" Για πόσο καιρό θα μπορώ να το ακούω ακόμη; " ...
" Η καλύτερη μαμά του κόσμου " ...
Πόσες φορές σας έχουν πει τα μικρά σας πως είστε η καλύτερη μαμά του κόσμου;
Πόσες φορές το έχετε πιστεψει;
Πόσες φορές όμως έχετε σκεφτεί ότι τα κάνετε όλα λάθος;
"Πολλές", είναι η δική μου πρόχειρη απάντηση...
Μέχρι πριν δύο εβδομάδες περίπου έκανα πολύ αυστηρή κριτική στον εαυτό μου και στις γονεϊκές μου ικανότητες. Ήθελα να τα κάνω όλα καλά και για κάποιο λόγο πίστευα ότι δεν τα κατάφερνα, αν και τα ίδια μου τα παιδιά, με την συμπεριφορά τους και τον χαρακτήρα τους με διαψεύδουν καθημερινά.
Μέχρι που μας κάλεσαν στον σχολείο του μικρού μου για να γνωριστούμε και να μας ενημερώσουν για το πρόγραμμά τους. Πρέπει να σας πω πως η στάση τον εκπαιδευτικών ήταν για μένα σκέτη αποκάλυψη! Δεν μου είπαν κάτι που δεν το ήξερα, που δεν το είχα ήδη σκεφτεί, που δεν το έβλεπα σε άλλους γονείς, αλλά... δεν ξέρω γιατί... μάλλον είναι θέμα χαρακτήρα... δεν μπορούσα μέχρι τώρα να το εφαρμόσω...
'Ηταν πολύ απλό. Ειπώθηκε απλά, χωρίς κανένα στόμφο. Δεν θύμιζε σε τίποτα τις διάφορες σοφίες που ξεστομίζουν κατά καιρούς οι ειδήμονες γονείς (ή μη γονείς, γιατί και αυτοί έχουν άποψη). Και δόθηκε ως απάντηση στις περισσότερες ερωτήσεις των γονιών...
"Σταματήστε να αισθάνεστε ενοχή. Να είστε σίγουροι ότι κάνετε το καλύτερο που μπορείτε για τα παιδιά σας. Και αυτά το ξέρουν. Κοιτάξτε τα πρόσωπά τους. Είναι χαρούμενα, περνάνε καλά μαζί σας, στις βόλτες σας, στο σχολείο; Κοιτάξτε τα στα μάτια και θα σας πουν τα πάντα. Μην αισθάνεστε ένοχοι. Κανένας δεν γεννήθηκε γονιός. Και μόνο που είστε εδώ, ανησυχείτε, έχετε απορίες, αγωνίες, αυτό σας κάνει καλούς γονείς. Να θυμάστε πάντα ότι κάνετε το καλύτερο."
Πόσες φορές μου περνούσε αυτή η σκέψη από το μυαλό; Πόσες φορές αναρωτήθηκα αν τα παιδιά μου είναι χαρούμενα; Πόσες φορές αισθάνθηκα απαίσια γιατί πάντα, μα πάντα, πίστευα ότι θα μπορούσα να τα είχα κάνει καλύτερα; Τόσες πολλές που νομίζω ότι καμιά φορά δεν απολάμβανα τις στιγμές μαζί τους. Η ανάγκη για το σωστό μπορεί να μας στερήσει πολύ όμορφα πράγματα, πολλές τρυφερές στιγμές. Το χειρότερο είναι πως δεν το καταλαβαίνουμε καν...
Έχω και σημερινό παράδειγμα για αυτά που σας γράφω:
Το πρωί, περιμέναμε το σχολικό με τον Άρη. Ήταν πολύ χαρούμενος, γιατί συνήθως πηγαίνει με τον μπαμπά του, οπότε οι μέρες που πάμε μαζί είναι κάτι σαν γιορτή! Με κρατούσε από το χέρι, παίζαμε, προσπαθήσαμε να σκαρφαλώσουμε σε ένα δέντρο, κάναμε κουτσό, μέχρι που πήρε το χέρι μου και το έβαλε στο στόμα του... "Άρη μου, δεν έχουμε πει ότι δεν βάζουμε τα χέρια στο στόμα; Είναι βρώμικα τα χέρια, πιάνουμε τόσα πράγματα, δεν βάζουμε τα χέρια των άλλων στο στόμα μας...". "Μαμά, δεν ήθελα να βάλω το χέρι σου στο στόμα μου. Να το φιλήσω ήθελα για να σου δείξω ότι σε αγαπώ και μου λείπεις. Δηλαδή δεν μπορώ να σε φιλάω στο χεράκι σου γιατί είναι βρώμικο; Αφού σε αγαπάω!!!!".
Άντε τώρα καημένη μάνα να μην αισθανθείς ενοχές. Άντε να εξηγήσεις τα ανεξήγητα. Πώς θα γίνει αυτό; Πώς έφτασα από την αγωνία μου να μην πιάνουμε βρωμιές στο να μην καταλαβαίνω ότι το παιδί μου ήθελε απλώς να με φιλήσει; Και να πεις ότι είμαι και καμία υστερική μαμά με την καθαριότητα και την τάξη. Και όμως το έκανα... και δεν ήξερα καν ότι το έκανα...
Έχω κι άλλο! Προχθές μου ζήτησε συγνώμη γιατί έκανε ψίχουλα στον καναπέ. Του είπα πως δεν με νοιάζουν εμένα αυτά τα πράγματα, σιγά το σοβαρό, θα τα καθαρίσουμε. Το καημένο όμως μου είπε: "Ναι, αλλά είσαι άρρωστη και τώρα θα σκύβεις με το σκουπάκι να μας καθαρίσεις. Συγνώμη μαμά!".
Μάνες, γονείς, ας χαλαρώσουμε!
Ας σταματήσουμε με τις ενοχές. Πραγματικά κάνω το καλύτερο δυνατό για τα μικρά μου. Και δεν πειράζει αν μια μέρα είμαι κουρασμένη, άρρωστη και δεν μπορώ να κάνω το σωστό. Ποιό είναι άλλωστε "το σωστό"; Το "πρέπει"; Το τι θα πει η άλλη μαμά που θα μπει στο σπίτι μου; Τι κι αν μου φιλήσει το χέρι; Είναι ο τρόπος του να δείχνει την αγάπη που αισθάνεται για μένα. Και αυτό το κάνει τώρα. Μπορεί να μην το ζήσω ξανά ποτέ.
Για αυτό ας απολαύσουμε το τώρα των παιδιών μας, τις στιγμές που σίγουρα δεν θα ξαναρθούν.
Τα αγαπώ, τα φροντίζω, τους μιλάω, τα προστατεύω, τους μαθαίνω τον κόσμο, παίζω μαζί τους, τα βοηθώ να γίνουν καλοί και υπεύθυνο
ι άνθρωποι, τα μαθαίνω να σέβονται και να εκτιμούν ότι έχουν, να βοηθούν όποιον έχει ανάγκη, να χαμογελούν, να διασκεδάζουν, να λένε την αλήθεια, να μην φοβούνται, να είναι ο εαυτός τους...
Επιτέλους, ας μου επιτρέψω να είμαι η καλύτερη μαμά του κόσμου...
Για πόσο καιρό θα μπορώ να το ακούω ακόμη;
Αναρτήθηκε από Κάθε μέρα Γονείς!
" Η καλύτερη μαμά του κόσμου " ...
Πόσες φορές το έχετε πιστεψει;
Πόσες φορές όμως έχετε σκεφτεί ότι τα κάνετε όλα λάθος;
"Πολλές", είναι η δική μου πρόχειρη απάντηση...
Μέχρι πριν δύο εβδομάδες περίπου έκανα πολύ αυστηρή κριτική στον εαυτό μου και στις γονεϊκές μου ικανότητες. Ήθελα να τα κάνω όλα καλά και για κάποιο λόγο πίστευα ότι δεν τα κατάφερνα, αν και τα ίδια μου τα παιδιά, με την συμπεριφορά τους και τον χαρακτήρα τους με διαψεύδουν καθημερινά.
Μέχρι που μας κάλεσαν στον σχολείο του μικρού μου για να γνωριστούμε και να μας ενημερώσουν για το πρόγραμμά τους. Πρέπει να σας πω πως η στάση τον εκπαιδευτικών ήταν για μένα σκέτη αποκάλυψη! Δεν μου είπαν κάτι που δεν το ήξερα, που δεν το είχα ήδη σκεφτεί, που δεν το έβλεπα σε άλλους γονείς, αλλά... δεν ξέρω γιατί... μάλλον είναι θέμα χαρακτήρα... δεν μπορούσα μέχρι τώρα να το εφαρμόσω...
'Ηταν πολύ απλό. Ειπώθηκε απλά, χωρίς κανένα στόμφο. Δεν θύμιζε σε τίποτα τις διάφορες σοφίες που ξεστομίζουν κατά καιρούς οι ειδήμονες γονείς (ή μη γονείς, γιατί και αυτοί έχουν άποψη). Και δόθηκε ως απάντηση στις περισσότερες ερωτήσεις των γονιών...
"Σταματήστε να αισθάνεστε ενοχή. Να είστε σίγουροι ότι κάνετε το καλύτερο που μπορείτε για τα παιδιά σας. Και αυτά το ξέρουν. Κοιτάξτε τα πρόσωπά τους. Είναι χαρούμενα, περνάνε καλά μαζί σας, στις βόλτες σας, στο σχολείο; Κοιτάξτε τα στα μάτια και θα σας πουν τα πάντα. Μην αισθάνεστε ένοχοι. Κανένας δεν γεννήθηκε γονιός. Και μόνο που είστε εδώ, ανησυχείτε, έχετε απορίες, αγωνίες, αυτό σας κάνει καλούς γονείς. Να θυμάστε πάντα ότι κάνετε το καλύτερο."
Πόσες φορές μου περνούσε αυτή η σκέψη από το μυαλό; Πόσες φορές αναρωτήθηκα αν τα παιδιά μου είναι χαρούμενα; Πόσες φορές αισθάνθηκα απαίσια γιατί πάντα, μα πάντα, πίστευα ότι θα μπορούσα να τα είχα κάνει καλύτερα; Τόσες πολλές που νομίζω ότι καμιά φορά δεν απολάμβανα τις στιγμές μαζί τους. Η ανάγκη για το σωστό μπορεί να μας στερήσει πολύ όμορφα πράγματα, πολλές τρυφερές στιγμές. Το χειρότερο είναι πως δεν το καταλαβαίνουμε καν...
Έχω και σημερινό παράδειγμα για αυτά που σας γράφω:
Το πρωί, περιμέναμε το σχολικό με τον Άρη. Ήταν πολύ χαρούμενος, γιατί συνήθως πηγαίνει με τον μπαμπά του, οπότε οι μέρες που πάμε μαζί είναι κάτι σαν γιορτή! Με κρατούσε από το χέρι, παίζαμε, προσπαθήσαμε να σκαρφαλώσουμε σε ένα δέντρο, κάναμε κουτσό, μέχρι που πήρε το χέρι μου και το έβαλε στο στόμα του... "Άρη μου, δεν έχουμε πει ότι δεν βάζουμε τα χέρια στο στόμα; Είναι βρώμικα τα χέρια, πιάνουμε τόσα πράγματα, δεν βάζουμε τα χέρια των άλλων στο στόμα μας...". "Μαμά, δεν ήθελα να βάλω το χέρι σου στο στόμα μου. Να το φιλήσω ήθελα για να σου δείξω ότι σε αγαπώ και μου λείπεις. Δηλαδή δεν μπορώ να σε φιλάω στο χεράκι σου γιατί είναι βρώμικο; Αφού σε αγαπάω!!!!".
Άντε τώρα καημένη μάνα να μην αισθανθείς ενοχές. Άντε να εξηγήσεις τα ανεξήγητα. Πώς θα γίνει αυτό; Πώς έφτασα από την αγωνία μου να μην πιάνουμε βρωμιές στο να μην καταλαβαίνω ότι το παιδί μου ήθελε απλώς να με φιλήσει; Και να πεις ότι είμαι και καμία υστερική μαμά με την καθαριότητα και την τάξη. Και όμως το έκανα... και δεν ήξερα καν ότι το έκανα...
Έχω κι άλλο! Προχθές μου ζήτησε συγνώμη γιατί έκανε ψίχουλα στον καναπέ. Του είπα πως δεν με νοιάζουν εμένα αυτά τα πράγματα, σιγά το σοβαρό, θα τα καθαρίσουμε. Το καημένο όμως μου είπε: "Ναι, αλλά είσαι άρρωστη και τώρα θα σκύβεις με το σκουπάκι να μας καθαρίσεις. Συγνώμη μαμά!".
Μάνες, γονείς, ας χαλαρώσουμε!
Ας σταματήσουμε με τις ενοχές. Πραγματικά κάνω το καλύτερο δυνατό για τα μικρά μου. Και δεν πειράζει αν μια μέρα είμαι κουρασμένη, άρρωστη και δεν μπορώ να κάνω το σωστό. Ποιό είναι άλλωστε "το σωστό"; Το "πρέπει"; Το τι θα πει η άλλη μαμά που θα μπει στο σπίτι μου; Τι κι αν μου φιλήσει το χέρι; Είναι ο τρόπος του να δείχνει την αγάπη που αισθάνεται για μένα. Και αυτό το κάνει τώρα. Μπορεί να μην το ζήσω ξανά ποτέ.
Για αυτό ας απολαύσουμε το τώρα των παιδιών μας, τις στιγμές που σίγουρα δεν θα ξαναρθούν.
Τα αγαπώ, τα φροντίζω, τους μιλάω, τα προστατεύω, τους μαθαίνω τον κόσμο, παίζω μαζί τους, τα βοηθώ να γίνουν καλοί και υπεύθυνο
ι άνθρωποι, τα μαθαίνω να σέβονται και να εκτιμούν ότι έχουν, να βοηθούν όποιον έχει ανάγκη, να χαμογελούν, να διασκεδάζουν, να λένε την αλήθεια, να μην φοβούνται, να είναι ο εαυτός τους...
Επιτέλους, ας μου επιτρέψω να είμαι η καλύτερη μαμά του κόσμου...
Για πόσο καιρό θα μπορώ να το ακούω ακόμη;
Αναρτήθηκε από Κάθε μέρα Γονείς!
