31 Αυγούστου 2015

" Όταν τα πρέπει συντρίβουν τα θέλω σου "


" Όταν τα πρέπει συντρίβουν τα θέλω σου " ...
( Αφιερωμένο σε όσους νιώθουν εγκλωβισμένοι)
~ Κι όπως θα παλεύεις με τα πρέπει σου μικρές συντριβές απ' τα θέλω θα σε κάνουν να σκοντάφτεις ξανά και ξανά. Εσύ θα σε ρίχνεις, κι εσύ όλο και πιο δύσκολα θα σε σηκώνεις ξανά. Κουβάρι μαζεμένο θα γενείς για να καταλάβεις πως η αντίστασή σου πρόδωσε τη ζωή. Μόνος θα ξεψυχάς μετρώντας απουσίες ονείρων. Χαμένος στις παραισθήσεις θα προσμένεις το τέλος για να λυτρωθείς. Τι κρίμα που κι απ' το θάνατό σου θ' απέχεις αφού ήδη εδώ και χρόνια είσαι πια νεκρός ~

27 Αυγούστου 2015

Ψυχική Ενδυνάμωση ~ Ψυχικά Δυνατοί Άνθρωποι ...


Ψυχική Ενδυνάμωση ~ Ψυχικά Δυνατοί Άνθρωποι ...
Η δύναμη της ψυχής και του νου δεν είναι ένα χάρισμα που κάποιοι το έχουν και κάποιοι όχι. Είναι μια διαδικασία εξέλιξης, πνευματικής και γνωστικής, που μας επιτρέπει να απολαμβάνουμε περισσότερο τη ζωή και να ανησυχούμε λιγότερο για τα προβλήματα. Ενισχύοντας ψυχικά τον εαυτό μας εκπαιδεύουμε το νου μας να ξεχωρίζει το σημαντικό από το ασήμαντο,να θέτει προτεραιότητες,να μην εστιάζει στα λάθος πράγματα και να σέβεται περισσότερο τον ίδιο του τον εαυτό.
Η ψυχική ενδυνάμωση είναι μια διαδικασία βελτίωσης τους εαυτού μας και είναι εφικτή από τη στιγμή που συνειδητοποιήσουμε ότι οι πράξεις τα συναισθήματα και οι σκέψεις μας υπόκεινται στο δικό μας έλεγχο. Οι άνθρωποι που χαρακτηρίζονται από ψυχικές αντοχές και δυνάμεις αποφεύγουν δυσλειτουργικούς τρόπους σκέψης και συμπεριφοράς και δεν αναλώνονται σε κακές συνήθειες.
Δεν σπαταλούν χρόνο στην αυτολύπηση. Δεν αποποιούνται τη δύναμη τους. Δεν
αποφεύγουν τις αλλαγές. Δεν αναλώνονται σε πράγματα που δεν μπορούν να αλλάξουν. Δεν ανησυχούν για το αν ευχαριστούν τους άλλους. Δεν φοβούνται να πάρουν υπολογισμένα ρίσκα. Δεν ζουν το παρελθόν. Δεν επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη. Δεν μισούν την επιτυχία των άλλων. Δεν τα παρατούν στην αποτυχία. Δεν φοβούνται να μείνουν μόνοι τους. Δεν πιστεύουν ότι η ζωή τους χρωστάει κάτι. Δεν περιμένουν άμεσα αποτελέσματα.
Βάλια Παυλίδου - Ψυχολόγος
Μsc Κοινωνικής Κλινικής Ψυχολογίας ΑΠΘ, Γνωστική Συμπεριφορική Θεραπεία
Βασισμένο στο άρθρο : 13 things Mentally Strong People Don't Do

24 Αυγούστου 2015

Η κυρία Νίτσα, από τον Μ. Καραγάτση


Artist: Salvador Dali (λεπτομέρεια)Artist: Salvador Dali (λεπτομέρεια)

Η κυρία Νίτσα, από τον Μ. Καραγάτση

)
Η πρώτη δασκαλική μου αγάπη

Η πρώτη μου αγάπη, ήταν δέκα χρόνια μεγαλύτερη από μένα, ίσως και πιο πολύ.

Αμέσως θα φανταστείτε το αιώνιο ειδύλλιο, του αμούστακου έφηβου και της ώριμης γυναίκας, ή μάλλον χήρας, για να κυνηγήσω με μεγαλύτερη επιτυχία, τις υπεκφυγές της φαντασίας σας.

Λοιπόν, όχι. Η πρώτη μου αγάπη, την εποχή που την αγάπησα, δεν ήταν παρά είκοσι χρονών. Εγώ ήμουν οκτώ.

Η διαφορά της ηλικίας μας αυτή καθ' αυτή δε θα ήταν μεγάλη, αν οι αριθμοί των χρόνων μου δεν ήσαν τόσο χαμηλά. Μα αυτό δεν έχει σημασία. Εκείνη την εποχή ο χρόνος ήταν κάτι τι το ανώτερο για μένα.

Ήξερα ότι ήμουν οκτώ χρονών, αλλά ήμουν βέβαιος ότι αυτό το νούμερο ήταν ένα συμβατικό σημείο προς ταξινόμηση της ηλικίας μου, απέναντι της ηλικίας του διπλανού μου. Δεν μπορούσα όμως να εννοήσω, ότι μόλις οκτώ χρόνια έχουν περάσει από την ημέρα που είδα το φως. Χωρίς άλλο έπρεπε να ζούσα πολύ καιρό, είκοσι, τριάντα χρόνια, ξέρω και γω...

Ήταν ένα λευκό διάφανο ασθενικό κορίτσι, ένα όμορφο κορίτσι. Μια δημιουργία της φαντασίας του Μυσσέ, και της ρομαντικής πλειάδας. Μια εικόνα του Γκρεζ, χωρίς αφέλεια όμως. Κάτι το πιο σύγχρονο.

Αυτή τη μορφή ίσως τη βρείτε και στον Φραπιέ, και στον Μπαζίν. Η Ρόζα της «Maternelle» ή η Νταβιντέ Μπιρό. Ήταν δασκάλα. Δασκάλα μου, για να εννοούμαστε.

Επήγαινα στην Τρίτη του δημοτικού, σ' ένα μεικτό επαρχιακό σχολείο. Η μεγάλη αυλή του μόνο στις γωνιές είχε λίγη χλόη την άνοιξη. Δυο τρεις ακακίες και μερικά βρομόδεντρα ήταν το μοναδικό της στολίδι. Το χειμώνα το νερό της βρύσης πάγωνε, και η κρυσταλλιασμένη λάσπη έσπαζε κάτω από τα χοντρά παιδικά παπουτσάκια μας.

21 Αυγούστου 2015

ΣΧΟΛΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Τα χρόνια πέρασαν,οι τότε μαθητές έγιναν επαγγελματίες,άλλοι επιστήμονες,άλλοι στις τέχνες,άλλοι στα Σώματα,άλλοι στην Υγεία και άλλοι στις επιχειρήσεις,όμως το σημαντικότερο είναι, ότι έγιναν χρήσιμοι,σωστοί πολίτες,άριστοι οικογενειάρχες.Με αρκετούς δεν βρεθήκαμε ποτέ,οι δρόμοι μας έτυχε να μην συναντηθούν,με πολλούς σμίξαμε και αναπολήσαμε τα ωραία χρόνια της αθωότητας.
Στο Φρούριο συνηθίζαμε όλοι οι νεολαίοι να κάνουμε τις κοπάνες από το σχολείο,να δίνουμε τα πρώτα ραντεβού,να νιώθουμε τα πρώτα σκιρτήματα.Εκεί στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς μαζεύονταν όλη η μαθητιώσα νεολαία των Τρικάλων για την αποχαιρετιστήρια φωτογραφία,που σήμαινε όχι μόνο τη λήξη της μαθητικής ζωής,αλλά και τη μετάβαση στην επικείμενη ανέμελη φοιτητική ζωή.Υπάρχουν στιγμές που σκέφτεσαι τα παιδικά σου χρόνια, τις ανέμελες στιγμές σε αλάνες και αυλές, τα παιχνίδια με φίλους, τις βόλτες με τα ποδήλατα και τους ρομαντικούς περιπάτους με τα κορίτσια.
Τις εποχές εκείνες, που το μόνο που μας ένοιαζε, ήταν τι ώρα θα πάμε για μπάλα ή πότε θα πάμε στον κινηματογράφο να δούμε γουέστερν,καράτε και ταινίες περιπέτειας. Σκέψεις αθώες, παιδικές, και όμορφες, περιτριγύριζαν τότε το μυαλό μας. Σκέψεις που σήμερα φαντάζουν μακρινές και άγνωστες, που πάντα, όμως θα μείνουν ανεξίτηλες στο μυαλό μας.
Περιμέναμε το Σάββατο για την καθιερωμένη έξοδο στο Βυζάντιο,στη Βενετία,στο Νίτσα,στην Tivoli ή για σινεμά στο Πάλλας,στο Απόλλων,στο Αχίλλειον.Τα καλοκαίρια μας ήταν υπέροχα,μπάνιο στη Σαλαμπριά,στο Ληθαίο,στην Κουϊντα,πολυτέλεια ήταν αυθημερόν για μπάνια στον Πλαταμώνα,Νέοι Πόροι,Σκοτίνα,Κόκκινο Νερό με τα πούλμαν του Αντωνόπουλου,του Πατρίκαλου,του Καραθανάση και του Ευαγγελακόπουλου.
Αυτές τις στιγμές δεν τις ξεχνάω ποτέ,η παρέα μας ζωντάνεψε μέσα από τις φωτογραφίες που ψαχουλεύοντας ξανάπεσαν στα χέρια μου.Σίγουρα όλοι αλλάξαμε εξωτερικά,μέσα μας όμως είμαστε ακόμη έφηβοι,ενθουσιώδεις και ρομαντικοί, όπως τότε πριν ...αρκετά χρόνια.Με την υπόσχεση ότι θα ξανασυναντηθούμε πέρασε ο καιρός,τα χρόνια κύλησαν,η ζωή μας ωρίμασε και οι υποχρεώσεις μας έκλεισαν στο σπίτι.Ελπίζοντας ότι θα ανταμώσουμε,κλείνω το τετράδιο των αναμνήσεων συγκινημένος.

19 Αυγούστου 2015

Η σημασία της παρουσίας του πατέρα

Divorce
Τι χάνουν λοιπόν τα παιδιά όταν ο πατέρας τους είναι απών, απόμακρος ή μονίμως απασχολημένος;
Κάποιες έρευνες σχετικές με την ανάπτυξη του παιδιού μας πληροφορούν ότι αυτό που τα παιδιά χάνουν είναι κάτι περισσότερο από μια «βοηθητική μητέρα». Ο πατέρας δημιουργεί με το παιδί του μια σχέση τελείως διαφορετική από την αντίστοιχη με τη μητέρα, πράγμα που σημαίνει ότι η συμμετοχή και η εμπλοκή του συμβάλλουν στην ανάπτυξη διαφορετικών ικανοτήτων, ιδιαίτερα στον τομέα των κοινωνικών σχέσεων.
Η επίδραση του πατέρα φαίνεται ακόμη και σε παιδιά πολύ μικρής ηλικίας. Μια έρευνα έδειξε ότι αγοράκια μόλις πέντε μηνών, τα οποία είχαν πολλές επαφές με τους πατέρες τους, ένιωθαν πιο άνετα όταν περιβάλλονταν από άγνωστα ενήλικα άτομα. Τα μωρά έβγαζαν περισσότερους ήχους και δυσανασχετούσαν λιγότερο όταν οι άγνωστοι τα έπαιρναν αγκαλιά —πάντοτε σε σύγκριση με βρέφη των οποίων οι πατέρες δεν συμμετείχαν στην ανατροφή τους. Μια άλλη μελέτη έδειξε ότι τα μωρά ενός έτους που είχαν περισσότερη επαφή με τον πατέρα τους έκλαιγαν λιγότερο όταν τα άφηναν με άγνωστα πρόσωπα.father-by-jetbluestone
Πολλοί ερευνητές πιστεύουν ότι η επίδραση του πατέρα συντελείται κυρίως μέσα από το παιχνίδι. Όχι μόνο γιατί οι μπαμπάδες αφιερώνουν χαρακτηριστικά μεγαλύτερο μέρος του χρόνου που διαθέτουν για τα παιδιά τους σε δραστηριότητες παιχνιδιού, αλλά και γιατί το στιλ του παιχνιδιού που υιοθετούν είναι πιο πολύ σωματικό και περισσότερο συναρπαστικό από την αντίστοιχη αλληλεπίδραση των μητέρων.

16 Αυγούστου 2015

Ήταν ένα μικρό καράβι

Ήταν ένα μικρό καράβι… γεμάτο βιβλία!



«Ήταν ένα μικρό καράβι, που ήταν αταξίδευτο..
Κι έκανε ένα μακρύ ταξίδι ... σε πέντ’ έξι εβδομάδες ...»

Μάθαμε να παίζουμε και να τραγουδάμε προτού μάθουμε να διαβάζουμε. Στον τόπο μου, εμείς τα παιδιά τραγουδούσαμε αυτό το τραγούδι προτού καταφέρουμε να συλλαβίσουμε. Πιανόμασταν σ’ έναν κύκλο στο δρόμο και οι φωνές μας παράβγαιναν με κείνες των τζιτζικιών, καθώς τραγουδούσαμε ξανά και ξανά για το μικρό καράβι και τον καημό του που ήταν αταξίδευτο.

Καμιά φορά φτιάχναμε χάρτινα καραβάκια, τα ρίχναμε στους νερόλακκους και τ’ αφήναμε να βουλιάξουν χωρίς ποτέ να φτάσουν στη στεριά. Έμοιαζα κι εγώ με μικρό καράβι αραγμένο στους δρόμους της γειτονιάς μου. Περνούσα τ’ απογεύματα πάνω σε μια στέγη, κοιτώντας το ηλιοβασίλεμα, έκανα όνειρα για το μέλλον –χωρίς καλά καλά να καταλαβαίνω αν έψαχνα στο άπειρο ή μέσα στην καρδιά μου– και φανταζόμουν έναν κόσμο πανέμορφο, που δεν γινόταν ακόμη να τον αντικρίσω.

Πίσω από κάτι κουτιά, σε μια αποθήκη του σπιτιού μου, ήταν ένα βιβλίο που ήταν και αυτό αταξίδευτο, αφού κανείς δεν το είχε διαβάσει. Έτσι, ποτέ δεν του είχα δώσει σημασία, δεν είχα προσέξει καν πως ήταν εκεί. Ένα χάρτινο καραβάκι, κολλημένο στη λάσπη. Ένα μοναχικό βιβλίο, κρυμμένο σ’ ένα ράφι, πίσω από χαρτόκουτα...

Μια μέρα καθώς έψαχνα κάτι, το χέρι μου άγγιξε τη ράχη του βιβλίου. Αν ήμουν βιβλίο, έτσι θα μιλούσα για κείνη τη στιγμή:“Μια μέρα, το χέρι ενός παιδιού άγγιξε το κάλυμμά μου κι εγώ ένοιωσα τα πανιά μου ν’ ανοίγουν, άρχισα να ταξιδεύω!”.

Τι έκπληξη, όταν η ματιά μου έπεσε τελικά επάνω του! Ήταν ένα μικρό βιβλίο με κόκκινο κάλυμμα και χρυσά γράμματα. Το άνοιξα με λαχτάρα, λες και ανακάλυψα ένα σεντούκι με θησαυρό και ανυπομονούσα να δω τι είχε μέσα. Δεν απογοητεύτηκα. Μόλις άρχισα να το διαβάζω, κατάλαβα πως μου υποσχόταν περιπέτειες. Τα κατορθώματα του ήρωα, οι κάλοι και οι κακοί, οι εικόνες με τις φράσεις από κάτω που τις κοίταζα πάλι και πάλι, οι κίνδυνοι, οι εκπλήξεις... όλα με ταξίδευαν σ’ ένα κόσμο άγνωστο και συναρπαστικό.

Έτσι έγινε κι ανακάλυψα πως πίσω από το σπίτι μου ήταν ένα ποτάμι, και πίσω από το ποτάμι μια θάλασσα, και σ’ εκείνη τη θάλασσα ένα καράβι ετοιμαζόταν να σαλπάρει. Το πρώτο εκείνο καράβι το έλεγαν Ισπανιόλα, μα θα μπορούσε να λεγόταν και“Ναυτίλος”, “Ροσινάντε”, καράβι του Σεβάχ του Θαλασσινού ή Μεγάλο Καράβι του Χάκελμπερι... Όλ’ αυτά, όσο κι αν περνάει ο καιρός, θα βρίσκονται πάντα εκεί, περιμένοντας μια παιδική ματιά, κάποιο παιδί να τα προσέξει, για να ανοίξουνε πανιά και να σαλπάρουν...

Μην περιμένεις άλλο, λοιπόν!  Τρέξε και διάλεξε ένα βιβλίο. Διάβασέ το και θ’ ανακαλύψεις ότι, όπως ακριβώς λέει εκείνο το τραγούδι, που τραγουδούσα όταν ήμουνα παιδί, δεν υπάρχει καράβι, όσο μικρό κι αν είναι, που κάποτε δεν έρχεται ο καιρός να μάθει να ταξιδεύει.

Eliacer Cansino (Ισπανία), μετάφραση: Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου
(Το μήνυμα της IBBY για την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου 2010)

14 Αυγούστου 2015

"Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά"

"Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά"
Ν. Καζαντζάκης
"Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος": η επιτάφια επιγραφή του Ν. Καζαντζάκη έγινε σύνθημα, φιλοσοφία και έκφραση όσων αρνούνται να ακολουθήσουν την πεπατημένη και να υποταχθούν σε συμβάσεις. Ο ίδιος είχε από νωρίς φροντίσει να κάνει πράξη τις ιδέες του, τόσο μέσα απ' τα γραπτά του όσο και μέσα από τον τρόπο που επέλεξε να ζήσει- παθιασμένος με τις ιδέες του, πάντοτε ανήσυχος και πάντοτε στην υπηρεσία ενός πανανθρώπινου σκοπού. Αγιοποιημένος μαζί και δαιμονοποιημένος, ο συγγραφέας του "Ζορμπά" και του "Τελευταίου πειρασμού" αρνήθηκε μέχρι τελευταία στιγμή να μπει σε κατηγορίες, ακόμα κι όταν το τίμημα ήταν πολύ μεγάλο γι' αυτόν.

12 Αυγούστου 2015

Τι να πεις!

Τι να πεις!
Υπάρχει κόσμος που στερείται βασικά και απαραίτητα αγαθά επιβίωσης και θα υπάρχει δυστυχώς....

10 Αυγούστου 2015

Οι μάνες της άδειας αγκαλιάς

Είναι κι εκείνες οι γυναίκες που δεν μπόρεσαν να γίνουν μάνες.. Όχι επειδή δεν το θέλησαν αλλά επειδή δεν τα κατάφεραν ποτέ... Εκείνες που λαχτάρησαν ένα παιδί και δεν φοβήθηκαν να γίνουν πειραματόζωα σε κάθε λογής δοκιμή.... Στάθηκαν γυμνές μπροστά σε γιατρούς να τις εξετάζουν, αφέθηκαν να τις πονέσουν, να τις κατατρυπήσουν αγόγγυστα.... αδάκρυτες, πεισματωμένες, ταγμένες σε ένα σκοπό... σε ένα όνειρο.... Όνειρα που κατέρρεαν σε κάθε αποτυχημένη προσπάθεια... ξανά και ξανά....
Οι μάνες που δεν γέννησαν ποτέ....
Οι μάνες της άδειας αγκαλιάς....

7 Αυγούστου 2015

Τὸ τραγούδι τοῦ τρυγητοῦ

Τὸ τραγούδι τοῦ τρυγητοῦ
Τὸ λέει ὁ πετροκότσυφας στὸ δροσερὸ τ᾿ αὐλάκι,
τὸ λὲν στὰ πλάια οἱ πέρδικες, στὴν ποταμιὰ τ᾿ ἀηδόνια,
τὸ λὲν στ᾿ ἀμπέλια οἱ λυγερές, τὸ λὲν μὲ χίλια γέλια,
τὸ λέει κ᾿ ἡ Γκόλφω ἡ ὄμορφη, τὸ λέει μὲ τὸ τραγούδι:
- Ἀμπέλι μου, πλατύφυλλο καὶ καλοκλαδεμένο,
δέσε σταφύλια κόκκινα, νὰ μπῶ νὰ σὲ τρυγήσω,
νὰ κάμω ἀθάνατο κρασί, μοσκοβολιὰ γιομάτο.
Μὲς στὰ κατώγια τὰ βαθιὰ σὰν μόσχο νὰ τὸ κρύψω,
νὰ τὸ φυλάξω ὀλάκαιρες χρονιές, ἀκέριους μῆνες,
ὥσπου νὰ ῾ρθεῖ μίαν ἄνοιξη, νἄρθει ἕνα καλοκαίρι,
νὰ γύρει ἀπὸ τὴ μακρινὴ τὴν ξενιτιὰ ὁ καλός μου.
Νὰ κατεβῶ μὲς στὴν αὐλή, νὰ πιάκω τ᾿ ἄλογό του,
νὰ τὸν φιλήσω ἀγκαλιαστὰ στὰ μάτια καὶ στὸ στόμα,
νὰ τὸν κεράσω, ἀμπέλι μου, τ᾿ ἀθάνατο κρασί σου,
τῆς ξενιτιᾶς τὰ βάσανα νὰ πᾶν, νὰ τὰ ξεχάσει.
Κώστας Κρυστάλλης

6 Αυγούστου 2015

Τι ΄χες Γιάννη μ' ,τι ΄χα πάντα !

Τι ΄χες Γιάννη μ' ,τι ΄χα πάντα !
Σε ένα μήνα αρχίζουν τα σχολεία.Όσα χρόνια είμαι στην εκπαίδευση,πάντα στο πόδι και την τελευταία στιγμή με μπαλώματα,παλινωδίες και προχειροδουλειές άνοιγαν χωρίς βιβλία,εκπαιδευτικούς,πρόγραμμα,ελλείψεις σε μέσα κλπ.Όλα επαφίενται στην τύχη, και στο ότι πάντα η ψυχή και το μεράκι μας,θα ξελασπώσουν τον κάθε καβαλημένο Υπουργό,τον κάθε αποτυχημένο του "ράβε-ξήλωνε".
Υπομονή,αλλά μέχρι πότε;

4 Αυγούστου 2015

Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά


Κι έναν θαλασσινό σταυρό στη χάρη σου ν΄ανάψουμε
Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά
Κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά.
(Τα Ρω του Έρωτα, Ο. Ελύτης, εκδ. Ίκαρος)

2 Αυγούστου 2015

Τυχερός

Μνήμες που δεν ξεθωριάζουν,που πρόλαβα να τις ζήσω στην απλή καθημερινή ζωή των ανθρώπων του μόχθου για την επιβίωση.Εικόνες που δε θα σβήσουν και θα θυμίζουν πάντα τα παιδικά χρόνια στην ύπαιθρο.
Τυχερός
Ἀνεμοδέρνουν μέρα νύχτα ἀπάνου
σὲ στύλους σταυροσήμαδα φτερά σου,
νὰ γελιέσαι πὼς εἶν᾿ Ἑλλάδα ὁ τόπος.
Μὰ δίπλα τ᾿ ἀγκαλιάζει νὰ τὰ σπάσει
τοῦ ξένου ἡ ἀστερομάτισσα κατάρα.
Ἂν φαρμάκωνε μόνη τὸν ἀέρα,
ἴσως, ραγιᾶ νὰ ξύπναες κάποιαν ὥρα:
«Στὴ χώρ᾿ αὐτὴ ποὺ τήνε λέω δικιά μου
ξένος εἶμαι καὶ τυχερὸς ποὺ ζῶ!»
Κώστας Βάρναλης