πάντως μου έδωσε κουράγιο...
Οι σημερινές προκλήσεις
Αγαπητέ μου συνάδελφε,
Δεν
σε γνωρίζω προσωπικά, ξέρω όμως αρκετά για την κατάσταση στην οποία
βρίσκεσαι. Από πέρυσι που διορίστηκες στο δημοτικό σχολείο αυτού του
χωριού -είναι από τα λίγα που κρατάνε ακόμη- διαπίστωσες πως θα
δυσκολευόσουν πολύ με τα έξοδά σου. Ο μισθός σου ψαλιδίστηκε, γεγονός
που σε καίει όλο και περισσότερο. Δεν θα συζητήσουμε όμως εδώ για το
πόσο επώδυνο και άδικο είναι αυτό. Αν σου γράφω αυτό το γράμμα, είναι
για να σου θέσω ανοιχτά ένα άλλο ζήτημα που το θεωρώ εξίσου σοβαρό.
Εννοώ τη μετάγγιση της δυσαρέσκειάς σου στους μαθητές.
Θα
το πω ευθέως και με όλο τον κίνδυνο να παρεξηγηθώ: στον δάσκαλο
απαγορεύεται όχι βέβαια η απογοήτευση, αλλά το να κάνει επάγγελμα τη
διάδοσή της. Δεν έχει το δικαίωμα να παρουσιάζεται στην τάξη του σαν
ένας κακοπαθημένος χωρίς ελπίδες, γιατί οι μικροί μαθητές που τον
βλέπουν διαβάζουν στο πρόσωπό του μιαν αποτυχία που δεν είναι μόνο δική
του, είναι όλων, όλης της κοινωνίας, όλης της προσπάθειας που
υποτίθεται ότι κάνει η ανθρωπότητα για να είναι πιο ανθρώπινη.
