Οι μεγαλύτεροι έρωτες δεν έγιναν ποτέ σχέση

Είναι κάτι πρόσωπα, που ακόμη και τώρα στο άκουσμα του ονόματός τους τρέμεις.

Που τα ψάχνεις στο πλήθος και νομίζεις ότι τάχα μου τα βλέπεις και φουντώνεις με τον ίδιο τρόπο, όπως τότε. Οι παλμοί σου εκτοξεύονται και τα πόδια σου δε σε κρατάνε. Δεν έχει σημασία που ο καιρός πέρασε και ο χρόνος στο πέρασμα του έκλεισε τις πληγές. Εσύ, τα θυμάσαι και φουντώνεις ακόμα. Γιατί κάποια πρόσωπα δεν τα ξεπερνάμε ποτέ και τα κουβαλάμε πάντα μέσα μας.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι όσα κάναμε δικά μας, μα ποτέ δεν κατακτήσαμε. Είναι όσα δε συνέβησαν με τον τρόπο που τους άξιζε, με τον τρόπο που δικαιούνταν. Μαζί τους ένιωσες τα πιο ακραία συναισθήματα. Είδες τον εαυτό σου σε μια εκδοχή του, που δε φανταζόσουν ότι υπήρχε. Τους αφέθηκες χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς δισταγμούς. Γιατί τους γούσταρες πολύ. Τους πόθησες παραπάνω απ’ όσο άντεχες. Και το ένιωσαν κι αυτοί μαζί σου. Άλλωστε, αν δεν ήταν αμοιβαίο δε θα μιλούσαμε για έρωτα.

Η χημεία σας εκρηκτική, εσύ στην καλύτερη σου εκδοχή και οι στιγμές που ζήσατε οι πιο πολύτιμες αναμνήσεις. Ένταση που δεν κατάφερες να νιώσεις ξανά, πάθος που δεν ήξερες πως υπάρχει. Ποτέ τίποτα επόμενο δεν μπόρεσε να σ’ ολοκληρώσει με τον ίδιο τρόπο. Όσο κι αν θέλησε. Όσο κι αν προσπάθησε.

Κι αφού όλα ήταν τόσο ιδανικά κι αμοιβαία, τι πήγε λάθος θα μου πεις;

Η ζωή, μάτια μου. Γιατί παρά τα όσα νιώσατε, δεν καταφέρατε ποτέ να είστε μαζί. Δεν μπήκατε ποτέ σε σχέση, δεν ηρεμήσατε. Δεν ησύχασε ούτε ο έρωτάς σας. Άλλες φορές φταίει το timing, άλλες οι διάφορες συνθήκες και κάποιες άλλες απλώς ο ένας τρόμαξε.

Οι μεγαλύτεροι έρωτες δε γίνονται ποτέ σχέσεις. Κάποιοι, μάλιστα, λένε πως δεν ξυπνάνε και στα ίδια κρεβάτια. Μερικές φορές είναι ιστορίες που ντρέπεσαι να πεις, ιστορίες που θέλεις να κρύψεις. Λες και υπάρχει ανήθικος έρωτας. Κάποιες άλλες φορές είναι ό,τι πιο όμορφο έχουμε ζήσει, η δική μας παραφροσύνη, που δεν άντεξε μέσα στην τόση πραγματικότητα. Σε κάθε περίπτωση, όμως, είναι οι άνθρωποι που μας μύησαν στον έρωτα, που μας έμαθαν να αγαπάμε κι ας έφυγαν ύστερα από λίγο. Είναι τα πρόσωπα που μπήκαν κάτω από το δέρμα μας και δεν έφυγαν από μέσα μας παρά την προσπάθει

«Ένα φάντασμα βρίσκεται κάτω από το κρεβάτι μου», «Φοβάμαι το σκοτάδι», «Θα πέσει κεραυνός και θα μας κάψει», «Όλοι θ΄αρχίσουν να γελάνε μαζί μου αν κάνω κάποιο λάθος», «Δεν θέλω να πάω κατασκήνωση», και άλλα πολλά.

Τα παιδιά μπορεί να ανησυχούν και να φοβούνται για πολλά πράγματα και καταστάσεις -πραγματικές ή μη- και αυτό δεν είναι, κατ΄ανάγκην, κάτι το ανησυχητικό, παρόλη την ταλαιπωρία που προκαλεί τόσο στα ίδια όσο και στους γονείς τους.

Ο φόβος είναι το πλέον κυρίαρχο απ΄όλα τα αισθήματα που βιώνει στη ζωή του ο άνθρωπος, ασχέτως ηλικίας. Ίσως υπάρχουν άτομα που ποτέ τους να μην έχουν βιώσει κάποια χαρά, ευτυχία ή ευχαρίστηση, κανένας, όμως, που να μην έχει βιώσει, έστω και μία φορά, φόβο και τη συνακόλουθη ψυχική οδύνη που προκαλεί.

Ο φόβος για το θάνατο, την ασθένεια, το σοβαρό τραυματισμό, τη φτώχεια και τόσα άλλα πιθανά δεινά διαμορφώνουν και καθορίζουν πολλές σημαντικές επιλογές και την καθημερινότητά μας, π.χ. τον τρόπο που τρεφόμαστε, που οδηγούμε, το είδος των δραστηριοτήτων που επιλέγουμε κ.ά.

Η οικογένεια είναι ένας σημαντικός παράγοντας που συμβάλλει στην ανάπτυξη του παιδιού.

Για το παιδί, η οικογένεια είναι το πρώτο κοινωνικό και μαθησιακό περιβάλλον. Ως εκ τούτου, οι γονείς είναι οι πρώτοι δάσκαλοι των παιδιών και θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στις αρχικές απόψεις που θα σχηματίσουν για τη μάθηση.

Οι πεποιθήσεις των γονιών, οι προσδοκίες και η γενικότερη στάση τους σχετικά με την εκπαίδευση έχουν μια βαθιά επίδραση στην αντίληψη που θα διαμορφώσει το παιδί για το σχολείο. Το οικογενειακό περιβάλλον που στηρίζει, ενθαρρύνει και τρέφει την επιδίωξη της μάθησης, είναι συχνά ο πιο καθοριστικός παράγοντας της σχολικής επιτυχίας!

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς;

Ίσως ο πιο αποτρεπτικός παράγοντας της μάθησης και της αγάπης για το σχολείο είναι ο φόβος. Ο φόβος ότι μπορεί να γελοιοποιηθείς, να ταπεινωθείς, να νιώσεις ντροπή, απομακρύνει τα παιδιά από την εκπαιδευτική διαδικασία.

Στην σχέση και την συμβίωση δεν είναι όλα παραμυθένια.

Τα ταξίδια, η γαμήλια τελετή, και τα γλέντια δεν είναι πάντα ο κανόνας αλλά σε κάποιες περιπτώσεις η εξαίρεση.

Πολλά ζευγάρια αποξενώνονται, φροντίζει ο καθένας τον εαυτό του και μόνο, επαναπροσδιορίζουν τους στόχους και τα όνειρα τους αφήνοντας απέξω τον σύντροφό τους και καταλήγουν απλά να μοιράζονται την ίδια στέγη.

Έτσι λοιπόν μετά από τον παραμυθένιο γάμο, πέφτουν στην ρουτίνα της καθημερινότητας.Γιατί και οι σχέσεις περνάνε κρίση..

Το διαζύγιο είναι μια πιθανή εξέλιξη για κάποιους, όμως πριν από αυτό αξίζει να προσπαθήσουμε και να δοκιμάσουμε, εξάλλου για να είμαστε μαζί με έναν άνθρωπο σημαίνει ότι κάτι μας ενώνει που μάλλον το έχουμε παραγκωνίσει.

Πώς μαθαίνεται η αγάπη;

Tι ζητάει ένα παιδί από τη μαμά και τον μπαμπά του και προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους το πει:

Μάθε με ν΄ αγαπώ και να νοιάζομαι για μένα
δίνοντάς μου πρώτα εσύ το καλό παράδειγμα.
Θ΄ ακολουθήσω όλες σου τις κινήσεις
για ν΄ αναπτύξω μια υγιή σχέση φροντίδας του εαυτού μου.

Δίνε μου την προσοχή σου συχνά
παίρνοντας χαρά από την ύπαρξή μου.
Θα μεγαλώσω γνωρίζοντας πως είμαι μοναδικός
και θα βοηθώ τους άλλους να νιώθουν το ίδιο.

Ακουγέ με και νιώθε με με αγάπη,
κρατώντας ανοιχτή την καρδιά και την αγκαλιά σου.
Θα ξέρω πως με προσέχουν και με ακούν
και θα γίνω καλός ακροατής όταν μεγαλώσω.

Μη χάνεις τον εαυτό σου

Ας είμαστε ειλικρινείς έστω και για μια νύχτα. Ας βγούμε στους δρόμους κι ας παραδεχτούμε δυνατά, πως κανείς δεν κατάφερε πότε να αντισταθεί σε κάποιον που μ’ ένα βλέμμα του τον κάνει να καταλάβει τι εστί χημική αντίδραση.

Και συνήθως αυτός ο κάποιος δεν είναι παρά ένας τυχαίος, που οι συγκυρίες τα φέρνουν έτσι, ώστε να μπει ξαφνικά στη ζωή σου. Είναι αυτός από τον οποίο δεν απαίτησες και δεν περίμενες τίποτα στην αρχή, αλλά μόνο ζήτησες μια αλλαγή στο καθημερινό σου πρόγραμμα, στριμώχνοντάς τον κάπου ανάμεσα στις μέρες και τις νύχτες σου.

ΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΑ ΠΑΙΔΙΑ

Η χαρισματικότητα είναι μια νοητική ικανότητα που υπερβαίνει τον μέσο όρο (νοητικό πηλίκο πάνω από 140).

Η χαρισματικότητα είναι διαφορετική από τη δεξιότητα υπό την έννοια ότι οι δεξιότητες είναι συμπεριφορές που μαθαίνονται. Η χαρισματικότητα όπως και το ταλέντο είναι κάτι εγγενές, μια ικανότητα που δεν μπορεί να κατακτηθεί μέσα από προσωπική προσπάθεια.

Η χαρισματικότητα συνήθως αποδίδεται σε άτομα με εξαιρετικές ικανότητες σε πολλούς τομείς και γι΄αυτό διαφοροποιείται από το ταλέντο που είναι εστιασμένο σε έναν τομέα.

Παρακάτω είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που εκδηλώνουν τα παιδιά με εξαιρετικές ικανότητες από μικρή ηλικία και μπορούν να σας βοηθήσουν στο να αναζητήστε τη γνώμη ενός ειδικού:

Γέννηση έως 4 μηνών:
• Βλεμματική επαφή αμέσως μετά τη γέννηση, ακόμα και την ώρα που θηλάζει/πίνει γάλα από το μπιμπερό

• Δεν θέλει να καθίσει στο βρεφικό κάθισμα

• Θέλει πάντα κάποιον στο δωμάτιο να ασχολείται μαζί του/της

• Όλοι σχολιάζουν πόσο ζωηρό βλέμμα έχει και πώς είναι διαρκώς σε εγρήγορση

4 μηνών με ένα έτος
• Σπάνια βάζει τα παιχνίδια στο στόμα • Παίζει με κάποιο σκοπό, όχι απλά πετώντας τα παιχνίδια δεξιά και αριστερά

• Προσέχει τι συμβαίνει όταν παρακολουθεί τηλεόραση

• Παίζει παιχνίδια όπως κουκουτσά ή χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ

• Γνέφει για, λέει μαμά, μπαμπά, γεια • Ακολουθεί οδηγίες, δεν του ξεφεύγει τίποτα, ξέρει απέξω όλη τη ρουτίνα των καθημερινών δραστηριοτήτων του

ΜΕΤΡΑΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

Μέτρα ξανά και ξανά. Μέτρα ανθρώπους.

Φίλους και συγγενείς. Συνοδοιπόρους και συμπαραστάτες.
Μέτρα και δείξε μου όλους εκείνους που ήρθαν κι έμειναν. Αυτούς που σου στάθηκαν όταν ο κόσμος σου κατέρρεε. Που πανηγύρισαν όταν όλα ήταν καλά.

Ποιοι είναι; Δείξε μου.
Μα κυρίως, πόσοι είναι;

Με πόσους ξεκίνησες και πόσους έχεις τώρα; Πόσοι σε άφησαν στα μισά και πόσους άφησες εσύ;
Σωρός τα λάθη. Δικά σου και ξένα. Μαζεύονται και φτιάχνουν τον ανθρώπινο χάρτη σου.

Ποιοι οι αγαπημένοι, οι πολύτιμοι, οι οικείοι.
Δεν είναι πολλοί. Έτσι το θέλησες.