραμμές. Ο αριθμός των σημείων σε κάθε λέξη ποικίλλει από δύο έως επτά. Οι λέξεις στην Α πλευρά του δίσκου είναι 30 ενώ στην Β πλευρά του είναι 31. Τα διαφορετικά σύμβολα είναι 45 (και σύμφωνα με τον συγγραφέα Α. Βασιλάκη δεν απεικονίζεται πάντα το ίδιο γράμμα τού συμβατικού ελληνικού κρητικού αλφάβητου, σε κάθε ένα από αυτά). Επίσης, να αναφέρουμε ότι υπάρχουν δεκαπέντε σύμβολα και στις δύο πλευρές του, πού έχουν μία υπογεγραμμένη, άλλοτε πλάγια και άλλοτε κάθετη προς το σύμβολο. Τα σύμβολα αυτά απαντούν μόνο στην αρχή λέξεων και η υπογεγραμμένη προστέθηκε με μία γραφίδα.* η γραφή -όπως προαναφέραμε- έχει αποτυπωθεί στον πηλό με κινητά στοιχεία (όπως στα σημερινά τυπογραφεία, γεγονός που δείχνει τυποποίηση και αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο να υπάρχουν και άλλα παρόμοια αντικείμενα). Ιδια γραφή έχει βρεθεί σε έναν πέλεκυ που βρέθηκε στο μινωικό ιερό σπήλαιο του Αρκαλοχωρίου, καθώς και σε έναν πυραμοειδή λίθο που βρέθηκε στην περιοχή των Μαλίων.

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΑ ΡΕΥΜΑΤΑ

Κάθε χρονική περίοδος, συνήθως σχολιάζουμε ανά αιώνες, έχει να επιδείξει και τα δικά της λογοτεχνικά ρεύματα, τις κατευθύνσεις αυτές δηλαδή που ορίζει η συγκεκριμένη εποχή και γίνονται «μόδα» στην πλειοψηφία των δημιουργών.Συνήθως όταν εμφανίζεται ένα νέο λογοτεχνικό ρεύμα ξεκινά σαν αντίδραση στα προηγούμενα, σαν μια μικρή επανάσταση μιας ομάδας δημιουργών όχι μόνο στην περιοχή της τέχνης αλλά και της κοσμοθεωρίας των προηγούμενων από αυτούς. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, όλα είναι αλληλένδετα, κοινωνία, ιστορία, πολιτική, τέχνη και έκφραση. Για να αναφερθεί ένα λογοτεχνικό ρεύμα στην ιστορία θα πρέπει να έχει πέρα από εκφραστές και αρκετούς υποστηρικτές.Ανάλογα με τον αριθμό και των δύο το λογοτεχνικό ρεύμα ή κίνημα θεωρείται μεγάλο ή μικρό, διαρκεί πολύ ή λίγο. Υπάρχουν λογοτεχνικά ρεύματα που έχουν τις ρίζες τους στην αρχαιότητα και συνεχίζουν να έχουν εκφραστές ακόμα και σήμερα (πχ κλασσικισμός), ενώ άλλα άνθισαν για πολύ λίγο σε εποχές ανακατατάξεων, πολέμων, γενικής αναταραχής και αποτελούν πλέον αναφορά στα τότε δρώμενα (πχ Ντανταϊσμός). Τα μεγαλύτερα λογοτεχνικά ρεύματα από την αρχαιότητα ως σήμερα είναι, με χρονολογική σειρά:

1. Κλασσικισμός 2.Ρομαντισμός 3.Συμβολισμός

4. Ρεαλισμός 5.Νατουραλισμός 6.Υπερρεαλισμός 7.Λογοτεχνία του παραλόγου 8.Νέα λογοτεχνία.

Πολλές φορές δεν είναι δυνατόν να κατατάξουμε έναν συγγραφέα ή ένα κείμενο σε μία μόνο κατηγορία γιατί μπορεί να υπάρχουν επιρροές από διάφορα είδη είτε στο έργο είτε στο στυλ γραφής του συγγραφέα. Η Θεωρία της Λογοτεχνίας ασχολείται με αυτόν τον τομέα και αναλύει τα κείμενα ώστε να ανιχνεύσει διαφορές και ομοιότητες με λογοτεχνικά ρεύματα αλλά και την πρωτότυπη συνεισφορά του κάθε έργου.Ο κάθε καλλιτέχνης, συγγραφέας, δημιουργός γενικότερα ονειρεύεται να διαφοροποιηθεί από τα υπάρχοντα λογοτεχνικά ρεύματα, προκειμένου να δημιουργήσει τη δική του σχολή. Η ρήξη αυτή στη θεωρία της ψυχο-σημειωτικής ονομάζεται το σύμπλεγμα του Οιδίποδα (όρος του Φρόυντ), γιατί ο συγγραφέας από τη μια είναι εξ ορισμού δεμένος με την παράδοση που τον γαλούχησε κι από την άλλη ζητά να την αποτάξει.Κάθε λογοτεχνικό ρεύμα έχει τους κύριους εκφραστές του και τον «πατέρα» του. Διάφορες λογοτεχνικές διαμάχες έχουν γίνει ανά καιρούς προκειμένου να οριστεί ως αρχηγός ενός ρεύματος αυτός ή ο άλλος δημιουργός, ή να βρεθούν τα πρώτα ψήγματα του είδους σε κάποιο έργο νωρίτερα από την εποχή που κατ'εξοχήν εμφανίστηκε το λογοτεχνικό ρεύμα.