Η Ακρόπολη της Λίνδου

 

Σύμφωνα με την παράδοση ιδρύθηκε από το Δαναό και συμμετείχε στον Τρωικό Πόλεμο, με ηγεμόνα της τότε τον Τληπόλεμο. Διατέλεσε μέλος της Δωρικής Εξαπόλεως και στην ακρόπολή της είχε περίφημο ναό της Αθηνάς Λινδίας , ο οποίος πήρε την τελική του μορφή γύρω στο 300 π.Χ.

Το 700 π.Χ. ήταν ήδη ένα σημαντικό εμπορικό κέντρο της περιοχής και είχε ναυτική δύναμη. Στους κλασικούς χρόνους, αν και δωρική πόλη, συμμετείχε στην Συμμαχία της Δήλου αλλά στη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου μετέστη στους Λακεδαιμόνιους.....

Στα αρχαϊκά χρόνια, η Λίνδος εξελίχθηκε σε μεγάλη εμπορική και ναυτική δύναµη, υπό την διακυβέρνηση του μετριοπαθούς τυράννου Κλεόβουλου (6ος αιών. π.Χ.), ενός από τους «επτά σοφούς» της αρχαιότητας. Η σημασία της σταδιακά μειώθηκε μετά την ίδρυση της Ρόδου το 407 π.Χ.

Ελληνικές ντόπιες ποικιλίες σπόρων

Ήταν απλά θέμα χρόνου οι Ελληνικές ντόπιες ποικιλίες σπόρων να βρεθούν στο στόχαστρο της επίθεσης, όπως αυτή εξαπολύεται με την μορφή του κλεισίματος της Τράπεζας Διατήρησης Γενετικού Υλικού.

Η αλήθεια είναι ότι γενικά η συγκυρία δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερη για τις φυσικές, ντόπιες ποικιλίες σπόρων σε παγκόσμιο επίπεδο, οι οποίες με κάθε τρόπο επιχειρείται να …εξαφανιστούν και να κυριαρχήσουν όχι απλά τα υβρίδια αλλά οι γενετικά τροποποιημένοι σπόροι.

Με τον ίδιο τρόπο που μέσα σε μόλις 3-4 δεκαετίες οι φυσικές τροφές ξεχάστηκαν σχεδόν εντελώς και μπήκαν στο περιθώριο και οι άνθρωποι πλέον τρέφονται με επεξεργασμένες τροφές γεμάτες κάθε είδους δηλητήρια, με αντίστοιχο τρόπο προχωράει ραγδαία και η εξαφάνιση των φυσικών σπόρων.

ΤΑ ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΑ

Τη δεύτερη μέρα των Ανθεστηρίων επικρατούσε εύθυμη ατμόσφαιρα.
Στη γιορτή έπαιρναν μέρος και παιδιά.
Στην εικόνα παρουσιάζονται παιδιά που διασκεδάζουν με ένα αυτοσχέδιο αμαξάκι.
5ος αι. π.Χ., Αθήνα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο

Eτήσια γιορτή της αναγέννησης της φύσης και γιορτή των νεκρών προς τιμή του …Λιμναίου Διονύσου και του Xθόνιου Eρμή. Γίνονταν στην Aθήνα κατά τον μήνα Aνθεστηριώνα (τέλος Φεβρουαρίου – αρχές Μαρτίου) επί τρεις ημέρες.

Tο όνομα της γιορτής πιθανολογείται από το ανθέω και το σχετίζουν με το έθιμο της δεύτερης μέρας των χοών να στεφανώνουν τα τρίχρονα αγόρια με λουλούδια. Eπειδή τα Aνθεστήρια δεν ήταν γιορτή των λουλουδιών είχε υποστηριχθεί παλαιότερα η άποψη πως και το όνομα Aνθεστήρια της όλης γιορτής δε σχετίζεται με τα άνθη, αλλά με το ρήμα «αναθέσσασθαι» που σημαίνει την ανάκληση των ψυχών (όμως η συγκοπή της πρόθεσης ανά δεν είναι χαρακτήρας της ιωνικής διαλέκτου) και σχετίζουν την ετυμολογία με την τρίτη ημέρα της γιορτής που ήταν αφιερωμένη στις ψυχές των νεκρών.

Γιατί οφείλουμε να διδάσκουμε τα Αρχαία Ελληνικά στα παιδιά μας

Ι.Θ. Κακριδής

Γιατί αλήθεια διδάσκουμε τα αρχαία ελληνικά στα παιδιά που θέλουμε να μορφώσουμε, σε τόσο πολλές ώρες μάλιστα; Τρεις είναι οι κύριοι λόγοι που μας υποχρεώνουν να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να επικοινωνήσουν όσο γίνεται περισσότερο με τον αρχαίο κόσμο.

Πρώτα απ’ όλα, γιατί είμαστε κι εμείς Έλληνες. Από τον καιρό του Ομήρου ως… σήμερα έχουν περάσει κάπου δυο χιλιάδες εφτακόσια χρόνια. Στους αιώνες που κύλησαν οι Έλληνες βρεθήκαμε συχνά στο απόγειο τηςδόξας, άλλοτε πάλι στα χείλια μιας καταστροφής ανεπανόρθωτης∙ νικήσαμε και νικηθήκαμε αμέτρητες φορές∙ δοκιμάσαμε επιδρομές και σκλαβιές∙ αλλάξαμε θρησκεία∙ στους τελευταίους αιώνες η τεχνική επιστήμη
μετασχημάτισε βασικά τη μορφή της ζωής μας∙ και όμως κρατηθήκαμε Έλληνες, με την ίδια γλώσσα‐φυσικά εξελιγμένη‐, με τα ίδια ιδανικά, τον ίδιο σε πολλά χαραχτήρα και με ένα πλήθος στοιχεία του πολιτισμού κληρονομημένα από τα προχριστιανικά χρόνια.
Στον πνευματικό τομέα κανένας λαός δεν μπορεί να προκόψει, αν αγνοεί την ιστορία του, γιατί άγνοια της ιστορίας θα πει άγνοια του ίδιου του ίδιου του εαυτού του. Είμαι Έλληνας, συνειδητός Έλληνας, αυτό θα πει, έχω αφομοιώσει μέσα μου την πνευματική ιστορία των Ελλήνων από τα μυκηναϊκά χρόνια ως σήμερα.

Η γενιά του 50, 60 και 70

Σύμφωνα με τις στατιστικές, αυτοί από εμάς που ήμασταν παιδιά τις δεκαετίες του 40 50 60 και 70 πιθανόν δεν θα έπρεπε να είχαμε επιζήσει.
Οι κούνιες μας ήταν βαμμένες με γυαλιστερή λαδομπογιά με βάση το μόλυβδο. Τα πατώματα είχαν μωσαϊκό που σου περόνιαζε τα κόκκαλα κι οι κρεβατοκάμαρες ξύλινα πατώματα που τα γυάλιζαν με παρκετίνη, με κάτι βαρειές παρκετέζες και κάθε τόσο αγκίθες καρφωνόντουσαν στις ξυπόλητες πατουσες μας.

 

Οι παιδικές αρρώστιες έκαναν θραύση. Κάθε τόσο κι ένας φίλος ή συμμαθητής πάθαινε ιλαρά, κοκύτη, μαγουλάδες, ανεμοβλογιά.
Δεν είχαμε καπάκια ασφαλείας στα μπουκάλια με τα φάρμακα, ούτε καπάκια στις πρίζες του δωματίου, εκείνες τις σκούρες τις φτιαγμένες από βακελίτη.

Ζεσταινόμασταν με σóμπες με ξύλα η με… κάρβουνο, η με θερμάστρες πετρελαίου. Που να βρεθεί καλοριφέρ τότε.

 

Τηλέφωνο είχε ή σε κανένα θάλαμο του ΟΤΕ με κερματοδέκτη με εκείνες τις μάρκες τις χαραγμένες, ή στο περίπτερο της γειτονιάς, που είχε κρεμασμένα με μανταλάκια τα περιοδικά μας ο Μικρός Ηρωας κι ο Μικρός Σερίφης, κι ακόμα το Ρομάντζο, το Πάνθεον, το Ντομινό, η Βεντέττα, το  Πρώτο, το Εμπρός.

ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ

Αυτή η αγάπη κράτησε έξι δεκαετίες.

Ο Τζέιμς και η Λορέτα ήταν παντρεμένοι για 64 χρόνια. Γνωρίστηκαν όταν ο Τζέιμς επέστρεψε σπίτι του ύστερα από το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Οταν ένας γείτονας του συστήσε τη Λορέτα κατάλαβε αμέσως ότι αυτή θα γινόταν η γυναίκα του. Η Λορέτα όμως δεν ήταν έτοιμη. Επέμενε να τελειώσει το πανεπιστήμιο πρώτα. Στην ορκωμοσία αντάλλαξαν όρκους αγάπης. Απέκτησαν πέντε παιδιά, είκοσι τρία εγγόνια και είχαν μία ευτυχισμένη ζωή.

Λίγα χρόνια πριν, η Λορέτα σε ηλικά 87 ετών διαγνώστηκε με Αλτσχάιμερ. Λίγο μετά ο Τζέιμς έκανε χειρουργείο για να βάλει βηματοδότη. Αυτό σήμαινε ότι μπαινόβγαινε συχνά στα νοσοκομεία.

Ενας εγγονός τους είπε: "Ουσιαστικά ζούσε για τη Λορέτα. Ήταν σαν ένας άνθρωπος πια και δεν ήθελε να την αφήσει μόνη της με την αρρώστεια της"

Ο Τζέιμς μέχρι τα τελευταία λεπτά της ζωής του προσπάθησε να απαλύνει τον πόνο της Λορέτας. Πέθανε στις 13 Νοεμβρίου 2012. Μνημείο αγάπης και αφοσίωσης

-9 oC ΣΤΟ ΕΛΑΦΙ ΚΑΛΑΜΠΑΚΑΣ

1/Θ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΕΛΑΦΙΟΥ

Ακραίες πολικές καιρικές συνθήκες επικρατούν στην περιοχή μας εδώ και ένα τριήμερο.Σήμερα η θερμοκρασία κατρακύλησε στο -9 οC. Το σχολείο μας είναι μέσα στον πάγο, ευτυχώς  το καλοριφέρ αντιστέκεται και είναι ακόμη σε λειτουργία. Στην αίθουσα μέσα έχουμε αρκετή ζέστη,ενώ στο προαύλιο όλα είναι παγωμένα. Η φωτογραφία είναι ενδεικτική από την κρήνη στο δάσος, ανεβαίνοντας  λίγα χιλιόμετρα πριν φθάσω στο χωριό.

ΠΑΛΙΑ ΤΣΙΓΚΙΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ

Τα τσίγκινα παιχνίδια με τα οποία έπαιξαν, χάρηκαν και μεγάλωσαν γενιές και γενιές παιδιών, παιχνίδια που βγήκαν από τις βιτρίνες συλλεκτών, ζωντανεύοντας ξανά αντιπροσωπευτικά δείγματα τσίγκινων παιχνιδιών από επώνυμους και ανώνυμους κατασκευαστές, τεχνίτες και μαστόρους, αναβιώνοντας το κλίμα μιας άλλης, μακρινής εποχής, σχεδόν ξεχασμένης. Πρόκειται για παιχνίδια φτιαγμένα από τσίγκο, βαμμένα με αριστουργηματικό τρόπο, γεμάτα φαντασία, ευρηματικότητα, ποικιλία χρωμάτων και μαστοριά. 

Το 1960 ο τσίγκος θεωρήθηκε επικίνδυνο υλικό και τα τσίγκινα παιχνίδια στην Ευρώπη και στην Ελλάδα αντικαθίστανται σταδιακά από τα πλαστικά. Έτσι πολλές βιοτεχνίες αναγκάστηκαν να κλείσουν, καθώς το κόστος των τσίγκινων παιχνιδιών ήταν δυσβάσταχτο λόγω των πολλών φάσεων εργασίας και της δουλειάς που η περισσότερη γινόταν με το χέρι.
Μπορεί τα χρόνια να έχουν περάσει, τα παιχνίδια, ο τρόπος και τα γούστα των παιδιών να έχουν αλλάξει, αλλά ο σκοπός του παιχνιδιού εδώ και χιλιάδες χρόνια παραμένει πάντα ο ίδιος,η χαρά.

 

ΜΟΥΣΕΙΟ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΠΑΙΔΙΚΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΟΥ

 Βρίσκεται στη Μύρινα της Λήμνου
Περισσότερα κλικ ΕΔΩ

 Ο σπόρος για ένα τέτοιο μουσείο έπεσε το 1976, όταν ο Χρ. Μπουλώτης επισκέφτηκε το Μουσείο Παιχνιδιών της Νυρεμβέργης.

Εντυπωσιασμένος, εκείνη τη μέρα αγόρασε από ένα παλαιοπωλείο και το πρώτο του παλιό παιχνίδι, μια μεταλλική γερμανική ατμομηχανή τρένου της δεκαετίας του 1930.

Εκτοτε η συλλογή του εμπλουτίστηκε με παιχνίδια που έλιωσαν στα παιδικά χέρια, φυλάχτηκαν στο πατάρι ή διασώθηκαν από τα σκουπίδια και κατέληξαν σε κάποιο παλαιοπωλείο. Παιχνίδια που λατρέψαμε, ζηλέψαμε ή ονειρευτήκαμε. Λαϊκά καθώς και γνωστών ευρωπαϊκών και αμερικανικών εταιρειών, που χρονολογούνται ακόμα και από τον 19ο αιώνα. Ανάμεσά τους και αρκετά ελληνικά.

Τσίγκινες λιθόγραφες μοτοσικλέτες, πυροσβεστικά οχήματα, μολυβένια στρατιωτάκια, πάνινες και πορσελάνινες κούκλες, τροχήλατα κοκόρια, κλόουν από παπιέ μασέ, λούτρινα αρκουδάκια, κουρδιστά ποντικάκια , ακροβάτες και ορχήστρες μινιατούρες ξυπνούν παιδικά γέλια και κλάματα. Κιβωτοί και φάρμες με ζώα, χάρτινα λουνα παρκ, περήφανα τσολιαδάκια, βιαστικοί αγιοβασίληδες και κουμπαράδες-γουρουνάκια, που θυμίζουν την ξεχασμένη τέχνη της αποταμίευσης, ξεπηδούν από το λεύκωμα.

ΚΥΠΡΙΑΚΑ ΕΘΙΜΑ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ

Κυπριακά έθιμα της ημέρας των καλάντων παραμονής των Θεοφανείων και της εορτής των Θεοφανείων (Φώτων) στην Κύπρο.
Οι νοικοκυρές σηκώνονται πολύ πρωί και ετοιμάζουν τους λουκουμάδες (τα ξεροτήγανα) και ρίχνουν την πρώτη τηγανιά πάνω στα κεραμίδια για να φάνε οι καλικάντζαροι και να φύγουν λέγοντας το «τιτσίν τιτσίν λουκάνικο, μαχαίρι μαυρομάνικο, κομμάτι ξεροτήγανο, να φάτε και να φύετε».
Μετά τις ώρες που διαβάζονται στην εκκλησία, ο ιερέας με το σταυρό στο χέρι, ένα φαναράκι με φως και ένα δοχείο με αγιασμό, συνοδευόμενος από παιδιά, γύριζε από σπίτι σε σπίτι για να ''καπλαντίσει'', δηλαδή να ραντίζει το σπίτι με αγιασμό ψάλλοντας το «εν Ιορδάνη βαπτιζομένου σου Κύριε...». Κάθε οικοκυρά προσκυνούσε το σταυρό και έριχνε ένα κέρμα στο δοχείο για τα παιδιά και κερνούσε με γλυκά όλους. … Επίσης είχε έτοιμο το τραπέζι με το νηστίσιμο φαγητό, την μπουκάλα με το κρασί, το ποτήρι, και το ψωμί για να το ευλογήσει ο ιερέας και ακόμα να το γευτεί. Ακόμα έπαιρναν αγιασμό από την εκκλησία και ράντιζαν τα ζώα τους, τα χωράφια τους και τα σπαρτά τους για να είναι ευλογημένα.

ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ TOY ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ!

ΣΤΙΣ 6 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΑΣ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ ΤΑ ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ TOY ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ!!!

Τα Αγία Θεοφάνεια είναι μία από τις αρχαιότερες εορτές της εκκλησίας μας η οποία θεσπίσθηκε το 2ο αιώνα μ.Χ. και αναφέρεται στη φανέρωση της Αγίας Τριάδας κατά τη βάπτιση του Ιησού Χριστού. Η ιστορία της βάπτισης έχει ως εξής: Μετά από θεία εντολή ο Ιωάννης ο Πρόδρομος εγκατέλειψε την ερημική ζωή και ήλθε στον Ιορδάνη ποταμό όπου κήρυττε και βάπτιζε. Εκεί παρουσιάσθηκε κάποια ημέρα ο Ιησούς και ζήτησε να βαπτισθεί. Ο Ιωάννης, αν και το Άγιο Πνεύμα τον είχε πληροφορήσει ποιος ήταν εκείνος που του ζητούσε να βαπτισθεί, στην αρχή αρνείται να τον βαπτίσει ισχυριζόμενος ότι ο ίδιος έχει ανάγκη να βαπτισθεί από Εκείνον. Ο Ιησούς όμως του εξήγησε ότι αυτό ήταν το θέλημα του Θεού και τον έπεισε να τον βαπτίσει. Και τότε μπροστά στα έκπληκτα μάτια των θεατών διαδραματίσθηκε μία μοναδική και μεγαλειώδης σκηνή, όταν με την μορφή ενός περιστεριού κατήλθε το Άγιο Πνεύμα και κάθισε επάνω στο βαπτιζόμενο Ιησού, ενώ συγχρόνως ακούσθηκε από τον ουρανό η φωνή του Θεού η οποία έλεγε: «Ούτος εστίν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα» («Αυτός είναι ο αγαπημένος μου Υιός, αυτός είναι ο εκλεκτός μου»).

Συγκλονιστική και γεμάτη αλήθειες η επιστολή ενός Ισπανού δασκάλου!

Διαβάστε την συγκλονιστική και γεμάτη αλήθειες επιστολή ενός συναδέλφου Ισπανού δασκάλου:

Ανοιχτή επιστολή στον υπουργό Wert και τη σύμβουλο μετανάστευσης Figar

Μετά από περισσότερα από 35 χρόνια υπηρεσίας στη δημόσια εκπαίδευση, σήμερα έκανα το τελευταίο μου μάθημα.

Συνταξιοδοτούμαι. Δεν είχα σκοπό να το κάνω, αλλά με αναγκάζουν οι καταστάσεις, ας το πούμε έτσι. Θα μπορούσα να πω ότι η αιτία είστε εσείς, αλλά θα ήταν αρκετά απλό και επιπλέον θα βρίσκατε αρκετούς λόγους για να δικαιολογηθείτε, καθώς δεν αντιλαμβάνεστε καθόλου όσα συμβαίνουν στο χώρο της εκπαίδευσης. Είστε εσείς που υποβάλλετε τη δημόσια εκπαίδευση σε μία σταδιακή υποβάθμιση και οδηγείτε τους εκπαιδευτικούς στο να υιοθετήσουν αμυντική στάση, κάτι που δεν θα είχε νόημα σε μία χώρα που πίστευε ότι στην εκπαίδευση βρίσκεται το μέλλον των πολιτών της και όχι οι μελλοντικοί καταναλωτές.

Έκανα το τελευταίο μου μάθημα και ήδη μου λείπουν οι μαθητές μου και οι συνάδελφοί μου. Ανάμεσα στις ευκαιρίες που μου δόθηκαν ξεκινώντας τον εργασιακό μου βίο διάλεξα αυτή που ήταν πιο κοντά στις επιθυμίες μου και τα όνειρα που είχα όντας νέος. Βρέθηκα σε έναν κόσμο όπου η συνεργασία μου προκαλούσε μεγαλύτερη ικανοποίηση από τον ανταγωνισμό . Ομολογώ ότι ποτέ δεν επιθύμησα να είμαι ανταγωνιστικός, αλλά κατάλληλος, δεν προσπάθησα να είμαι ο καλύτερος αλλά καλύτερος, για να επιτύχω αυτό που κατά βάθος όλοι αναζητούν περισσότερο από χρηματικές ανταμοιβές ή βραβεία και διακρίσεις, την ικανοποίηση να μπορούμε να κάνουμε αυτό που μας ικανοποιεί, μας αρέσει, μας κάνει να αισθανόμαστε χρήσιμοι και σημαντικοί.

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ "EVENT"

Ένα άρθρο της κόρης μου Μαριάννας(μαθήτρια της Α' Λυκείου στο 5ο Λύκειο Τρικάλων).

Δημοσιεύτηκε στην εβδομαδιαία εφημερίδα 6μέρες, την Παρασκευή 4-1-13, μαζί με τα άρθρα τριών συμμαθητών της,ολοκληρώνοντας έτσι τη διερευνητική εργασία του τμήματός της.

Τα Χριστούγεννα δεν είναι ένα “event”

 

Για να αναφερθούμε στη γιορτινή διάθεση της εποχής θα πρέπει να θυμηθούμε το γεγονός ορόσημο στη χριστιανική πίστη, τη Γέννηση του Χριστού. Γιορτή που χαίρει ευλάβειας και συγκίνησης εκ μέρους των πιστών, που στην αρχή πρέσβευε διαφορετικές έννοιες και με την πάροδο του χρόνου απέκτησε άλλη σημασία. Πώς μια τόσο ουσιαστική γιορτή έγινε έρμαιο της αμείλικτης εμπορευματοποίησης;