28 Απριλίου 2011

Μια ξεχωριστή έκθεση με το φωτογραφικό φακό των μαθητών μας
                             

Μια ξεχωριστή έκθεση φωτογραφίας θα ανοίξει τις πύλες της την ερχόμενη Τρίτη 3 Μαΐου στο Κουρσούμ Τζαμί.
Μαθητές των τελευταίων τάξεων των δημοτικών σχολείων και γυμνασίων της πόλης βγήκαν στους δρόμους με μια φωτογραφική μηχανή και αποτύπωσαν στιγμιότυπα πους τους κέντρισαν το ενδιαφέρον. Πρόκειται για φωτογραφίες με καλές και κακές στιγμές της πόλης για τις οποίες θα βραβευτούν στο τέλος της εκδήλωσης.
Την έκθεση που θα διαρκέσει μέχρι τις 13 Μαΐου διοργανώνουν οι διευθύνσεις Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης όπως επίσης και τα γραφεία Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης, ενώ όλο το φωτογραφικό υλικό θα κυκλοφορήσει σε λεύκωμα.Ασφαλώς μια αξιόλογη προσπάθεια…

27 Απριλίου 2011

Διοργανώθηκε και φέτος το έθιμο με το κρέμασμα των μαντηλιών στον Αη-Γιώργη Μαντηλά στο Καστράκι Καλαμπάκας
Συνεχίστηκε και φέτος στο Καστράκι, και μάλιστα με μεγάλη συμμετοχή κόσμου, το μοναδικό έθιμο του κρεμάσματος των μαντηλιών στο γνωστό μονύδριο του Αγίου Γεωργίου - Μανδηλά που βρίσκεται στο κοίλωμα του βράχου της Δούπιανης καθώς υψώνεται επιβλητικός πάνω απ’ τον οικισμό Καστρακίου.
Συγκεκριμένα κατά την διάρκεια της θείας λειτουργίας που τελέστηκε στο φερώνυμο εξωκκλήσι, που βρίσκεται στα ριζά του βράχου, νέοι του χωριού αλλά και άλλοι, με βαθιά πίστη που το λένε τα κότσια τους, ζωσμένοι με τα μαντήλια των προσκυνητών - τάματα στο Άγιο, ανέβηκαν στον βράχο χρησιμοποιώντας σχοινιά (τριχιές) κάτι πάρα πολύ ριψοκίνδυνο φυσικά.
Φτάνοντας στο κοίλωμα, όπου το μονύδριο του Αγίου Γεωργίου, κρεμάσανε τα μαντήλια και στο κατέβασμα πήραν μαζί τους τα περσινά τα οποία και μοίρασαν στους προσκυνητές ως φυλακτά του Αι Γιώργη.
Ήθη και έθιμα που συνεχίζονται


«Πασχαλόγιορτα» στην Καλαμπάκα και την ευρύτερη περιοχή
Ο λαός έχει δώσει την ονομασία «Πασχαλόγιορτα» και αφορούν κάποιες εκδηλώσεις λαϊκής έκφρασης που εντάσσονται στον λατρευτικό κύκλο του Πάσχα.
Ένα τέτοιο ακριβώς έθιμο είναι και αυτό που πραγματοποιείται στην Καλαμπάκα την δεύτερη και Τρίτη μέρα του Πάσχα στην περιοχή «Πουλιάνα» μπροστά ακριβώς όπου σήμερα το εξωκκλήσι του Αγίου Δημητρίου.
Εκεί λοιπόν, οι Καλαμπακιώτες «πιάνουν» τρανό χορό, όπως τον αποκαλούσαν, ξεχωριστά οι άντρες, ξεχωριστά οι γυναίκες αλλά επί του ιδίου κύκλου, τραγουδώντας τα πασχαλοτράγουδα.
Ο αείμνηστος Στέφανος Θανασούλας να πως περιγράφει στο βιβλίο του «Λαογραφικά Καλαμπάκας» το έθιμο: «…Το απόγευμα (τη δεύτερη μέρα του Πάσχα – Ασπροδευτέρα ή Ναι Δευτέρα, όπως την ονομάζει) όλοι πηγαίνουν στην Πουλιάνα, όπου στήνεται χορός με τραγούδια τοπικά Καλαμπακιώτικα.
Πρώτος σέρνει το χορό ο Δήμαρχος. Ακολουθούν άντρες, παιδιά της παντρειάς κι άλλοι νεαροί.
Στο κατόπι τους πιάνονται γυναίκες, νύφες ασπροντυμένες, κορίτσια για νυφοδιάλεγμα κι άλλα μικρότερα κοντά τους ….».
«…ήρθαν τα Πασχαλόγιορτα, ήρθε η Μεγάλη Πέμπτη.
Ήρθε κι η Λαμπροκκυριακή με το Χριστός Ανέστη.
Στολίζουν μάνες τα παιδιά κι οι αδερφές τ΄ αδέρφια.
Μάνα το γιόκα στόλιζε, γιο και θυγατέρα.
Το γιο βάζει στα κόκκινα, τη θυγατέρα ατ’ άσπρα.
Κι΄ αυτή στα καταγάλαζα σα γριά γυναίκα που ‘ταν…».

20 Απριλίου 2011

Εξέδυσαν με τα ιμάτιά μου και ενέδυσαν με χλαμύδα κοκκίνην.

Έθηκαν επί την κεφαλήν μου στέφανον εξ ακανθών

και επί την δεξιάν μου χείρα έδωκαν κάλαμον,

ίνα συντρίψω αυτούς ως σκεύη κεραμέως.

ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ-ΠΑΙΔΙΚΟ ΠΑΣΧΑ


19 Απριλίου 2011

ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ
"Λαμπρή", αιώνες κι αιώνες πριν, ονόμασε ο λαός μας το Πάσχα. Πανάρχαιη η λέξη, μετέφερε το πανάρχαιο αισιόδοξο μήνυμα του αέναου κινούμενου κύκλου της ανθρώπινης ζωής και της φύσης, της νίκης της ζωής επί του θανάτου, του ερχομού του «Ανώτατου Αγαθού», δηλαδή της γεμάτης λαμπρό φως άνοιξης. Πανάρχαιη και η καταγωγή των χριστιανικών μύθων και περί των παθών του θεανθρώπου και της εκ νεκρών «ανάστασής» του, «έθρεψε» και την ποιητική μούσα του λαού μας, δημώδη και έντεχνη. Μέσω της ελληνικής ποίησης - με χαρακτηριστικά αποσπάσματα δημοτικών ποιημάτων, καθώς και ποιημάτων σημαντικών παλαιότερων και νεότερων ποιητών - γιορτάζεται   η άνοιξη. Η ποιητική περιήγησή  στο «θείον» πάθος και την «Ανάσταση» περιγράφεται με έξι στίχους από τον αριστουργηματικό «Επιτάφιο Θρήνο», ανωνύμου ποιητή.
«Ω γλυκύ μου έαρ,/ γλυκότατόν μου τέκνον,/
πού έδυσου το κάλλος;
Η δάμαλις τον μόσχον,/ εν ξύλω κρεμασθέντα,/
ηλάλαζεν ορώσα.
Ω φως των οφθαλμών μου,/ γλυκύτατόν μου
τέκνον,/ πώς τάφω νυν καλύπτη;».
Ο Δ.Σολωμός και οι μεταγενέστεροι

Η «σταύρωση» του αγωνιζόμενου ανθρώπου, οι θρήνοι της Μάνας του, η «ανάστασή» του ενέπνευσαν πολλούς ποιητές. Τον εθνικό ποιητή, Διονύσιο Σολωμό, αλλά και πολλούς ποιητές της γενιάς του '30, της προπολεμικής και της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς. Ανάμεσα τους οι Κώστας Βάρναλης, Νίκος Καζαντζάκης, Αγγελος Σικελιανός, Γιάννης Ρίτσος
Δ. ΣΟΛΩΜΟΣ: «Η ημέρα της Λαμπρής»

«Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε
τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη
και από κει κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι,
που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:
Γλυκιά η ζωή και ο θάνατος μαυρίλα.

---

Χριστός ανέστη! Νέοι, γέροι και κόρες,
όλοι, μικροί - μεγάλοι, ετοιμαστήτε
μέσα στες εκκλησίες τες δαφνοφόρες
με το φως της χαράς συμαζωχτήτε
ανοίξετε αγκαλιές ειρηνοφόρες
ομπροστά στους Αγίους και φιληθήτε!
Φιληθήτε γλυκά, χείλη με χείλη,
πέστε Χριστός ανέστη, εχθροί και φίλοι!

---

Δάφνες εις κάθε πλάκα έχουν οι τάφοι,
και βρέφη ωραία στην αγκαλιά οι μανάδες
γλυκόφωνα, κοιτώντας τες ζωγραφι-
σμένες εικόνες, ψάλλουνε οι ψαλτάδες
λάμπει το ασήμι, λάμπει το χρυσάφι
από το φως που χύνουνε οι λαμπάδες
κάθε πρόσωπο λάμπει απ' τ' αγιοκέρι,
όπου κρατούνε οι Χριστιανοί στο χέρι».

***
ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΣΤΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
Ο ΑΛΙΒΑΝΙΣΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ
.......Η Μολώτα ηκολούθησε κατά γράμμα την συμβουλήν τής Αφέντρας. Εισήλθεν εις τον ναόν, ησπάσθη το Ευαγγέλιον και την Ανάστασιν, είτα εζήτησε συγχώρησιν από τον Κόλιαν.
Ακολούθως, την ώραν του Κοινωνικού, επλησίασε μαζύ με τας αλλάς γυναίκας εις την βορείαν πύλην του ιερού, όπου ο ιερεύς ανέγνωσεν επί των κεφαλών των την συγχωρητικήν ευχήν, ενώ ο μικρός ψάλτης εμινύριζε το «Σώμα Χριστού μεταλάβετε».
Μετά την Απόλυσιν, άμα οι άνδρες εξήλθον, ο Σταμάτης συναντήσας τον Κόλιαν τον εχαιρέτισε:
– Χριστός ανέστη, μπάρμπα-Κόλια! Καλή ώρα ήτον που σ' ηύρα χτες.
Και ο γέρων ερημίτης απήντησεν:
– Αληθώς ανέστη, βρε! Δεν είμαι αλιβάνιστος!

ΚΛΙΚ ΕΔΩ

 ΧΩΡΙΣ ΣΤΕΦΑΝΙ
.......Κι ἐτήρει ὅλα τὰ χρέη της τὰ κοινωνικά, καὶ μετήρχετο τὰ οἰκιακὰ ἔργα της καλλίτερ᾿ ἀπὸ καθεμίαν. Εἶχε δὲ μεγάλην καθαριότητα εἰς τὸ σπίτι της, κι εἰς τὰ κατώφλιά της, πρόθυμη ν᾿ ἀσπρίζῃ καὶ νὰ σφουγγαρίζῃ, χωρὶς ποτὲ νὰ βαρύνεται καὶ χωρὶς νὰ δεικνύῃ τὴν παραξενιὰν ἐκείνην, ἥτις εἶναι συνήθης εἰς ὅλας τὰς γυναῖκας, τὰς ἀγαπώσας μέχρις ὑπερβολῆς τὴν καθαριότητα. Καὶ ὅταν ἔμβαινεν ἡ Μεγάλη Ἑβδομάς, ἐδιπλασίαζε τὰ ἀσπρίσματα καὶ τὰ πλυσίματα, τόσον, ὁποὺ ἔκαμνε τὸ πάτωμα ν᾿ ἀστράφτῃ καὶ τὸν τοῖχον νὰ ζηλεύῃ τὸ πάτωμα.
Ἤρχετο ἡ Μεγάλη Πέμπτη καὶ αὐτὴ ἄναφτε τὴ φωτιάν της, ἔστηνε τὴν χύτραν της, κι ἔβαφε κατακόκκινα τὰ πασχαλινὰ αὐγά. Ὕστερον ἡτοίμαζε τὴν λεκάνην της, ἐγονάτιζεν, ἐσταύρωνε τρεῖς φορὲς τ᾿ ἀλεῦρι κι ἐζύμωνε καθαρὰ καὶ τεχνικὰ τὶς κουλοῦρες, κι ἐνέπηγε σταυροειδῶς ἐπάνω τὰ κόκκινα αὐγά. Καὶ τὸ βράδυ, ὅταν ἐνύχτωνε, δὲν ἐτόλμα νὰ πάγῃ ν᾿ ἀνακατωθῇ μὲ τὰς ἄλλας γυναῖκας, διὰ νὰ ἀκούση τὰ Δώδεκα Εὐαγγέλια. Ἤθελε νὰ ἦτον τρόπος νὰ κρυβῇ ὀπίσω ἀπὸ τὰ νῶτα καμιᾶς ὑψηλῆς καὶ χονδρῆς ἢ εἰς τὴν ἄκραν οὐρὰν ὅλου τοῦ στίφους τῶν γυναικῶν, κολλητὰ μὲ τὸν τοῖχον, ἀλλ᾿ ἐφοβεῖτο, μήπως γυρίσουν καὶ τὴν κοιτάξουν.
Τὴν Μεγάλην Παρασκευήν, ὅλην τὴν ἡμέραν, ἐρρέμβαζε κι ἔκλαιε μέσα της, κι ἐμοιρολολοῦσε τὰ νιάτα της, καὶ τὰ φίλτατά της, ὅσα εἶχε χάσει, καὶ ὠνειρεύετο ξυπνητή, κι ἐμελετοῦσε νὰ πάγῃ κι αὐτὴ τὸ βράδυ, πρὶν ἀρχήση ἡ Ἀκολουθία, ν᾿ ἀσπασθῇ κλεφτὰ κλεφτὰ τὸν Ἐπιτάφιον, καὶ νὰ φύγῃ, καθὼς ἡ Αἱμόρρους ἐκείνη, ἡ κλέψασα τὴν ἴασίν της ἀπὸ τὸν Χριστόν. Ἀλλὰ τὴν τελευταίαν στιγμήν, ὅταν ἤρχιζε νὰ σκοτεινιάζῃ, τῆς ἔλλειπε τὸ θάρρος καὶ δὲν ἀπεφάσιζε νὰ ὑπάγῃ. Τῆς ἤρχετο παλμός.


17 Απριλίου 2011

Η ΜΑΧΗ ΣΤΗΝ ΙΣΣΟ

15 Απριλίου 2011

Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΧΗ ΤΟΥ Μ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΣΤΟ ΓΡΑΝΙΚΟ ΠΟΤΑΜΟ ΤΟ 334Π.Χ.

13 Απριλίου 2011

12 Απριλίου 2011

ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ
Ο Αλέξανδρος με το ξίφος του άλλαξε την μορφή του Κόσμου. Υπήρξε ο άνθρωπος των μεγάλων οραμάτων, αλλά και της ρεαλιστικής αντιμετώπισης των πραγμάτων. Μία ευτυχής συνάντηση σωματικής και πνευματικής ευρωστίας, κράμα στρατιωτικής ιδιοφυΐας και πολιτικής μεγαλοφυΐας. Σε μεταγενέστερα χρόνια, πλάστηκαν πολλοί θρύλοι, για να εξάρουν την πρώιμη σωματική και πνευματική του ωρίμανση. Πέρα από το γνωστό περιστατικό με τον ΄΄Βουκεφάλα΄΄, τα εξαίρετα προσόντα του φάνηκαν το 340 π.χ, όταν ο Φίλλιπος εκστρατεύοντας εναντίον του Βυζαντίου, άφησε τοποτηρητή του το 16χρονο Αλέξανδρο.
Αυτός, τότε όχι μόνο κατέπνιξε την εξέγερση της Θρακικής φυλής των ΄΄Μαίδων΄΄, αλλά εντυπωσίασε και τους πρέσβεις των Περσών, που είχαν επισκεφθεί την Πέλλα, με την εμβρίθεια των ερωτήσεων και τον πλήρη κατατοπισμό του σε περσικά θέματα. Δύο χρόνια αργότερα, στην μάχη της Χαιρώνειας, επικεφαλής του μακεδονικού ιππικού, σύντριψε τις τάξεις των Θηβαίων κι εξασφάλισε την νίκη με τις τολμηρές επελάσεις του.
Ø Από τον πατέρα του, Φίλλιπο, ο Αλέξανδρος κληρονόμησε τις έξοχες πολιτικές και στρατιωτικές ικανότητες. Διέφερε, όμως, απ΄ αυτόν, στο ότι αποστρεφόταν τον δόλο για την εκπλήρωση των σκοπών του.
Ø Από την μητέρα του Ολυμπιάδα, κληρονόμησε την αγάπη για την δόξα και την μεγαλουργία, τον πόθο του υπερφυσικού, την μυστικοπάθεια και τα ισχυρά πάθη της ψυχής, που εκτός από σπάνιες περιπτώσεις, τον οδήγησαν σε πράξεις αποκρουστικές, δαμάζοντας, έτσι, τον ισχυρό του χαρακτήρα. Όπως χαρακτηριστικά λέει, ο «Wilcken» ο Αλέξανδρος ήταν ένα κράμα δαιμονικού πάθους και νηφάλιας διαύγειας και σωφροσύνης.
Ø Στην αυστηρή αγωγή του πρώτου του παιδαγωγού, Λεωνίδα, ο Αλέξανδρος όφειλε την εξαίρετη σωματική αντοχή, την επίδοση στην άθληση, την μοναδική απλότητα και την αγάπη προς την κίνηση και την ενέργεια. Ήταν, μία αεικίνητη, φλεγόμενη από τον πυρετό της δημιουργίας, ύπαρξη.
Ø Το εξαίρετο πνεύμα του καλλιέργησε ο Αριστοτέλης, που άσκησε τόση επίδραση πάνω του, ώστε αργότερα ο ίδιος ο Αλέξανδρος ομολογεί ότι οφείλει «Το Ζην» στον πατέρα του, και το «Ευ-Ζην» στον δάσκαλό του. Πρότυπο στην ζωή και στο έργο ο Αλέξανδρος είχε τον Αχιλλέα, που τον θεωρούσε μάλιστα από την γενιά της μητέρας του σαν μακρινό πρόγονο. Η Ιλιάδα, το προσφιλέστερό του ανάγνωσμα τον ακολουθούσε πάντα στις εκστρατείες.
Όπως είχε ξαναγραφεί, ο Φίλιππος ήταν ένας πεζογράφος του πολέμου. Ο Αλέξανδρος, ήταν ο ποιητής. Αξίζει όμως, εδώ να ειπωθεί ότι ο Αλέξανδρος επηρέασε περισσότερο από τους αρχαίους, τους Έλληνες των νεότερων Εποχών. Κανένας αρχαίος-εκτός ίσως του Λεωνίδα – δεν διατηρείται τόσο ζωντανός στην ψυχή του λαού μας – όσο ο Αλέξανδρος. Και κανείς άλλος δεν επηρέασε τόσο πολύ, την λαϊκή και την προσωπική τέχνη.

11 Απριλίου 2011

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΣΑΡΙΣΑ
Η σάρισα ήταν αρχαίο όπλο, ένα δόρυ μεγάλου μήκους, το βασικό επιθετικό όπλο της μακεδονικής φάλαγγας.
Η σάρισα ήταν κατασκευασμένη από σκληρό ξύλο κρανιάς, δέντρο που αφθονεί στα βουνά της δυτικής Μακεδονίας (της Άνω Μακεδονίας των αρχαίων). Η κρανιά φτάνει σε μεγάλο ύψος με ευθύ κορμό, παρέχοντας έτσι δόρατα με μεγάλο μήκος, σχετικά ελαφρά, με σκληρότητα και αντοχή.
Χαρακτηριστικό της σάρισας, το οποίο κυρίως διαφοροποιούσε τη μακεδονική από τις οπλιτικές φάλαγγες, ήταν το μήκος της. Αρχικά περίπου 5,5 μέτρα, έφτασε τον 2ο π.Χ. αιώνα τα 6,50 μέτρα. Είχε σιδερένια αιχμή και σαυρωτήρα στο αντίθετο άκρο, ως αντίβαρο και για να καρφώνεται στο έδαφος. Ο φαλαγγίτης τη χειριζόταν με τα δύο χέρια.
Η λέξη είναι άγνωστης ετυμολογίας και προφανώς αποτελεί κατάλοιπο ιδιωματισμού της μακεδονικής διαλέκτου, ή λεξιδάνειο από τους γειτονικούς λαούς. Σάρισες ονομάζονταν τα μακεδονικά δόρατα και προ του Φιλίππου, αυτός όμως είναι που επινόησε την αύξηση του μήκους τους και ως εκ τούτου δημιούργησε τη μακεδονική φάλαγγα.



10 Απριλίου 2011

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΦΑΛΑΓΓΑ





Η μακεδονική φάλαγγα, όπως αναπτύχθηκε από τον Φίλιππο Β', ήταν το μεγάλο πλεονέκτημα του μακεδονικού στρατού. Ο Φίλιππος κατά πάσα πιθανότητα είχε γνώση της παραδοσιακής φάλαγγας από την παραμονή του στη Θήβα. Είχε λοιπόν επισημάνει τόσο τα προτερήματα όσο και τα μειονεκτήματά της και έτσι κατόρθωσε να τη βελτιώσει. Διπλασίασε τις σειρές (στοίχους) των στρατιωτών - από οκτώ τις έκανε δεκαέξι - και εξόπλισε τους στρατιώτες με τη σάρισα, ένα δόρυ μήκους τεσσάρων-επτά μέτρων. Οι στρατιώτες έφεραν επίσης μια μικρή στρογγυλή ασπίδα, την «πέλτη». Η βασική μονάδα της φάλαγγας ήταν το σύνταγμα, το οποίο παρατασσόταν σε βάθος 16 ανδρών, και αριθμούσε 256 στρατιώτες. Στον σχηματισμό μάχης, οι πρώτες πέντε σειρές κρατούσαν τις σάρισες οριζόντια μπροστά τους, ενώ οι έντεκα που ακολουθούσαν τις κρατούσαν όρθιες. Σε κάθε πλευρό του συντάγματος αναπτυσσόταν ελαφρό πεζικό, καθώς και τοξότες, για προστασία, ενώ τα πλευρά της φάλαγγας συνολικά ενίσχυε το ιππικό. Στόχος της μακεδονικής φάλαγγας δεν ήταν τόσο η άμεση επίθεση - αποστολή την οποία εκπλήρωνε το βαρύ ιππικό - αλλά η διαρκής πίεση της παράταξης του εχθρού, ώστε να δημιουργηθούν κενά στα οποία το ιππικό θα μπορούσε να διεισδύσει.

8 Απριλίου 2011

Η ΕΛΕΝ ΚΕΛΛΕΡ ΚΑΙ
ΤΟ "ΘΑΥΜΑ" ΤΗΣ ΑΝΝΥ ΣΑΛΙΒΑΝ

ΕΝΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΓΙΑ
ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ
«Το θαύμα της Άννυ Σάλιβαν» του Ουΐλλιαμ Γκίμπσον είναι ένα από τα πιο γνωστά θεατρικά έργα σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο θεματικός του άξονας εμπνέεται από μια αληθινή όσο και συγκλονιστική ιστορία που συνέβη στον αμερικάνικο νότο στα τέλη του 19ου αιώνα. Ηρωίδες του έργου είναι δυο γυναίκες που αποτελούν πρότυπα για την παγκόσμια κοινότητα των ατόμων με αναπηρία, αλλά και πρότυπα θέλησης και πίστης στην προσπάθεια για όλους τους ανθρώπους η Έλεν Κέλλερ και η δασκάλα της, Άννυ Σάλιβαν.  
Σε βρεφική ακόμα ηλικία, η Έλεν Κέλλερ έχασε όραση, ακοή και φωνή και μέχρι τα έξι χρόνια ήταν ένα αγρίμι που ζούσε μέσα στη σιωπή και στο σκοτάδι. Οι γονείς της στην απόγνωσή τους κάλεσαν την Άννυ Σάλιβαν, μια εικοσάχρονη δασκάλα, που ήταν άτομο με αναπηρίες κι αυτή αφού είχε μειωμένη όραση, για να βοηθήσει το παιδί.

6 Απριλίου 2011

Η ΗΓΕΜΟΝΙΑ ΤΗΣ ΘΗΒΑΣ


View more presentations or Upload your own.

4 Απριλίου 2011

Πελοπίδας
Ο Πελοπίδας γεννήθηκε στην Θήβα, γύρω στο 410 π.Χ. Ο πατέρας του, Ιπποκλής, ανήκε στους πολύ λίγους στον αριθμό, πλουσίους αριστοκράτες της Θήβας. Στα νεανικά του χρόνια κληρονόμησε από τον πατέρα του μία μεγάλη περιουσία, την οποία χρησιμοποίησε για το καλό της πατρίδας του.
Δεν γνωρίζουμε αν ο φίλος του Επαμεινώνδας έπαιξε ρόλο σε αυτό, αλλά χωρίς να εξανεμίσει την κληρονομιά του βοήθησε άλλους όταν είχαν ανάγκη, ξοδεύοντας για τον εαυτό του όχι περισσότερα από ένα συνηθισμένο άνθρωπο.
Όταν οι φίλοι του είδαν, ότι έδωσε ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας του για να βοηθήσει τους φτωχούς της Θήβας, του είπαν να σταματήσει, διαφορετικά θα καταντούσε σαν κι' αυτούς.