ΑΧΡΕΙΑΣΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Ο νομπελίστας Γιόζεφ Μπρόντσκι μιλάει για την αξία του να απαλλαχθούμε από τους αχρείαστους.

Το 1988 ο Γιοζεφ Μπρόντσκι, νομπελίστας ποιητής, έδωσε μια ομιλία

ΟΙ ΚΑΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Οι άνθρωποι γενικότερα, είμαστε ιδιαιτέρως κοινωνικά όντα που έχουν ανάγκη από θετικές σχέσεις. Επομένως, μπορούμε εύκολα να κατανοήσουμε τα κίνητρα που έχουμε για να τα πηγαίνουμε καλά με τους άλλους ανθρώπους.

Στην πραγματικότητα, δεν θα υπήρχε καμία πιθανότητα ύπαρξης της κοινωνίας μας, αν ιστορικά οι άνθρωποι δε συνεργάζονταν και δεν τα πήγαιναν καλά μεταξύ τους σε ένα μεγάλο βαθμό.

Ωστόσο, πολύ συχνά βλάπτουν εσκεμμένα ο ένας τον άλλον. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Γιατί οι άνθρωποι θέλουν κάποιες φορές να πληγώσουν και να βλάψουν τους άλλους;

Δεκαετίες έρευνας αποδεικνύουν ότι πίσω από τη δημοφιλή πεποίθηση πως οι άνθρωποι γίνονται κακοί όταν θέλουν να αισθανθούν καλύτερα για τον εαυτό τους, κρύβεται μία μεγάλη αλήθεια.

ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ

Ίσως ήρθε η ώρα να ακούσουμε το σώμα μας, την ψυχή μας, τις ανάγκες τους.

Παλαιότερα, είχα διαρκώς την ανάγκη επιβεβαίωσης από τους άλλους. Επιβεβαίωση για το αν ήμουν αρκετά καλή, αρκετά όμορφη, αρκετά αδύνατη, αρκετά ικανή και ούτω καθεξής.

Παράλληλα με τη διαρκή ανάγκη μου για επιβεβαίωση, είχα την κακή νοοτροπία του «θα γίνω ευτυχισμένη όταν…», το οποίο σήμαινε όταν αποκτήσω την τάδε δουλειά, όταν κάνω περισσότερους φίλους (ή περισσότερα χρήματα), όταν αποκτήσω ένα τέλειο σώμα, όταν βρω τον σύντροφο των ονείρων μου…ο κατάλογος ήταν ατελείωτος.

ΤΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ

Προσόντα αναγκαία για μια προοδευτική εκπαιδευτική πράξη από τον εξαιρετικό Paulo Freire.

Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι τα προσόντα για τα οποία θα μιλήσω, τα οποία θεωρώ απαραίτητα για τον προοδευτικό δάσκαλο, είναι προσόντα που αποκτώνται σταδιακά, μέσα από την καθημερινή πρακτική.

Επιπλέον, αναπτύσσονται μέσα από την πρακτική, παράλληλα με την πολιτική απόφαση ότι ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι εξαιρετικής σημασίας. Έτσι, τα προσόντα για τα οποία θα μιλήσω δεν μπορούμε να τα έχουμε εκ γενετής ούτε μπορούν να μας δοθούν με διάταγμα ή ως δώρο.

Επίσης, η σειρά με την οποία τα παρουσιάζω εδώ δεν αφορά την αξία τους. Είναι όλα εξίσου αναγκαία για μια προοδευτική εκπαιδευτική πράξη.

Σωκράτης: Θέλησες ποτέ να διδαχθείς ή να ερευνήσεις πράγματα που πίστευες πως γνώριζες;

Αλκιβιάδης: Όχι φυσικά…

Σωκράτης: Όσα τώρα κατέχεις, υπήρξε καιρός που πίστευες ότι δεν τα γνωρίζεις;
Αλκιβιάδης: Κατ’ ανάγκη…

Σωκράτης: Ποιά εποχή τα ανακάλυψες; Όχι πάντως εκείνη κατα την οποία πίστευες πως γνώριζες;
Αλκιβιάδης: Όχι φυσικά…

Σωκράτης: Πότε νόμιζες ότι δεν γνωρίζεις; Ψάξε αλλά δεν θα τον βρείς τον χρόνο εκείνο…’Απόσπασμα από τον Αλκιβιάδη τον Ά του Πλάτωνος Πηγή: ebedoklis.pblogs.gr

ΜΟΝΑΧΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Λυπάμαι μόνο, που δεν μπορώ πια να φοράω κατάσαρκα το βλέμμα των ανθρώπων.

«Άσχετο, αλλά:

Ποτέ μου δεν αγάπησα τους θριαμβευτές. Τους τροπαιούχους.

Πάντα με φοβίζει το ποδοβολητό των καβαλάρηδων.

Αγάπησα τους μοναχικούς. Τους ορειβάτες. Τους κουρασμένους παλιάτσους.

Αγάπησα αυτούς που έχουν ένα στυφό χαμόγελο και ψάχνουν ένα ανθισμένο κλαδί, για να ενωθούν ξανά με τη ζωή.

Αυτούς που όταν γλιστρήσουν στη λακκούβα με τα λασπόνερα, γελάνε με το χάλι των ποδιών τους.

Καθόλου δε λυπάμαι που με πέταξε έξω από τη δεξίωση ο πορτιέρης, γιατί δε φορούσα το κατάλληλο ένδυμα.

Λυπάμαι μόνο που σπατάλησα πολύτιμο χρόνο, ψάχνοντας τις λάθος διευθύνσεις, που μου είχαν χώσει στην τσέπη διάφοροι επιτήδειοι.

Λυπάμαι μόνο που δεν μπορώ πια να φοράω κατάσαρκα το βλέμμα των ανθρώπων.»