Ας είμαστε ειλικρινείς έστω και για μια νύχτα. Ας βγούμε στους δρόμους κι ας παραδεχτούμε δυνατά, πως κανείς δεν κατάφερε πότε να αντισταθεί σε κάποιον που μ’ ένα βλέμμα του τον κάνει να καταλάβει τι εστί χημική αντίδραση.
Και συνήθως αυτός ο κάποιος δεν είναι παρά ένας τυχαίος, που οι συγκυρίες τα φέρνουν έτσι, ώστε να μπει ξαφνικά στη ζωή σου. Είναι αυτός από τον οποίο δεν απαίτησες και δεν περίμενες τίποτα στην αρχή, αλλά μόνο ζήτησες μια αλλαγή στο καθημερινό σου πρόγραμμα, στριμώχνοντάς τον κάπου ανάμεσα στις μέρες και τις νύχτες σου.
Είναι αυτός που ποτέ δε θα γίνει σχέση και το ξέρεις. Γιατί στην αρχή ούτε εσύ ήθελες να γίνει. Ξεκινάει ως κάτι χαλαρό, γιατί είστε και οι δύο ώριμοι άνθρωποι και ξέρετε τι θέλετε. Και το τελευταίο που ζητάτε είναι δεσμεύσεις και υποχρεώσεις. Απαπα, μακριά από μας.
Και κάπου ανάμεσα στην πρώτη νύχτα και τις υπόλοιπες που ακολούθησαν, κάπου ανάμεσα στα γεμάτα ένταση φιλιά και τα γυμνά σώματα, συνειδητοποιείς πως δε σου αρέσει που φεύγει μόλις οι στιγμές πάθους ανάμεσά σας λάβουν τέλος. Καταλαβαίνεις πως σ’ ενοχλεί που δε μιλάτε την επόμενη ή τη μεθεπόμενη μέρα, αλλά μόνο την ημέρα που θα γίνει η επόμενη συνάντησή σας. Και θυμώνεις που μετά δεν κάθεται να φάτε μαζί.
Κι αντί να το βάλεις στα πόδια και να αρχίσεις να τρέχεις μακριά από καταστάσεις τελειωμένες εξαρχής, τότε είναι που σε χτυπάει κατακέφαλα το γεγονός πως εσύ ο δυναμικός κι αεράτος, που ήξερε τι ήθελε και κυρίως τι δεν ήθελε από τη ζωή του, ξαφνικά ζητάει περισσότερα. Έτσι, με τόση αφέλεια ζητάς ένα μέλλον από ένα αβέβαιο παρόν.
Και κάπως έτσι, πιάστηκες σαν ποντίκι μες στη φάκα. Γιατί κανείς δεν μπορεί να δώσει το σώμα του παραπάνω από μία φορά, χωρίς να δώσει ένα κομμάτι του εαυτού του. Γιατί κανείς δεν μπορεί να επιβληθεί στο συναίσθημα με τη λογική. Είναι αντίθετο με τη φύση μας.
Στο σημείο αυτό, είναι που αρχίζουν τα δύσκολα. Που ξέρεις πως είναι απαγορευμένο να ζητήσεις από τον άλλον αυτό που πραγματικά θέλεις, τη στιγμή που καραδοκεί ο κίνδυνος να τον χάσεις -ασχέτως που δεν τον είχες ποτέ. Και παίρνεις την απόφαση να συμβιβαστείς με κάτι λιγότερο από αυτό που επιδιώκεις, μόνο και μόνο για την ιδέα του έρωτα που έχει καρφωθεί στο κεφάλι σου. Κι έτσι, τσαλακώνεις το εγώ σου και τις επιθυμίες σου για τα αντίστοιχα κάποιου άλλου.
Κι αυτό είναι γελοίο. Γιατί οι πραγματικοί έρωτες αποτελούν τις καλύτερες ιστορίες μας, αυτές που θέλουμε να βροντοφωνάξουμε παντού και όχι τις πιο ξεφτιλισμένες που θέλουμε να τις κλειδώσουμε στο πατάρι του μυαλού μας.
Γιατί στην τελική, αυτό που σου μένει είναι ο εαυτός σου. Και είναι πραγματικά αξιολύπητο να χάσεις εσένα, για να μη χάσεις τον άλλον.
Επιμέλεια Κειμένου Ελευθερίας Ηλιοπούλου: Σοφία Καλπαζίδου
Κείμενο: Ελευθερία Ηλιοπούλου
Κείμενο: Ελευθερία Ηλιοπούλου
Πηγή: pillowfights.gr
Thessaloniki Arts and Culture
