Πελασγικά έτυμα

Δίσκος Φαιστού

Η Πελασγική πρωτογλώσσα, η μήτρα των γραικικών διαλέκτων και κατόπιν των ελληνικών, έχει αφήσει τον απόηχό της, παρά την πάροδο χιλιετιών, ακόμη και στην σημερινή βαρειά λαβωμένη νεοελληνική, η οποία άνθεξε τα τραύματα περίπου δισχιλιετούς σκλαβιάς και απορρίψεως.

Ιστάμεθα μάρτυρες της σημερινής κακοποιήσεώς της από επισήμους ελληνοφώνους ελληνοφόνους οι οποίοι, στην απύθμενη βλακεία τους, δεν είναι δυνατόν να εκτιμήσουν το μέγεθος της απωλείας την οποία προσπαθούν να επιφέρουν. Οι νεοελλαδικοί όνθοι των φιλοσοφικών σχολών, κυριολεκτικώς πυώδη αποστήματα στον όποιο εθνικό κορμό, πρωτοστατούν στον βιασμό, συγχαίροντες αλλήλους για την αθλία μετατραυματική και επιθανάτιο πορεία του μεγαλειωδεστέρου δημιουργήματος της ανθρωπίνης διανοίας.

Θα επιχειρήσουμε μερικές εμβαθύνσεις στην επιζήσασα πελασγική ηχώ, γοητευμένοι από το γεγονός ότι παρά τις χιλιετίες και τις σιχαμερές προσπάθειες των διαφόρων αθλίων Γλυνών, τα γλωσσικά αυτά στοιχεία επιζούν αλλά και απαιτούν σεμνά την αναγνώρισή των…

Λόγω της σημερινής πολιτικής καταστάσεως, οφείλουμε να αναζητήσουμε την ετυμολογία του ΒΑΡΔΑΡ…..

Η ρίζα ΟΥΡ-

Στο έγκυρο αρχαιοελληνικό λεξικό LIDDELL & SCOTT στην λέξι Ούρος έχουμε τις ερμηνείες φύλαξ, φρουρός, επιστάτης, επίτροπος.

Αναφορές από την αρχαιοελληνική γραμματεία έχουμε πολλές όπως π.χ. στην Ιλιάδα Θ’ 80 Γερήνιος ούρος Αχαιών, Λ’ και στον Πίνδαρο Ι. 8 (55) Αχιλλεύς, ούρος Αιακιδάν κλπ.

ΠΑΡΑΓΩΓΑ:

ουρεύς, επίουρος, οράω, όρομαι, ώρα, φρουρός=προορός, τιμάορος, πυλουρός, θυρωρός, οικουρός, κηπουρός, ακταίωρος, φρυκτωρία, βαΐουλος κλπ.

Η λέξις ούρος είναι δασεινομένη. Η δασεία, πριν καταστή αλεξανδρινό σύμβολο είχε πολλές περιπέτειες και μία απ’ αυτές είναι η παλαιοτάτη προφορά της βάσει του βαύ ή δίγαμμα F-. Επομένως, με δίγαμμα ο ούρος γράφεται Fορ-βορ ή Fουρ-βουρ και με την συνηθεστάτη τροπή του ου- σε ω- (και αντιστρόφως) έχουμε Βώρ-. Αυτό, όπως αναφέρει το λεξικό, επιβεβαιούται με τους τύπους τιμάορος=τιμα-Fόρος, πυλά-ωρος=πυλά-Fωρος=πυλαυρός=πυλευρός (Ησύχιος).

Επίσης, Βώροι=Fώροι είναι οι οφθαλμοί κατά τα λεξικά Ησυχίου και Σουίδα.

Αυτή η παναρχαία ρίζα, μεταφερθείσα αργότερα στην Δυτική Ευρώπη, και με την γνωστή τροπή του δίγαμμα F- σε W-, έδωσε τις αγγλικές λέξεις war, warden, ware, beware, guard όπως παραδέχεται το λεξικό LIDDELL & SCOTT.

Ο φύλαξ γενικώς λοιπόν ήτο ο Βούρος-Βώρος ενώ ο σκοπός-φύλαξ του στρατοπέδου ή της περιοχής ήτο ο Βωρ- της Δα- δηλ. γα=γη. Επομένως φύλαξ είναι ο Βόρδας από το οποίο εύκολα προέκυψε ο ΒΑΡΔΑΣ, που είναι και γνωστό βυζαντινό όνομα.

Η ονομασία Βαρδαρ- λοιπόν σημαίνει ακριβώς το ίδιο με τα Σκόπια με γλωσσική απόστασι χιλιάδων ετών. Σαν να μας χλευάζη η ιστορία που δεν τους θέλουμε σαν Βορείους Μακεδόνες, αλλά τους αποδεχόμεθα ως Σκοπιανούς ή Βαρδαρίους. Όλες είναι γραικικές λέξεις ενώ οι αμαθείς ηγούνται εθνικιστικών αγώνων οι οποίοι οδηγούν σε εθνικές τραγωδίες εξ ορισμού.

Να προσθέσουμε στο ΒΟΡ-ΔΑ=ΒΑΡΔΑ[1] το αγγλικό παράγωγο FΟR-TA=FORT δηλ. το Φρούριο.

Η εθνική ονομασία η προκύπτουσα εκ των φυλάκων μίας περιοχής-γης είναι ΒΩΡ- και ΓΑ- δηλ. βωργα ή βούργα ή βούλγαρος. Πράγματι οι Βουλγάριοι ήσαν βυζαντινοί τοποτηρηταί-ακριτοφύλακες και η ονομασία τους χιλιάδων ετών πριν οι όποιοι δηθεν επιστήμονες ανακαλύψουν τους δήθεν σλάβους βουλγάρους. Το αρχικό Β- του ΒΟΥΡ- ευκόλως στα ελληνοπελασικά εναλλάσσεται με το Π- (π.χ. αραβία-αραπιά, κλέπτω-κλέβω, ράπτω-ράβω κλπ) αλλά και με την βαρειά προφορά ΜΠ- (π.χ. βαμβάκι-μπαμπάκι, βάζω-μπάζω κλπ). Επομένως, το ΒΟΥΡΓΑ- μπορεί να γίνη γίνεται ΠΟΥΡΓΑ- ή και ΜΠΟΥΡΓΚΑ-. Το πουργα- με την εναλλαγή ΟΥ- και Υ- (π.χ. πτέρυγα-φτερούγα, τύμβος-τούμπα κλπ) γίνεται ΠΥΡΓΟΣ αλλά και βαρβαριστί BURG. Οι Βούλγαροι είναι αυτόχθονες όπως αποδεικνύει η ελληνική γραμματεία αλλά τα ενεργούμενα του Ρωσσικού εθνικιστικού πανσλαβισμού ακόμη και με διεθνιστικό-κομμουνιστικό μανδύα, υποδαυλίζουν την διαφορετικότητα ενεργοποιούμενοι σήμερα από τους φρικτούς σιωνίδες του Σόρος. Το ξεκίνημα έγινε από τον πανάθλιο Φώτιο του ανθελληνικού Βυζαντίου, ο οποίος ενεργοποιώντας τα γλοιωδέστερα ξερατά που έβγαλε η μακεδονική γη μετά τον Κάσσανδρο, τους κακαδελφούς Κύριλλο-Μεθόδιο, εξλάβισαν γλωσσικώς ένα αγνό τμήμα του πελασγικού λαού, τους θρακοπελασγούς του Βορρά. Έτσι κατήντησαν οι νεοέλληνες δήθεν ανάδελφοι ενώ ουσιαστικά είμαστε πολύδελφοι.

Παράγωγα είναι ή βάρδια, αλλά και το χωριό Βαρδάτες Φθιώτιδος δηλ. η αρχαία Τραχίνα. Τραχίς και Βαρδάτες είναι συνώνυμα με γλωσσική διαφορά χιλιάδων χρόνων καθώς επίσης στην ίδια περιοχή τα συνώνυμα Σπερχειός και Γοργοπόταμος. Αυτά θα αποδειχθούν στο μέλλον.

Η ρίζα -βωρ έδωσε την ονομασία στις θυγατέρες Διός-Θέμιδος, τις Ώρες. Οι Ώρες, που ετυμολογικώς σημαίνει φύλακες, φυλάγουν τις πύλες του ουρανού στον Όλυμπο και τις ανοιγοκλείνουν. (Ιω. Κακριδή, Ελληνική Μυθολογία, Εκδ. Αθηνών, τόμος 2, σελ. 276).

Στον Κρατύλο του Πλάτωνος, 393a1, ο Σωκράτης ισχυρίζεται ότι το όνομα του Αστυάνακτος, είναι συνώνυμο με αυτό του πατρός του, του Έκτορος και μάλιστα τονίζει ότι ακούγονται ελληνικά ενώ προφανώς νομίζει ότι είναι μη ελληνικά.

Οι ληρολόγοι της φιλολογίας, ελληνόφωνοι και μη, γνήσια τέκνα της era vulgaris, ηδονίζονται στο έπακρον διαβάζοντας τέτοιες θέσεις αρχαίων Ελλήνων και παρασυρόμενοι από ανθελληνικά παραληρήματα, εκδίδουν επιστημονικές θεωρίες βασιζόμενες όχι στην ενδελεχή επιστημονική μελέτη γλωσσικών ριζών αλλά στο τι γράφει το κάθε αμφιβόλου επιστημονικής αξίας, πιθανώς και παραποιημένο, σύγγραμμα της αρχαιότητος. Πράγματι αξιοθαύμαστο δεν είναι το πώς ετυμολογείται στον Κρατύλο το ένα ή το άλλο όνομα, αλλά, το ότι σε μία εποχή όπου η ανθρωπότης, από επιστημονικής πλευράς ευρίσκετο βυθισμένη σε χαώδη δεισιδαιμονικά θεοκρατικά ερέβη, στον Κρατύλο ανατέλλει μία νέα επιστήμη, η οποία πολύ αργότερα, ωνομάσθη γλωσσολογία. Δεν είναι σημαντικό για κανέναν, εκτός των ανοητολογούντων γλωσσολόγων-φιλολόγων-φιλοσόφων, να προσπαθή να αποδείξη αν είχε δίκαιον ο Πλάτων ή ο Σωκράτης όταν προσεπάθουν στην αρχαιότητα να ετυμολογήσουν ονόματα. Το σημαντικό είναι ότι εδίδαξαν την μεθοδολογία της επιστημονικής ερεύνης της νέας επιστήμης της γλωσσολογίας, μέσω γλωσσικών μηχανισμών και αναλύσεων γλωσσικών κανόνων. Η θεμελίωσις αυτής της επιστήμης στον Κρατύλο, ώφειλε να αναγνωρίζεται διεθνώς ως νοητικόν ορόσημον υψίστης σημασίας για την πολιτισμένη ανθρωπότητα και μόνον αυτό. Διότι, η ουσία είναι ότι σε πολλές ετυμολογίες, ο Πλάτων-Σωκράτης φαίνεται να έχει πέσει σε πολλές παγίδες οι οποίες μπορούν χαρακτηρισθούν σήμερα ως εντελώς ανεδαφικές. Όμως όταν μία νέα επιστήμη διάγει τα πρώτα της βήματα υποπίπτει σε παντοειδή σφάλματα ή ατοπήματα από τα οποία διασώζεται εντίμως μόνον αν δεν δογματίση τα αποτελέσματά της. Και φυσικά δογματισμός πορισμάτων στον Κρατύλο δεν υπάρχει και αυτό είναι άλλη μία νοητική-επιστημονική κατάκτησις από την οποία οι διόλου ευφυείς επιστημονικοί ταγοί της σήμερον πρέπει να διδαχθούν. Κατόπιν αυτών, αυτονόητον είναι ότι στις ετυμολογικές αναζητήσεις δεν βοηθούμεθα από προσπάθειες αρχαίων αλλά μάλλον αποπροσανατολιζόμεθα.

Αναζητώντας την ετυμολογία της λέξεως Έκτωρ, βλέπουμε ότι αποτελείται από το εκ-τ- και το γνωστό ωρ-=φύλαξ.

Η πολυσήμαντη πρόθεσις -εκ με δασεία, σημαίνει και κάτι προερχόμενο από κάπου. Στην συγκεκριμένη περίπτωσι το -τ- του Έκτορος πρέπει να ήτο τα- ώστε να δηλώνη την έκτασι, την περιοχή [Τα=Λα=Γα=Δα όπως π.χ. ευ-ρυ-τανία η χώρα (Τα ή Δα ή Γα=γη) η οποία αυλακώνεται (Ρυ-) από πολλά νερά (δηλ. τα ρυάκια της είναι ευ=ωραία.)]. Ο Έκταωρ κατέστη Έκτωρ. Το ΕΚ-ΤΑ-ΟΣ σημαίνει ο εντόπιος ή ο αυτόχθων ενώ σε μεταγενέστερη ελληνική απόδωσι το ΤΑ- γίνετα ΓΑ- αλλά προ του Γ- το Κ- τρέπεται επίσης σε Γ- και ο ΕΚ-ΤΑ-ΟΣ γίνεται ΕΓ-ΓΑΙ-ΟΣ δηλ. ο εντόπιος όπως αναφέρει το λεξικό LIDDELL & SCOTT.

Η πρόθεσις -εκ εγράφετο αργότερα με δασεία και άρα παλαιότερα επροφέρετο χεκτ-, και ακόμη παλαιότερα, όταν η δασεία επροφέρετο σ-, η ρίζα ήτο σεκτ-. Από εδώ προέρχεται το αγγλικό sect-or, sect-ion από όπου η σέκτα κλπ.

Επομένως (Σ)έκτωρ ή (Χ)έκτωρ η Έκτωρ σημαίνει ο αυτόχθων ή εντόπιος φύλαξ ή ο επιστάτης-τοποτηρητής-άρχων μίας οριοθετημένης περιοχής και εφ’ όσον οριοθετημένο το Άστυ προκύπτει η απόδειξις του ισχυρισμού του Σωκράτους όχι βέβαια ετυμολογώντας το έκτωρ εκ του έχω όπως γράφεται στον Κρατύλο, στον Όμηρο αλλά και στο λεξικό LIDDELL & SCOTT.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η παλαιά αλβανική λέξις κούλος=βοσκός ή φύλαξ κοπαδιού-ποιμήν. Ως γνωστόν, οι αλβανικές διάλεκτοι είναι πολύ πλησιέστερες στην πελασγική πρωτογλώσσα από την οποία προήλθον τα ελληνικά. Την λέξι κούλος μπορούμε να την προφέρουμε και κούρος διότι πολύ συχνά τα λ- με τα ρ- εναλλάσσονται. (π.χ. Γρηγόρης-Γληγόρης, ήρθα-ήλθα, αρμυρός-αλμυρός κλπ). Μήπως όμως φύλακες Κούροι-Κουρήται δεν φύλαγαν τον νεογέννητο Δία; Και πως άραγε αποκαλούν τα πρόβατα οι Κρήται και τι σημαίνει Κ(ου)ρήτη; Λέξις γνωστή, προερχομένη εκ του κούλος=φύλαξ είναι το καραούλι. Ίσως το καρά- να παρέμεινε στους δωριείς ως απόηχος του ΚΑ-(ο σταυρός στην Γραμμική Β’) και ΡΟ- (κύκλος με σταυρό μέσα του σαν θήτα στην Γραμμική Β’), οπότε καράουλος=ο εποπτεύων προς τα τέσσερα σημεία κυκλικώς δηλ. έχων γενική εποπτεία.

Το Κ- του κούλος μάλλον εναλλάσσεται εύκολα με το Β- στην αρχαία ιλλυρικομακεδονική. Η Κόνα-Κονέκα της αρχαιομακεδονικής έγινε Βόνα-Βονέκα και με την συνήθη εναλλαγή του Β- με το Γ- στα ελληνικά (π.χ. βέφυρα-γέφυρα, βλέφαρο-γλέφαρο, βλέπω-γλέπω κλπ) κατέληξε Γυνή-γυναίκα. Να σημειώσουμε ότι το Κόνα-Κύνα εσήμαινε το θηλυκό ενώ Κύνα η αδελφή του Μεγ. Αλεξάνδρου. Επεβίωσε σήμερα το κοκώνα και γερα-κύνα (γέρα από το χέρα=χάρα-νύφη=γάρα=γαρή στα ποντιακά. Η Γερακύνα ήτο νεόνυμφη κοπέλλα -χαρακύνα- κι όχι έχουσα σχέσι με γεράκια). Ο κούλος λοιπόν γίνεται βούλος=βούρος=βώρος-φύλαξ. Κατανοούμε την πολυχιλιετή ηλικία της λέξεως κουλάς, με την εναλλαγή Κ- και Γ- (π.χ. κνίφων-γνίφων, Μαυροκορδάτος-Μαυρογορδάτος κλπ) γίνεται ο βυζαντινός Γλάς. Κουλάς ως παναρχαία πελασγική λέξις και εξ αυτής οι δήθεν τουρκικές κουλέ και καλέ που σημαίνουν φρούρια ή φυλακές. Όμως χιλιάδες τουρκικές λέξεις είναι ελληνικές…

Εδώ πρέπει να αναζητήσουμε την ετυμολογία του σκύλου ο οποίος είναι εκ φύσεως φύλαξ. Την εναλλαγή Υ- με ΟΥ- όπως ήδη σημειώσαμε, την τεκμηριώνουμε εύκολα ενώ στο αρχικό Σ- σε πολλές πελασγικές διαλέκτους χάνεται. (π.χ. σπυρός είναι Συρρακούσιος τύπος του πυρός αλλά σκάφη δωρικά κάφα, σπλεκόω-πλεκόω, σκαρδαμύσσω-καρδαμύσσω σε άλλες διαλέκτους κλπ όπως εξηγεί τό λεξικό LIDDELL & SCOTT). Ο σκύλος-κύλος-κούλος ενώ είναι κούλι στην Πολυνησία όπως κατέγραψε ο γλωσσολόγος καθηγητής Γιόχανσεν. Το αρχαίο όνομα Σκύλαξ και Σκύλα επομένως σημαίνει φύλαξ.

Μία άλλη ενδιαφέρουσα τροπή του δασεινομένου ΟΥΡ- είναι το ΘΟΥΡ- όπου η δασεία αντικατέστησε το γράμμα Θ- . (Το αρχικό Θ- το οποίο μετετράπη αργότερα σε δασεία το βλέπουμε σε πολλές επιγραφές όπου έχουμε Θερακλες, Θηφαιστος, θάλασσα κλπ). Θούρα=θύρα ως προστάτιδα του οίκου, Θούρος=γενναίος πολεμιστής-φύλαξ, Θώραξ=αυτό που προφυλάσσει από τα βλήματα (αξ=ακρη, άξων, όπου τετρακτύς=σταυρός).

Ο προσδιορισμός των ιδιοτήτων ενός καλού φύλακος-πολεμιστού όμως εμπεριέχεται στο όνομα Αγάνωρ-Αγήνωρ. Ο άριστος πολεμιστής είναι άγαν-ούρος, δηλ. όσο γίνεται πιό γενναίος, υπερήφανος, ανδρείος, ηρωικός, μεγαλοπρεπής συμφώνως προς τό λεξικό LIDDELL & SCOTT.

Και το όνομα του σοφού Νέστορος όμως ετυμολογείται ως φύλαξ-πολεμιστής σε ότι σχετίζεται με θάλασσες. Νε- είναι ρίζα νερού, το Τ- όπως με του Έκτορος, και ούρος. Βέβαια, όλοι οι Μυκηναίοι ηγεμόνες ήσαν άνθρωποι της θάλασσας-sea people-. Αυτούς ψάχνουν οι κομπολακύθαι ιστορικοί και δεν τους βρίσκουν…

Η ρίζα Fουρ- διαλαλεί με απελπισία ότι είναι η ρίζα της λέξεως Ουρανός, δηλ. ο τα πάντα βλέπων, ο παντεπόπτης, ο παρακολουθών αλλά και ο θέτων όρια στην γη.

Οι γλωσσολόγοι όμως θέλουν την ρίζα του βουρανός να παράγεται από το σανσκριτικό var-, varuna ώστε έτσι να θεμελιώσουν τις ινδοευρωπαϊκές ανοησίες τους. Οι δε ελληνόφωνοι επιστήμονες ήσαν απασχολημένοι με το χρηματιστήριο εκείνον τον καιρό, ξοδεύοντας τους παχυλούς μισθούς τους που προήλθαν απ’ το υστέρημα του λαού και δεν είχαν χρόνο μελέτης. Ως γνήσιοι εταίροι κοινοί της επιστήμης δεν θέλουν να κακοκαρδίσουν με τέτοιους προβληματισμούς τους πάντα καλοπροαίρετους ξένους ανυψούμενοι από την βολική για τους ξένους πρηνηδόν θέσι των… Ανύψωσις-ανέλιξις στην Ελλάδα, φεύ, είναι φασισμός… επομένως σκυμμένοι εις το αιέν…..

Το δίγαμμα όμως, σε πολλές περιπτώσεις έγινε -Χ- το οποίο αργότερα μετετράπη σε δασεία και αυτή η μετατροπή είναι ολοφάνερη στα αγγλικά όπου πάμπολλες ελληνικές λέξεις με δασεία, εκεί προφέρονται με -Χ-. Επί παραδείγματι, Ελένη=Helen, Ελλάς=Hellas, Ηπατίτις=Hepatitis, Ώρα=Hour, Δεκαεξαδικός=Hexadecimal, Έκτωρ=Hector και αμέτρητες άλλες.

Στα νέα ελληνικά, αυτό το -Χ- επεβίωσε στις λέξεις π.χ. Χώρος, Χώρα, Χωριό (στα πανάρχαια πελασγικά προφέρεται χουριό εκ του ΟΥΡ- η οποία είναι η ορθή παλαιά προφορά. Αυτά όμως οι κακόσοφοι τα απαξίωσαν ως χωριάτικα ή βλάχικα) όπου δηλούται ένας τόπος ορισμένος, οριοθετημένος, περιορισμένος ή και φυλασσόμενος.

Και στα αρχαία βέβαια υπάρχει το -Χ- και μάλιστα στο αρχαιοελληνικό λεξικό LIDDELL & SCOTT βλέπουμε μία πολλή σημαντική λέξι η οποία χρήζει μελέτης.

Την λέξι ΧΟΡΤΟΣ το λεξικό την ερμηνεύει ως τόπο περιπεφραγμένο ή τόπο προς βοσκήν ή τροφήν ή αυλή αγροτικής οικίας ή τόπος όπου θρέφονται ζώα, και αργότερα έχει την έννοια ζωοτροφής ή τροφής.

Με εναλλαγή του Χ-Κ παράγεται το αγγλικό court. Το ίδιο λεξικό αναφέρει ως παράγωγα τα hortus-cohorts, guards, garden, garth, yard και στα σλαβικά το gradu. Αυτό το τελευταίο δήθεν σλαβικό είναι σημαντικό διότι εξ αυτού παράγεται το πόλις=γραντ π.χ. Λένινγκραντ, Στάλινγκραντ κλπ. Αξιοσημείωτο είναι ότι η λέξις guard=warden προέρχεται επίσης ΚΑΙ από την ανάλυσι του FΟΥΡ-=ΒΟΥΡ- που ετυμολογήθησαν στο προηγούμενο τεύχος. Επομένως από το ΒΟΥΡ- και το ΧΟΡ-=ΧΟΥΡ- έχουμε παραγωγή ιδίων λέξεων άρα οι ρίζες είναι ίδιες με διαφορετική όμως εκφορά της μετέπειτα δασείας. Η λέξις YARD με σημασία φυλακής στην Αγγλία είναι η περίφημη Scotland Yasrd.

Πράγματι, ο ΧΟΡΤΟΣ παράγεται εκ του ΟΥΡ- και ΔΑ-=ΤΑ-=γη με δασεία.

Οι LIDDELL & SCOTT δεν κατάφεραν να δουν το οφθαλμοφανές αυτών των δύο ριζών που όμως είναι μία και η αυτή. Δεν το εντόπισαν είτε διότι ως μη ελληνόφωνοι δεν μπορούσαν, έστω διαισθητικώς, να δούν το βάθος της γλώσσης μας, είτε διότι, όπως συνηθίζεται, διάφοροι μεταπτυχιακοί φοιτητές των, παρήγαγον διάφορες σελίδες κι αυτοί ασχολήθηκαν με την σύνθεσι εργασιών. Φυσικά οι Έλληνες γλωσσολόγοι, διαρκώς απόντες.

Είναι όμως οι ρίζες πολύ σημαντικές για την μελέτη των ελληνικών διότι μετά τις γνωστές εναλλαγές των Κ-Γ-Χ αλλά και Τ-Δ-Θ, ο ΧΟΡΤΟΣ μετατρέπεται σε ΓΟΡΔΟΣ ή ΓΟΡΔΙΟΣ που σημαίνει φύλαξ μίας περιοχής ή ηγέτης μίας περιοχής. Άρα ο παππούς Γόρδιος, Μακεδών άποικος στην Μικρασία, ήταν φύλαξ ή βασιλεύς και ο Μέγας Αλέξανδρος έκανε γιγαντιαία παράκαψι για να επισκεφθή τους τάφους των παππούδων του Φρυγών=Βρυγών=Μακεδόνων. Αυτή λοιπόν την γλώσσα μιλούσαν οι Δωριείς της Πίνδου-Μακεδονίας την οποία ο Θουκυδίδης χαρακτηρίζει βαρβαρική[2] διότι εκεί ωδήγησε τους Ίωνες ο άμετρος δήθεν “ορθολογισμός” και η δήθεν ανάγκη τους να τα εξηγήσουν όλα και να έχουν, δογματική ενίοτε, άποψι για όλα. Οι δε Βλάχοι σήμερα, ανοητολογούντες, ψάχνουν την λατινική καταγωγή του Γαρδικιού, γιαρντίν κλπ. Λατινολαγνεία εκπηγάζουσα από σκόπιμη άγνοια την οποία επιβάλλει το καθηγητικό κατεστημένο των ξενοδούλων-μισθοδούλων καθηγητάδων των φιλοσοφικών σχολών. Οσαύτως, ταλαιπωρούνται οι καρδίες όταν ετυμολογούν κάποιοι ως εκ καρδίας το έτυμον της Γαρδίτσας=Καρδίτσα δηλ. Καστράκι ή μικρό φρούριο.

Όσο για τους Θουκυδίδη κλπ λέμε ότι το κάθε επιμέρους το οποίο αντιλαμβάνοντο με το περιορισμένο οπτικοπνευματικό γλωσσο-μυθολογικό πεδίον τους το ανήγαγον σε δήθεν επιστημονικό αναντίλεκτο, απαξιώνοντας ταυτοχρόνως την συσσωρευμένη γνώση της παραδόσεως και Μυθολογίας. Όταν λοιπόν αυτοί τα απεδόμησαν όλα εν ονόματι της “προόδου”, ως αυτόχειρες, έστρωσαν τον δρόμο στους χριστιανούς να εξωλοθρεύσουν τους απογόνους των. Διότι τέτοιος ήταν ο ξεπεσμός κυρίως των Ιώνων από Μαραθώνος και μετά και αυτή του την απελπισία για το μέλλον περιγράφει ο Αριστοφάνης λοιδορώντας τους συγχρόνους του για τον ξεπεσμό τους, που όμως σήμερα, νομίζουν όλοι οι ανοητολογούντες παρακμιακοί ότι έγραψε κωμωδίες ενώ πρόκειται περί δραμάτων. Όμως, το ίδιο απαξιωτικός για τους Αθηναίους ήταν κι ο Ευριπίδης ο οποίος περιέγραψε και ενσάρκωσε στον Ηρακλή του, όλη του την αηδία για την θολοκουλτούρα της εποχής του εις τας Αθήνας. Οι περιώνυμοι καθηγητάδες κακΟμηρισταί τύπου Κακριδή όχι μόνο δεν αντελήφθησαν τον πόνο τόσο του Αριστοφάνους όσο και του Ευριπίδους αλλά ο αχαρακτήριστος Κακριδής και η ομάδα του, στην Μυθολογία του, προβάλλει τον Ηρακλή του Ευριπίδους ως πιθανώς υγιές αρχαίο πρότυπο προς ανάλυσιν. Προς τέρψιν των ανθελλήνων.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

1. ΕΛΛΗΝ ΛΟΓΟΣ, Άννα Τζιροπούλου-Ευσταθίου, Εκδόσεις Γεωργιάδη, Αθήναι
2. LIDDELL & SCOTT, Αρχαιοελληνικό λεξικό, Εκδόσεις ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ, Αθήναι
3. Ελληνική Μυθολογία, Ιωάννου Κακριδή, , Εκδοτική Αθηνών, Αθήναι
4. Λεξικόν της Ρωμαϊκής και Αρβανιτικής απλής, Μάρκου Μπότσαρη, Έκδοσις Τίτου Γιοχάλα, Αθήναι, 1993
5. Πλάτωνος ΚΡΑΤΥΛΟΣ, εκδόσεις ΠΟΛΙΣ, Αθήναι
6. Σύμπακτος Δίσκος (CD) TLG, Θησαυρός της ελληνικής γλώσσης

ΟΙ ΡΙΖΕΣ ΥΓΡΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΟΥ

ΒΑ-, ΒΕ-, ΒΗ-, ΒΙ-, ΒΥ-, BOI-, ΒΟ-, ΒΩ-

Γραμμική α'

Στην αναζήτησι του κατά το δυνατόν προδιορισμού των πρωταρχών της ελληνικής γλώσσης, αναλύουμε υπάρχουσες λέξεις και αναζητούμε τους γραικικούς και πελασγικούς απόηχους των ριζών οι οποίες επεβίωσαν εις πείσμα των γραικύλων.

Ευτυχώς για μας, η εκκλησιαστικοΦαναριώτικης προελεύσεως λαίλαψ της γλωσσικής καταστροφικής “καθαρότητος”, δεν μπόρεσε να αφανίση (ακόμη) τους αντίλαλους των διαλέκτων οι οποίες ήταν βασισμένες σε θεμέλια μη ιωνικά. Οι αντίλαλοι αυτοί, δυστυχώς, εντοπίζονται σήμερα κυρίως μόνο σε ξεχασμένα τοπωνύμια, δηλαδή, σε αυτά τα οποία παρά το ότι επενέβησαν οι οιονεί ανελλήνιστοι φαναριωτόπληκτοι απ’ την μία και θολοκουλτουριαρόπληκτοι γλωσσοκαταστροφείς απ’ την άλλη, γενικώς όλοι ανεγκέφαλοι αστοιχείωτοι κακοήθεις, παρέμειναν δια της παραδόσεως σαν ηρωικά αντιστασιακά απομεινάρια ενός διαχρονικού σιωπηλού πολέμου.

Οι κάτοικοι αυτού του ευλογημένου τόπου με τα πολλά νερά, η κατά τους ηλιθίους πτωχή και άγονος Γραικία ή Ελλάς, είχαν δημιουργήσει πολλές λέξεις για να περιγράψουν το υγρό στοιχείο αλλά και τις ιδιότητές του. Αυτό είναι λογικό όσο λογικό είναι να έχουν οι Εσκιμώοι πολλές λέξεις περιγραφής της χιόνος και των ιδιοτήτων της.

Στο αρχαιοελληνικό λεξικό LIDDELL & SCOTT ευρίσκουμε την λέξι ΒΕΔΥ η οποία σημαίνει νερό. Πρόκειται για πανάρχαια ρίζα με μεγάλη παραγωγή συνθετικών.

Αναζητώντας τα παράγωγα τονίζουμε ότι η ρίζα ευκόλως μεταβάλλει τα φωνήεντά της αλλά δυσκολώτερα τα σύμφωνα συμφώνως όμως προς κανόνες μεταβολής τους οποίους θα αναφέρουμε κατά περίπτωσιν. Η ζητούμενες ρίζες που προκύπτουν εκ του ΒΕ- του βέδυ είναι και οι ΒΟ-, ΒΩ- αλλά και ΒΥ- ΒΙ- ΒΗ-. Να σημειωθή ότι ήδη στα κλασσικά χρόνια δεν υπήρχε διαφορά στην εκφορά του -Ι- με το -Υ- ή με το -ΟΙ- ή με το -Η- ή με το ΕΙ-.

Στην εξέλιξι της γλώσσης κυρίως σε ιωνική-αττική, το αρχικό -Β- χάθηκε ως να ήτο δίγαμμα -F- ή και μετετράπη σε -Β- ή -Γ- η -Θ- κλπ. Στα δωρικά παρέμεινε κυρίως ως -Β-. Η ιωνική λέξις βαλανείο=οι αρχαίες τουαλέτες από όπου προήλθε η λέξις Μπά(λα)νιο, παρέμεινε τότε ως απόηχος.

Απ’ ευθείας παράγωγα των αρχαιοτάτων ΒΟ-=ΒΑ-=ΒΕ=ΒΙ-=ΒΟΙ-=ΒΥ=ΒΗ- όπως επεβίωσαν ως σήμερα στην καθομιλουμένη είναι το βουλιάζω, βουτώ βάτραχος, βαπτίζω, βαρέλι=βαγένι, βότσαλο, βούρλο, βούρκος, βάλτος, βουτάνιο, βυζαίνω, βυτίο κλπ αλλά και τοπωνύμια έχοντα άμεσο σχέσιν με υγρό στοιχείο, όπως π.χ. Βούλα, Βουλιαγμένη, Βόνιτσα. Φυσικό επόμενο να έχουμε κληρονομήσει πανάρχαια ονόματα λιμνών με αυτήν την ρίζα όπως Βόλβη, Βοιβηίς, Βιστωνίς, Παμβώτις, Βεγορίτις αλλά και ποταμών όπως Βούρος, Βοϊδοπνίκτης αλλά και ο Βοϊδομάτης (μάτια λέγονται και οι πηγές ή κεφαλόβρυσα).

Γνωστό ότι ρίζα της Γαίας είναι Δα=Δη=Γα=Γη. Ο υγρός (ρίζα ΒΟ-), τόπος-περιοχή (ρίζα ΔΑ-) μοιάζει με το δήθεν σλαβικό νερό βόδα=βόντα. Είναι όμως σλαβικό ή κάποιοι στανικώς και οδηγούμενοι από αλλότριες ιδεολογίες επιθυμούν να βλέπουν παντού την δήθεν σλαβική παρουσία στον ελλαδικό χώρο, ακόμη και στην προϊστορία;

Ωσαύτως η ονομασία Βέδεσσα=Fέδεσσα=Έδεσσα=Βοδενά από που προκύπτει σλαβική; Το ίδιο με τον ποταμό ΒΟΔΑ.

Στην πελασγικότατη Μικρασία υπήρχε η λίμνη Βοάνη -σημερινή Σαπάντζα-, ανατολικώς του κόλπου της Νικομηδείας και δυτικώς της πεδιάδος του Σαγγαρίου, αλλά και ο Βόας, ο ποταμός Τσαρούκ της Αρμενίας.

Και στην όμαιμον Αλβανία, όπου ο πελασγικός απόηχος είναι ακόμη έντονος, εφ’ όσον οι Αλβανοί είχαν την ευφυία να γίνουν επί το πλείστον μουσουλμάνοι επί τουρκοκρατίας κι έτσι να ξεφύγουν από τους ορθοδόξους μελανοχίτωνες και τους εθνικούς εγκληματίες Φαναριώτες, διατηρώντας τα αρχέγονα στοιχεία της γλώσσης και του εθνισμού των, έχουμε τον ποταμό Βογιάνα, την λίμνη Λαβεάτη, το Βουθρωτόν=αρχαία παραλιακή πόλις της Αλβανίας Βεράτι ή Μπεράτι=Αλβανική πόλις επί του Βερατινού, παραποτάμου του Άψου κλπ

Παρατίθενται μερικά χαρακτηριστικά τοπωνύμια έχοντα σχέσι με υγρό στοιχείο και ρίζα ΒΟ- και φυσικά μη έχοντα ουδεμία σχέσιν με Βόδια όπως θα επεθύμουν οι ελληνόφωνοι “σοφοί”. Να τονίσουμε ότι ήδη από τα κλασσικά χρόνια είχε χαθή η επαφή των πολυγραφοτάτων Ιώνων με τις πρωτοπηγές της γλώσσης. Αυτοί ήσαν που εθεώρησαν την ρίζα ΒΟ- ως σημαίνουσα ΒΟΥΣ=Βόδι και ως βόδια εξηγούσαν τα τοπωνύμια ή τις λέξεις με ΒΟ-. Ένας άλλος λόγος που ωδήγησε τους Ίωνες σε τέτοια αστεία ερμηνεία ήτο η απαξίωσις και η άμετρη ορθολογική-επιστημονικοφανής θεώρησις της θρησκείας όπου η ρίζα αυτή κρατεί πρωτεύοντα ρόλο. Ο ίδιος ο εσωτερισμός της θρησκείας θα ωδηγούσε την σκέψι τους στην γνώσι αν οι ίδιοι, όντες οδηγοί στην παρακμή του έθνους τότε, δεν ήσαν αμετροεπείς αλαζόνες και λαοπλάνοι μέγιστοι και είχαν εντρυφήσει με ιερότητα στην θρησκεία. Το αποτέλεσμα ήταν η αποδόμησις των σεβασμάτων των Ελλήνων, όχι λόγω αναχρονισμού τότε αλλά λόγω επαρμένων ανοήτων δήθεν προοδευτικών φιλοσόφων και κυρίως χαζοποιητών. Αυτή η κατάντια πολύ εβοήθησε τους χριστιανούς στο να υποτιμήσουν και να απαξιώσουν εν τέλει την γνήσια ελληνική θεοσέβεια με τα πολλά απόκρυφα… Οπότε οι Φαναριωτόπληκτοι, ακολουθώντας την παρακμιακή κλασσική και πλήρως παρακμιακή μετακλασσική-ελληνιστική Ιωνική σκέψι, έδωσαν την χαριστική βολή με το να αλλάζουν τα …σλαβικά δήθεν τοπωνύμια σε “γνήσια” ελληνικά, μετά την δήθεν απελευθέρωσι του 1821. Εξ άλλου, ως φανατικοί χριστιανοί, άρα εξ ορισμού αμείλικτοι πολέμιοι της γνησίας ελληνικής θεοσεβικής σκέψεως, δεν επεθύμουν την αναθεώρησι των ανοήτων ανθελληνικών θεολογιών των χατζηπαπάδων.

Ενδεικτικώς και προς τεκμηρίωσιν της σχέσεως των ΒΟ-, ΒΕ- κλπ με νερά, παραθέτουμε τα παρακάτω…

ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ ΜΕ ΡΙΖΑ ΒΟ-.

Βόβικες=χωριό της νήσου Κεφαλληνίας

Βόδια και Βώδια=πυραμιδοειδής νήσος μεταξύ Μυκόνου, Νάξου, Πάρου και Ικαρίας

Βόδωβα=παλαιά ονομασία κοινότητος της Αιγιαλείας Αχαΐας,

Βοθονακιά=άφθονος σε ύδατα περιχή άνω των χωρίων του Αποκορώνου

Βόθων=κοινότης της Θήρας, Μυκόνου, Μαραθώνος

Βοίαι=αρχαία πόλις της Λακωνίας στο ακρωτήριο Μαλέας

Βοίβη=πόλις παρά της Βοιβηίδος

Βοϊνίκοβα=καταβόθρα στην Καστρίτσα Ιωαννίνων

Βοΐτσα=πρώην ονομασία Ελατόβρυσης Ναυπακτίας

Βοάγριος=ποταμός της Λοκρίδος ο οποίος μετωνομάσθη σε Πλατανιά

Βόλακας=ακρωτήριον της Καρπάθου

Βολεμό=Μπουλμέ=η αρχαία Ασπίς ή Μάκρη ή Αρκόννησος

Βόλιος=νησί της Λευκάδος

Βολίνα=αρχαία πόλις της Αχαΐας κοντά στον Βολμαίο χείμαρρο

Βολύμι=ακρωτήριο της Ακαρνανίας

Βοός Αυλή=σπηλιά της ανατολικής ακτής της Ευβοίας

Βοός Πόρος=όρμος της Μικρασιατικής ακτής του Βοσπόρου

Βοόσουρα=ακρωτήριον της νοτιοδυτικής Κύπρου

Βόρινο=χωριό της νήσου Άνδρου

Βόρθονος=Μονή των Αρμενικών επί θαλασσίου βράχου κοντά στη νήσο Χάλκη

Βοσβόρου=όρμος στον Σιγγιτικό κόλπο

Βούδωρος=αρχαία ονομασία του ποταμού Ποτάμι Μαντουδίου Ευβοίας

Βούλις=αρχαία πόλις στον Κορινθιακό κόλπο

Βούρα=αρχαία Ιωνική πόλις στην Αιγιαλεία που μετωνομάσθη σε Αχαΐα

Βουραΐκός

Η Πελασική γλωσσική κληρονομιά υπάρχει διάχυτη σε όλη την Ευρώπη και Ασία. Μερικά τοπωνύμια  της ρίζας ΒΟ- είναι τα…

Βοθνία-Βοθνικός κόλπος=Λαπωνική περιοχή της Βαλτικής

Βοίοι=Κελτικός λαός στην αριστερή όχθη του Δουνάβεως

Βολβιτινή=αρχαία πόλις στο στόμιο του Νείλου

Βόλγας,

Βολλίν=νήσος Βαλτικής

Βολτέρρα=Ιταλική πόλις επί παραποτάμου του ποταμού Άρνου

Βορονέζ=Ρωσική πόλις επί του ποταμού Ντόν

Βορρομαίαι νήσοι=στην Μείζονα λίμνη της Ιταλίας

Βορυσθένης=ο αρχαίος Δνείπερος

Βόσνα=ποταμός της Βοσνίας

Βούβαστις=πόλις στο Δέλτα του Νείλου

Βούδα

Βουτώ=αρχαία Αιγυπτιακή πόλις και λίμνη στο στόμιο του Νείλου

Παράγωγα της ρίζας ΒΟ- στα λατινικά και αγγλικά είναι το fontana=fountain, το οποίο προκύπτει από την εναλλαγή των π-β-φ (π.χ. βαλακρός-φαλακρός, βάλανος-φάλανος, βερενίκη-φερενίκη κλπ).

Επίσης το αγγλικό boat, και γαλλικά ΒΟΕ=ύφαλος της Κυανής Ακτής. Πελασγική άρα η λέξις του φρουρίου σε σύγχρονο τηλεοπτικό σαχλοπαιγνίδι FORT BO-YARD. Βέβαια, ήδη αναλύσαμε ότι Fort και Yard είναι συνώνυμα άρα το πρώτο περιττεύει. Το δε ΒΟ- δικαιολογείται διότι το φρούριο καταλαμβάνει την έκτασι βραχονησίδος.

ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ ΜΕ ΡΙΖΑ ΒΑ-.

Τοπωνύμια έχοντα σχέσι με υγρό στοιχείο και ρίζα ΒΑ- υπάρχουν επίσης πολλά όπως π.χ.

Βαγαράσι=λίμνη στην Μ. Ασία

Βάγια=όρμος στην βόρεια Αίγινα και Αστυπάλαια

Βάλη=στενή λωρίς θαλάσσης εισχωρούσα σε ξηρά

Βαλμάδα=Παλαιά ονομασία κοινότητος παρά τον Αξιό -οι σοφοί της άλλαξαν όνομα για να μην είναι …σλαβικό-, κοινότης επαρχίας Βάλτου Αιτωλοακαρνανίας

Βάνι=ΒΔ άκρο της νήσου Μήλου

Βαπόρι=ακρωτήριο της Σύρου

Βάτα=πόλις και λιμήν των Β.-Β.Α. ακτών του Ευξείνου

Βάταλος=ακρωτήριον στην Δυτική Κρήτη

Μερικά τοπωνύμια  της ρίζας ΒA- από την διασπορά των Πελασγών είναι τα…

Βάγια Άκρα=Ινδικό ακρωτήριο κατά Αρριανόν

Βαλέτα Μάλτας,

Βαλέντια στην Ισπανία

Βαλτική

Βαγδάτη

Βάλχεν=λίμνη Βαυαρίας

Βαλχερέν=νήσος Ολλανδίας

Βάνδα=ποταμός Φινλανδίας

Βανδέα=παράλιος νομός Γαλλίας

Βαρζούγκα=ποταμός της δυτικής Ρωσσίας

Βαρία=πόλις όπου τα αρχαία υδραγωγεία της Ρώμης

Βάρκη=παραλιακή πόλις της Κυρήνης

Βάρνα=λιμήν της Βουλγαρίας

Βαράνο=λιμνοθάλασσα ανατολικής Ιταλίας

Βατικανό=ακρωτήριον στην Δυτική Ιταλία

Αυτή η ρίζα έδωσε στους Άγγλους το water, wet, wash, bath, vapor και στους Γερμανούς το wasser κλπ.

Στο προηγούμενο τεύχος προσεγγίσαμε την ετυμολογία του ΒΑΡΔΑΡΙ μέσω της ρίζας ΟΥΡ-. Αν αυτή η ετυμολόγησις δεν κρίνεται επαρκής, τότε, μέσω της ρίζας ΒΑ- μπορούμε να ισχυριστούμε ότι το ΒΑ-=ύδωρ και ΔΑ-=γη δίνουν ΒΑΡΔΑΡΙ δηλαδή την γη την οποία διαρρέει ύδωρ, ή ρέων δια της γης ύδωρ και συγκεκριμένα ο Αξιός ποταμός. Πάντως σλαβικό δεν προκύπτει…

ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ ΜΕ ΡΙΖΑ ΒE-.

Βέδοβα=χωριό στο Λιμνοχώρι Πατρών

Βεδούρα=δοχείο όπου πηγνύεται το γιαούρτι

Βέζιρα=χωριό παρά τον ποτάμο Λύκο στην Μ. Ασία

Βελίκα=ποταμός στην Κορώνη

Βελίτσα=τμήμα του Αλιάκμονος

Βενέτικο=ακρωτήριον της Προποντίδος, νήσος της Μεσσηνίας, βραχονησίς Νοτίας Χίου

Βέρβενη=παλαιά ονομασία της Κρυόβρυσης Ηλείας

Βερβερία=Βαρβαρία=Μπαρμπαριά=όνομα όλων των παραλιακών χωρών της Β. Αφρικής πλήν Αιγύπτου

Βερβερούδα=χωριό, ακρωτήριον και όρμος του Αργολικού κόλπου

Βερδίτσα=παλαιό όνομα του χωριού Αυλάκι της επαρχίας Βάλτου

Βερενίκη

Τοπωνύμια  της ρίζας ΒΕ- της διασποράς είναι τα…

Βεγγάζη, Βεγγάλη

Βέλγαι=Κελτικός λαός μεταξύ Σηκουάνα και Μάρνη

Βέλγιο

Βέλτε=δύο δυτικότεροι πορθμοί του πορθμού στο Κάτεγατ της Βαλτικής

Βενετία

Βενλό=πόλις Ολλανδίας στον ποταμό Μόζα

Βέρα=Ισπανική πόλις με λιμένα

Βερεζίνας=ποταμός της κεντρικής Ευρωπαϊκής Ρωσσίας

Βερκοβίτσα=Βουλγαρική πόλις επί του Όγκουστ, παραποτάμου του Δουνάβεως

Βερόνα=πόλις της Ιταλίας επί του ποταμού Αδίγη

Βέσβικος=νήσος της Προποντίδος

Βετλούγκα=ποταμός εκβάλων στον Βόλγα

Βέττερ=λίμνη της Σουηδίας

ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ ΜΕ ΡΙΖΑ ΒΙ-.

Βίανα=πόλις και λιμήν της Πορτογαλίας, αποικία Κρητών παρά τον Ροδανό της Γαλλίας

Βιβάρα=νήσος στον κόλπο της Νεαπόλεως

Βιβάρι=λιμήν του Αργολικού κόλπου, νεωτέρα ονομασία της κυριότερης πηγής του Ευρώτα ποταμού

Βιγλίκα=κόλπος στην Ρόδο

Βιθύνιον=πόλις της Βιθυνίας με ιαματικές πηγές

Βίκος=μεγάλη στάμνα

Τοπωνύμια της διασποράς

Βιλαίν=ποταμός της Γαλλίας

Βισύ=Γαλλική λουτρόπολις

Βιτίμ=ποταμός της Σιβηρίας

Βιττέλ=πόλις της Γαλλίας με ιαματικές πηγές και γνωστό εμφιαλωτήριον μεταλλικού ύδατος

ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ ΜΕ ΡΙΖΑ ΒΥ-, ΒΩ-.

Βυβλίς=παλαιοτέρα ονομασία της Μήλου

Βύζας-Βυζάντιον και μάλιστα ερείπια Βυζαντίου προσφάτως ανακαλυφθέντα εις Ινδίας.

Βύγκ=ποταμός της Ρωσσίας

Βωμιείς=αρχαίος λαός κατοικών στις πηγές του Ευήνου

Βω=καντόνιον της Ελβετίας όπου η λίμνη της Γενεύης και που διαρρέεται υπό του Ροδανού

Στην ρίζα FΥ- όπου δίγαμμα F (το οποίο μετετράπη σε δασεία αργότερα) και Υ- βρίσκουμε το FΥ-ΔΑ-ΩΡ=δασεία και Υ-Δωρ αλλά και το FΥετός=υετός=ιαπετός=βροχή

Στην ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ έχουμε παραδείγματα της ρίζας αυτής σε σχέσι με το υγρό στοιχείο όπως…

Βιθυνίς=ερωμένη του Ποσειδώνος

Βήρωσσος=μυθολογικός πατήρ της Τανάιδος (σημερινού ποταμού Δόν), σύζυγος της αμαζόνος Λυσίππης

Βεργίων=υιός του Ποσειδώνος

Βάβυς=υιός του ποταμού Μαιάνδρου

Βαιώτις=επωνύμιον της Αφροδίτης στις Συρακούσες

Μετά τα παραπάνω, είναι εύκολο να ετυμολογήσουμε την ΑΦΡΟΔΙΤΗ στην λατινική ως VENUS=βε-να=δηλ. ροή ύδατος το οποίον προσδιορίζει επακριβώς την εσωτεριστική ενέργεια την εκπορευομένη εκ της Θεάς.

Αν επίσης αναζητούμε την ετυμολογία της ΓΟΡΓΟΝΑΣ τότε βλέπουμε στην παλαιότερη λέξι ΒΕ-Ρ-ΓΟΝΑ όπου το ύδωρ είναι το πρώτο συνθετικό και το δεύτερο συνθετικό είναι η ΓΟΝΑ=ΚΟΝΑ=ΚΥΝΑ=ΚΟΝΑΙΚΑ=ΓΥΝΑΙΚΑ.

ΒΟΙΩΤΙΑ

Πολλοί ψάχνουν την ετυμολογία της Βοιωτίας στην δήθεν σχέσι της με βόδια. Το αρχικό ΒΟ- όμως βοά για σχέσι του τόπου αυτού με νερό άρα Βο-ιωτία η γη με πολλά νερά.

Πράγματι, η πανίερος Μυθολογία μας πληροφορεί ότι το παλαιότερο όνομά της ήτο Μεσαπία. Η λέξις Απία εσήμαινε χερσόνησος και ήτο παλαιότερον όνομα της Πελοποννήσου. Παρατηρώντας τον χάρτη βλέπουμε ότι η Βοιωτία είναι στο μέσον της χερσονήσου η οποία καταλήγει στην Αττική άρα ήτο Μεσαπία. Βασιλεύς της ήτο ο Ώγυγος, γνωστός από τον ομώνυμο Κατακλυσμό.

Το ύδωρ στα πελασικά-αλβανικά ακόμη και σήμερα λέγεται ού(γ)ι όπου το γάμα σχεδόν δεν προφέρεται. (Τελικώς, τι γλώσσα μιλούν οι Αλβανοί; και εμείς γιατί νάμαστε με το ζόρι ανάδελφοι;) Με την συνηθεστάτη τροπή του ου- σε ω- γίνεται ωγι. Συμφώνως προς τον γλωσσικό νόμο εναλλαγών γραμμάτων στα ελληνικά/πελασγικα, τα κ-γ-χ εναλλάσσονται[3].

Επομένως η ρίζα ΩΓΙ- γίνεται ΩΚΙ- σαν ρίζα της λέξεως Ωκεανός ενώ ΩΓΥ-ΓΑ-=η υγρή γη, συνώνυμον του Ποσειδώνος αλλά και όνομα του ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ (ΟΓΜΙΟΣ) των Μασσαλιωτών εφ’ όσον μέσω υδάτων θαλάσσης-ποταμών επλούτησαν.

Εις επίρρωσιν των παραπάνω, ο Διόδωρος Σικελιώτης βιβλίο 19, κεφ. 53, παρ. 4, θέλει τον Βοιωτό απόγονο της Μελανίππης και του Ποσειδώνος.

Ο Ελλάνικος όμως στα Βοιωτικά, μας πληροφορεί για παλαιότερη άλλη ονομασία της Βοιωτίας. Δηλ. ότι “… Βοιωτία, πρότερον Αονία υπό Άονος υιού του Ποσειδώνος και της Άρνης“. Αονία είναι μία άλλη εξελληνισμένη πελασγική ρίζα για νερό την οποία θα αναλύσουμε σε αμέσως επόμενο τεύχος. Συνώνυμο της Αονίας είναι τα Αινιάν, Ηιώνη κλπ. Υπό το ίδιο υδάτινο πρίσμα εξετάζουμε την ετυμολογία της ΕυΒοίας. Όπου ευ-=καλό και Βο-=νερό δηλ. καλές θάλασσες ή ακόμη το θαύμα του Ευρίπου.

Ο Βασιλεύς της Βοιωτίας Κάδμος, συμφώνως προς την Μυθολογία, αφού εβασίλευσε πολλά χρόνια στις Θήβες, μετανάστευσε για την Ιλλυρία, στον τόπο των Εγχελέων, επιβαίνοντας επί αμάξης συρομένης υπό ζεύγους βοών. Οι Εγχελείς τότε ευρίσκοντο σε πόλεμο με γειτονικούς Ιλλυριούς, και ένας χρησμός προφήτευε ότι θα τους νικούσαν, αν ηγείτο αυτών ο Κάδμος. Έτσι έγινε και κατάφεραν να υποτάξουν τους Ιλλυριούς. Μετά τη νίκη αυτή ο Κάδμος εχρίσθη βασιλεύς στην Ιλλυρία και απέκτησε εδώ ένα γιο, τον Ιλλυριό.

Ο γεωγράφος Σκύλαξ αναφέρει τους Εγχελείς ως Ιλλυρικόν έθνος κατοικόν παρά των δυτικών ακτών των Πρεσπών και της Οχρίδος απ’ όπου πηγάζει ο ποταμός Ριζούς, και η πόλις των Βουθόη απέχει από την Επίδαμνο μία ημέρα από τον ποταμό ή τρεις ημέρες με τα πόδια.

Στην ετυμολόγησι της ΒΟΥΘΟΗΣ σημειώνουμε τώρα την παρακμιακή πλέον σκέψι των μεταγενεστέρων Ελλήνων.  Επί παραδείγματι, ο Αίλιος Ηρωδιανός βιβλίον 3,1 και ο λεξικογράφος Στέφανος Βυζάντιος γράφουν “Βουθόη πόλις Ιλλυρίδος, ως Φίλων, διά το Κάδμον επί ζεύγους βοών οχούμενον ταχέως ανύσαι την ες Ιλλυριούς οδόν. Οι δε τον Κάδμον από της Αιγυπτίας Βουτούς ονομάσαι αυτήν και παραφθαρείσαν καλείσαι Βουθόην“. Δηλαδή ισχυρίζονται ότι ο Κάδμος, πάνω σε άμαξα συρομένη υπό ζεύγους βοών, ταχύτατα διέσχισε τότε την οροσειρά της Πίνδου και όλους τους κακοτράχαλους ορεινούς δρόμους-μονοπάτια των τεραστίων ορεινών όγκων ώστε δήθεν να φθάση γρήγορα στην Αλβανία. Επειδή κι αυτοί όμως δεν ήσαν ευχαριστημένοι με την περιγραφή αυτής της φανερής ανοησίας, έκριναν καλό να βάλουν και ολίγη Αίγυπτο με την ταύτισι Βουθόης-Βουτούς. Όλην αυτή την ανοησία την έγραψαν για να δικαιολογήσουν ετυμολογικώς την Βουθόη. Αυτοί όμως ας πούμε ότι δικαιολογούνται λίγο λόγω αρχαιότητος και πενιχρών μέσων. Πως να δικαιολογήσουμε όμως Το Μέγα Ετυμολογικόν Λεξικό και Το Ετυμολογικόν Γενικόν Λεξικόν,  όπου συμπληρώνουν “…από των βοών και του θοός φυγείν ωνόμασε αυτή Βουθόην ή και άλλη Αιγυπτιακή εκδοχή Βούτου=Βουτόη=Βουθόη ή από τον βοηθόν γενέσθαι… καθ’ ότι ο Κάδμος εβοήθησεν τους Ιλλυριούς…“. Αλλά γιατί να μην δουν την γεωγραφία της Βουθόης οι ινδοευρωπαιόπληκτοι καθηγητάδες κι από εκεί να ετυμολογήσουν την Βουθόη; Ήταν αυτή κτισμένη εμπρός από λίμνη και στην όχθη του πλωτού τότε ποταμού απορροής της λίμνης. Πολλά τρεχούμενα νερά λοιπόν ΒΟΥ και ΘΟΩ=Βουθόη=τρεχούμενα ή γρήγορα νερά. Αλλά και Εγχελείς σημαίνει Εν(τός)-Χελιών λόγω ψαρέματος χελιών. Ετυμολογικώς η ΒΟΥΘΟΗ είναι αντίθετος της ΒΟΥΤΟΥΣ διότι η μία αναφέρεται σε κινούμενα ύδατα ενώ η άλλη σε στατικά-λιμνάζοντα.

Αξίζει να αναλύσουμε δύο γνωστές λέξεις με ρίζες με ρίζα ΒΕ-, ΒΑ- με συνθετικό την ΦΥΡΑ. Η Φύρα είναι η ελάττωσις όγκου-βάρους-ιδιοτήτων και χρησιμοποιείται ευρέως στην καθομιλουμένη. Επί παραδείγματι, τα ευπαθή προϊόντα ενός οπωροπωλείου έχουν Φύρα, διότι δεν διατηρούνται νωπά επί πολύ. Ομοίως, μία γαλατοβιομηχανία μπορεί να έχη Φύρα το γάλα που επεστράφη. Αλλά και κάποιος ο οποίος χάνει την κοινή λογική του, λέμε ότι εφύρανε το μυαλό του.

Στην εφορμογή της φύρας έχουμε τον δυτικό αέρα Ζέφυρο όπου ΖΕ-=ζέση, ζέστη κλπ. Ο Ζέφυρος όμως είναι ο πλέον ευπρόσδεκτος καλοκαιρινός άνεμος, ο οποίος φυσώντας εκ δύσεως, φυραίνει ή διώχνει την κάψα και δημιουργεί ευχάριστη ατμόσφαιρα.

Ομοίως, αυτό το οποίον διώχνει ή ελαττώνει ή φυραίνει τις ιδιότητες του ύδατος ενός αδιάβατου ποταμού είναι η ΒΕ- για νερό και ΦΥΡΑ οπότε ΒΕΦΥΡΑ παλαιότατος δωρικός τύπος της Γεφύρας.

Ο δε ποταμός στο Ιερόν ΔΙΟΝ της Μακεδονίας είναι πολύ περίεργος. Σε κάποιο σημείο του ρού του εξαφανίζεται ή φυραίνει ανάμεσα σε βότσαλα ή χαλίκια και επανεμφανίζεται μερικές εκατοντάδες μέτρα παρακάτω, οπότε διέρχεται δια του Δίου. Οι πανάρχαιοι, εξ αιτίας αυτής της ιδιότητος τον ονόμασαν ΒΑ- νερό και ΦΥΡΑ οπότε ΒΑΦΥΡΑΣ. Μας εφάνη απίστευτο όταν σε ντοκυμαντέρ περί Δίου της κρατικής τηλεοράσεως, ο υπεύθυνος των ανασκαφών στο Δίον γνωστός καθηγητής αρχαιολόγος, ετυμολόγησε τον ΒΑΦΥΡΑ από τα δήθεν βαφεία που υπήρχαν παρακάτω. Μας επροξένησε αλγεινοτάτη εντύπωσι διότι δείχνει το μέγεθος της αμαθείας των ρωμηών καθηγητάδων οι οποίοι όχι μόνο δεν θα καταφέρουν να αναπτύξουν ελληνική σχολή σκέψεως αλλά καραδοκούν να ασπασθούν όποια νέα ξένη βλακώδη θεωρία περί Ελλήνων θαρρείς και ασχολούνται με σεβάσματα, καταπιστεύματα και γνώσεις χθεσινού λαού. Ο καθηγητής, καταγόμενος από Έλληνες, έπρεπε να σέβεται την ελληνουσία και στην ηλικία και θέσι που είναι θα έπρεπε να γνωρίζη τον απόλυτο σεβασμό των Ελλήνων-Πελασγών στους ποταμούς, τους οποίους είχαν θεοποιήσει λόγω των πολλών ευεργετικών δράσεών των και επομένως το όνομα του ποταμού δεν μπορούσε να προέρχεται από ταπεινή ανθρώπινη δραστηριότητα. Η Θεοποίησις των ποταμών είναι πράξις υψίστης νοητικής σημασίας και εκπηγάζει από την ίδια την ψυχονοητική δυναμική και ανάπτυξι των Πελασγών. Πράγματι, οι Έλληνες/Πελασγοί διέθεταν αναλυτικό και αναγωγικό-επαγωγικό πνεύμα δια του οποίου μπόρεσαν να νοήσουν το πολυεπίπεδο των γηίνων εμφανειών και μέσω αυτών να στοχαστούν και να προσεγγίσουν τόσο τον ανθρώπινο εσωτερισμό και ιδιότητες του μικρόκοσμου όσο και τον αστρικό κόσμο και ενεργειακό μακρόκοσμο. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις αντελήφθησαν και ωνομάτισαν τις πολλές ενεργειακές-συμπαντικές ροές, τις εκπορευόμενες υπό του Συμπαντικού νού αλλά και του καθ’ ομοίωσιν ανθρωπίνου νου. Αυτές τις ροές τις παρομοίασαν με ποταμούς (π.χ. Ωκεανός, Ουρανός γεννήτωρ ποταμών κλπ) και ροές. Τοιουτοτρόπως, οι ωνομασθέντες ποταμοί ήσαν γήινες προβολές διαφόρων ψυχοπνευματικών ροών, θετικών ή αρνητικών, οι οποίες ροές πρέπει, με ηρωικό πνεύμα, άλλες να καλλιεργηθούν και άλλες να τιθασευθούν ώστε να δικαιωθούν και να πραγματωθούν οι Αιτίες οι οποίες θα γεννήσουν την Αληθή Φύσι του υποκειμένου/αντικειμένου ενώ σε αντίθετη περίπτωσι δεν θα υπάρξη εκδήλωσις Αληθούς Φύσεως. Αντίστοιχες ενέργειες λειτουργούν στον αστρικό κόσμο με την ενέργεια του Κοσμικού-Κασμικού-Καδμικού Νόμου. Για όλα αυτά και περισσότερα οι Έλληνες εθεοποίησαν τους Ποταμούς.

Αν το χριστιανόπληκτο ρωμέικο δασκαλοκαθηγητάδικο κατεστημένο εδίδασκε στα παιδιά ψήγματα της ελληνικής κοσμοθεάσεως, θα είχαμε Νεολαία θωρακισμένη από τις σύγχρονες καταναλωτικές αντιανθρώπινες σειρήνες αλλά και λαό με άποψι και θέσι μέσα στην γενική παγκοσμιοποιημένη ηλιθιώνη. Επανελλήνισις τελικώς σημαίνει το να ξαναδιδαχθούν μετά 2.000 χρόνια κάποιες αλήθειες[4]. Αυτή η ακαδημαϊκή πλήρης ανεπάρκεια και ανθελληνική εμπάθεια και κακοήθεια εξ άλλου είναι οι λόγοι οι οποίοι μας ωθούν στην έρευνα των πελασγικών ετυμολογιών ώστε μέσω αυτών, και ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΩΣ ΜΕΣΩ ΑΥΤΩΝ, αποδεχόμενοι την πιθανότητα λαθών, μπορούμε να προσεγγίσουμε την βαθυτέρα γνώσι η οποία ευρίσκεται επιμελώς κρυμμένη στην Μυθολογία και στα αινιγματικά λόγια των πολύ λίγων σοβαρών φιλοσόφων της αρχαιότητος.

Αρχαία ελληνική γραφή

Οι Έλληνες δεν έδιδαν έτοιμη γνώσι διότι ως οι απόλυτοι φυσιολάτραι εγνώριζαν ότι ΦΥΣΙΣ ΚΡΥΠΤΕΣΘΑΙ ΦΙΛΕΙ. Άρα, ως άνθρωποι-γεννήματα της Μητέρας Φύσεως ένοιωθαν υπόχρεοι, στην διαδικασία μεθέξεως να αποκρύψουν επιμελώς τις έννοιες με λέξεις-γρίφους ώστε η αποκάλυψις να πραγματοποιείται με νοητικές διεργασίες. Γι’ αυτό έκρυψαν το νερό στον βου[5] και τις ροές στους ίππους. Γι’ αυτό μιλούν για γονιμοποιές δυνάμεις του βου-ταύρου-ύδατος-έρωτος-Αφροδίτης-βοναίκας-γυναίκας. Γι’ αυτό οι πελασικές ταυροκαθαψίες και ταυρομαχίες και η πάλη των ηρώων με ποταμούς, βόδια και κοπριές. Γι’ αυτό ο ταύρος-Ζεύς ενώνεται με Ευρώπη, ταύρος με Πασιφάη, η Ήρα είναι βοώπις κλπ. Γι’ αυτό, κατά τον Ορφικό Ύμνο της Ρέας-Ροής, το άρμα της το οδηγεί ταυροφόνος Λέων. Ποίος όμως ο λέων και ποίος ο ταύρος; Όμως ο μεγαλειώδης εσωτερισμός ο οποίος προκύπτει από αυτά, κρύπτεσθαι φιλεί.

---

[1] Τροπή του -Ο- σε -Α- είναι αρκετά συνηθισμένη. Π.χ. Ομφαλός-Αφαλός, αλλά και το ωFoν=αυγό, Αχρίδα=Οχρίδα κλπ.

[2] Συγκεκριμένα αναφέρεται στην κατά την αντίληψί του βαρβαρογλωσσία των Ευρυτάνων. Όπου λόγω αδικαιολογήτου αλαζονείας, μη έχοντας εντρυφήσει, θεωρεί ελληνικό ότι αυτός καταλαβαίνει. Αυτή όμως είναι μία γενική θεωρήσις των Ιώνων αν κρίνουμε από εκείνο το ανεκδιήγητο πλάσμα, τον Εκαταίο τον Μιλήσιο που για τους ίδιους λόγους με τον Θουκυδίδη εθεώρησε βαρβάρους τους Μακεδόνες. Όμως, σε ντοκυμαντέρ περί Θράκης της κρατικής τηλεοράσεως, ο υπεύθυνος αρχαιολόγος διεκήρυξε ότι οι Θράκες εξελληνίστηκαν περί τον 6ο αι. π.0. Άρα να υποθέσουμε ότι οι Εκαταίοι έστειλα ελληναποστόλους να εξελληνίσουν κόσμο; Να υποθέσουμε ότι οι ελληναπόστολοι εκπαιδεύτηκαν σε Δελφούς ή Ελικώνα; Όποιος βάρβαρος όμως αντιδρούσε να υποθέσουμε ότι εξελληνίζετο βιαίως με βασανιστήρια ενώ όταν οι βάρβαροι Θράκες συνελάμβαναν κάποιο ελληναπόστολο τον έβραζαν και τον έτρωγαν; Ή μήπως να υποθέσουμε ότι οι ελληναπόστολοι εχρησιμοποίησαν ελληνοκονκουισταδόρες οι οποίοι με σφαγές και ομαδικούς βιασμούς εξελλήνισαν τον κόσμο; Αυτά έκανα οι ορδές των ελληναποστόλων στον κόσμο και να υποθέσουμε ότι γι’ αυτό πρέπει να ζητήσουμε συγγνώμη από τους Θράκες; Αυτές τις μπούρδες διδάσκουν επίσημοι φορείς.

[3] Μερικά παραδείγματα εναλλαγής Κ-Χ είναι τα οχτώ-οκτώ, κτίζω-χτίζω, κτυπώ-χτυπώ ενώ παραδείγματα εναλλαγής Κ-Γ είναι τα κνίφων-γνίφων=φιλάργυρος, γάτα-κάτα, καλιη-γλα, γους-κους, γυνά-κυνά. λεγένη-λεκάνη και στα αγγλικά  γνώω-know, γόνυ-knee.

[4] Σύγγραμμα περί κοιτασματολογίας πετρελαίου του καθηγητού Γεωλογίας του ΑΠΘ κ. Γεωργοπούλου ετυμολογεί το πετρέλαιο ως παραγόμενο από την ελληνική λέξι πέτρα και την λατινική λέξι έλαιο. Ασχέτως αν στην γραμμική Β’ σε επιγραφή στην Πύλο υπάρχει αυτούσια η λέξις Ελαία. Τι σκοπιμότητες εξυπηρετεί αυτός ο εκμαυλιστμός της νεολαίας. Επίσης, η καθηγήτρια Φιλοσοφικής κ. Kυριακή Νέστορος μας πληροφορεί σε βιβλίο της για τα λαϊκά έθιμα περί μηνών ότι ο Οκτώβριος παράγεται από το λατινικό οκτώ και ο Δεκέμβριος από το λατινικό decem. Πρόκειται περί λατινολαγνείας ή ελληνοφοβίας; Σαν αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο. Πνευματικός γλωσσικός σκοταδισμός.

[5] Στην γραμμική Β’, η αγελάς λέγεται ΚΟΥ (cow στα αγγλικά) ή ΚΩ οπότε η νήσος ωνομάσθη ΚΩΣ λόγω σχήματος, βλέπε χάρτη. Αργότερα το ΚΟΥ έγινε ΒΟΥ (όπως η ΚΟΝΑΙΚΑ έγινε ΒΟΝΑΙΚΑ). Στην Βοιωτία ομοίως η λίμνη Κωπαΐς γίνεται Βω-παΐς. Στην Βοιωτία πάλι η δασεινομένη FYλίκη=ΒΥλίκη=Υλίκη.

Πηγή : Πραγματεία της “Κοινότητας Ελλήνων “Τετρακτίς”"


δανεισμένο από τον Επίκουρο