30 Ιουλίου 2016

Kuro Siwo

Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για το Νότο,
δύσκολες βάρδιες, κακός ύπνος και μαλάρια.
Είναι παράξενα της Ίντιας τα φανάρια
και δεν τα βλέπεις, καθώς λένε με το πρώτο.
Πέρ’ απ’ τη γέφυρα του Αδάμ, στη Νότιο Κίνα,
χιλιάδες παραλάβαινες τσουβάλια σόγια.
Μα ούτε στιγμή δεν ελησμόνησες τα λόγια
που σου `πανε μια κούφια ώρα στην Αθήνα
Στα νύχια μπαίνει το κατράμι και τ’ ανάβει,
χρόνια στα ρούχα το ψαρόλαδο μυρίζει,
κι ο λόγος της μες’ το μυαλό σου να σφυρίζει,
"ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι; "
Νωρίς μπατάρισε ο καιρός κι έχει χαλάσει.
Σκατζάρισες, μα σε κρατά λύπη μεγάλη.
Απόψε ψόφησαν οι δυο μου παπαγάλοι
κι ο πίθηκος που `χα με κούραση γυμνάσει.
Η λαμαρίνα! ...η λαμαρίνα όλα τα σβήνει.
Μας έσφιξε το kuro siwo σαν μια ζωνη
κι συ κοιτάς ακόμη πάνω απ’το τιμόνι,
πως παίζει ο μπούσουλας καρτίνι με καρτίνι.
Ν. Καββαδιας , Kuro Siwo

28 Ιουλίου 2016

Και συ να λείπεις…

Και συ να λείπεις…
Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της και συ να λείπεις,
να 'ρχονται οι Άνοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα και συ να λείπεις,
να 'ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του κήπου με χρωματιστά φορέματα και συ να λείπεις,
οι νέοι να κολυμπάνε το μεσημέρι, και συ να λείπεις,
Ένα ανθισμένο δέντρο να σκύβει στο νερό,
πολλές σημαίες ν' ανεμίζουν στα μπαλκόνια,και συ να λείπεις,
Κι ύστερα ένα κλειδί να στρίβει η κάμαρα να 'ναι σκοτεινή 
δυο στόματα να φιλιούνται στον ίσκιο και συ να λείπεις,
Σκέψου δυο χέρια να σφίγγονται, και σένανε να σου λείπουν τα χέρια,
δυο κορμιά να παίρνονται,και συ να κοιμάσαι κάτου απ' το χώμα,
και τα κουμπιά του σακακιού σου ν' αντέχουν πιότερο από σένα
κάτου απ' το χώμα,
κι η σφαίρα η σφηνωμένη στην καρδιά σου να μη λιώνει.
Όταν η καρδιά σου, που τόσο αγάπησε τον κόσμο, θα 'χει λιώσει.
Να λείπεις- δεν είναι τίποτα να λείπεις.
Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει,
θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλα εκείνα που γι' αυτά έχεις λείψει,
θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλο τον κόσμο...
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ -- (στη Σωτηρία μας,από τις Γειτονιές του Κόσμου).

Φωτογραφία του Αντώνης Παπαγεωργόπουλος.

21 Ιουλίου 2016

ΦΡΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΕΥΘΥΝΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ


Τα παιδιά πολλές φορές είναι αρνητικά, αντιδραστικά, δε συνεργάζονται με τους ενήλικες και επιχειρούν με τις πράξεις τους να σπάσουν τα όρια και τους κανόνες που θεσπίζουν οι γονείς τους. Το αποτέλεσμα είναι πως με τη συμπεριφορά τους συχνά προκαλούν εκνευρισμό στους γονείς, οι οποίοι σε συνδυασμό και με άλλους ενδογενείς και εξωγενείς παράγοντες, όπως είναι η κόπωση, το στρες, η οικονομική κρίση, οι αυξημένες επαγγελματικές υποχρεώσεις, οι ευθύνες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητα, οι συγκρούσεις με το σύντροφό τους, πάνω στο θυμό και τη συναισθηματική τους φόρτιση, μπορεί να ξεστομίσουν λόγια που δεν τα εννοούν, χωρίς να τα σκεφτούν και πολύ.



Οι γονείς καλούνται να ανταποκριθούν στο δύσκολο και απαιτητικό ρόλο της ανατροφής και  διαπαιδαγώγησης των παιδιών χωρίς να διαθέτουν κάποιο βιβλίο με μαγικές συνταγές, που εάν τις ακολουθήσουν πιστά θα κυλήσουν όλα ομαλά και θα έχουν μια άψογη και ισορροπημένη σχέση με τα παιδιά τους, οπότε δικαιολογημένα πέφτουν σε κάποιες παγίδες ή κάνουν κάποια λάθη και μέσα από αυτά μαθαίνουν και  βελτιώνονται.
 Ωστόσο, κάποιες φράσεις  που απευθύνουν οι γονείς στα παιδιά  είναι ακατάλληλες, διότι πλήττουν την αυτοεκτίμηση, τραυματίζουν τον ψυχισμό των παιδιών, τους γεννούν πλήθος αρνητικών συναισθημάτων, που τα στιγματίζουν και  ενδέχεται να τα ακολουθούν και στην ενήλικη ζωή και διογκώνουν το επικοινωνιακό χάσμα μεταξύ γονέων-παιδιών.
Ας δούμε λοιπόν παρακάτω ποιες είναι οι κυριότερες φράσεις που θα πρέπει οι γονείς να αποφεύγουν όταν απευθύνονται στα παιδιά τους:
·         «Είσαι κακό παιδί, ψεύτης, τεμπέλης, κ.ά». Εάν χρησιμοποιείτε ταμπέλες, ενισχύετε τη μη αποδεκτή πράξη του παιδιού και δημιουργείτε ένα φαύλο κύκλο, καθώς το παιδί υιοθετεί το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό που του προσάπτετε και θα συμπεριφέρεται διαρκώς σαν «κακό» παιδί, θα είναι πάντα «ψεύτης» κ.λ.π. Πρέπει να εστιάσετε στην ίδια την πράξη και όχι στο παιδί και στην προσωπικότητά του. Π.χ. «Μην επαναλάβεις αυτό που έκανες, γιατί δεν ήταν σωστό. Καλό θα είναι την επόμενη φορά να κάνεις…».

17 Ιουλίου 2016

Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής/Υπερκινητικότητας (Δ.Ε.Π./-Υ.)


Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής/Υπερκινητικότητας (Δ.Ε.Π./-Υ.) είναι η πιο συχνή αναπτυξιακή διαταραχή που εκδηλώνεται κατά την παιδική ηλικία και αποτελεί διαγνωστική κατηγορία η οποία χρησιμοποιείται για να περιγράψει μαθητές/τριες που εμφανίζουν μη ανάλογα με την ηλικία και το αναπτυξιακό τους στάδιο επίπεδα ελλειμματικής προσοχής, παρορμητικότητας και υπερκινητικότητας.
Έρευνες, που προσδιορίζουν τη συχνότητα της Δ.Ε.Π./Υ. μέσω χορήγησης κλιμάκων αξιολόγησης της συμπεριφοράς σε γονείς και εκπαιδευτικούς, εμφανίζουν υψηλότερα ποσοστά που κυμαίνονται σε ποσοστό 10-20% του γενικού πληθυσμού.
Η παρέμβαση και η αντιμετώπιση της διαταραχής στο σχολικό περιβάλλον είναι σημαντική και δίνει τη δυνατότητα έγκαιρης εκπαιδευτικής και ψυχοθεραπευτικής παρέμβασης, για να προληφθούν δευτερογενείς συνέπειες όπως η σχολική αποτυχία, η χαμηλή αυτοεκτίμηση, τα προβλήματα συμπεριφοράς, οι δυσκολίες στην κοινωνικοποίηση κ.λ.π.
Ο ρόλος των εκπαιδευτικών στη διάγνωση της διαταραχής είναι καθοριστικός, αφού είναι οι πρώτοι μετά από τους γονείς που έρχονται σε επαφή με τα παιδιά. Οι εκπαιδευτικοί έχουν περισσότερες πιθανότητες να εντοπίσουν και να περιγράψουν τη διαταραχή, αφού τα συμπτώματα της είναι πιθανότερο να εκδηλωθούν συχνότερα μέσα στη σχολική αίθουσα παρά στο παιχνίδι ή στο σπίτι. 

14 Ιουλίου 2016

Τα καλά όρια πλάθουν ευτυχισμένα παιδιά


    Τα καλά όρια πλάθουν ευτυχισμένα παιδιά…
    Τα όρια...μπορεί κανείς να μιλά για αυτά μέρες! Τα όρια αφορούν όλους μας και υπάρχουν παντού. Χωρίς αυτά δε θα μπορούσαμε να είμαστε λειτουργικοί, να συνεργαζόμαστε, να οργανωνόμαστε και να είμαστε αποδοτικοί. Τα όρια δημιουργούν το πλαίσιο μέσα στο οποίο κάθε άνθρωπος μπορεί να συνυπάρξει με τους συνανθρώπους του, να αντλεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ικανοποίηση και ασφάλεια, να εξελίσσεται και να δημιουργεί.
    Γιατί μέσα στην οικογένεια οι γονείς βάζουν όρια στα παιδιά και δεν τα αφήνουν να τα ανακαλύψουν μόνα τους; Γιατί επιφορτίζονται εκείνοι με το απαιτητικό αυτό έργο, που στην πράξη αποδεικνύεται αρκετά ζόρικη υπόθεση;
    Μα, γιατί τα παιδιά δεν κατανοούν τη χρησιμότητα των ορίων! Δεν καταλαβαίνουν τη σημασία του να αναστέλλουν τις επιθυμίες τους, να ασκούν αυτοέλεγχο, να λειτουργούν υπεύθυνα, να συμπονούν τους γύρω τους. Εκτός αυτού, αν οι γονείς δε θέσουν όρια, τότε το παιδί αισθάνεται ανυπεράσπιστο και απροστάτευτο, αντιλαμβάνεται τον κόσμο ως απειλή, συνεχώς μεταβαλλόμενο και το γονιό ως ανίσχυρο.

    Ο καθοριστικός ρόλος του Διευθυντή της σχολικής μονάδας

    Μια ανησυχητική πραγματικότητα στο σύγχρονο σχολικό περιβάλλον είναι η αυξητική τάση των προβλημάτων συμπεριφοράς των μαθητών και η εμφάνιση φαινομένων επιθετικότητας και βίας. Τα περιστατικά ενδοσχολικής βίας και εκφοβισμού εκδηλώνονται με μεγαλύτερη συχνότητα στο δημοτικό και στο γυμνάσιο και μειώνονται στο λύκειο. Οι μισοί από τους μαθητές θύματα βίας δεν αναφέρουν το γεγονός, ενώ οι υπόλοιποι το αποκαλύπτουν σε φίλους τους και λιγότερο στους εκπαιδευτικούς ή τους γονείς τους.
    Στο σχολικό πλαίσιο ανάλογα με τα μέσα που χρησιμοποιεί ο δράστης για να βλάψει το θύμα ο σχολικός εκφοβισμός έχει διάφορες μορφές ως εξής:
    α) σωματική βία: όπου ο θύτης μεταχειρίζεται φυσική βία όπως χτυπήματα, σπρωξίματα, κλωτσιές, βανδαλισμούς, κλοπές, σωματικές πράξεις που ταπεινώνουν, βίαιο παιχνίδι,
    β) λεκτική βία: όπως αρνητικά σχόλια πειράγματα για την εμφάνιση, το ντύσιμο, τις πράξεις κουτσομπολιά, αποξένωση από την ομάδα, βρισιές, απειλές, προσβολές παρενόχληση με τηλεφωνήματα, e-mail και απειλητικά γράμματα,
    γ) βία έναντι αντικειμένων: όπως καταστροφές αντικειμένων, (οι μαθητές μουντζουρώνουν, γδέρνουν και σπάνε αντικείμενα του σχολείου),
    δ) ψυχολογική βία: όπως προκλητικές τάσεις, επιθετικά πειράγματα με σκοπό τη γελοιοποίηση, την απομόνωση και το στιγματισμό και άμεσες ή έμμεσες απειλές και εκφοβισμοί.