Αναδημοσίευση από το Χρονολόγιο του καλού φίλου Βαγγέλη Μητράκου στο FB (κάντε κλικ στον σύνδεσμο:https://www.facebook.com/evangelos.mitrakos/posts/741134189403573) . Εκεί δημοσίευσε το σχόλιό της (ένα καταπληκτικό βιωματκό χρονογράφημα) η κα.Γιούλη Παπαδοπούλου και με την άδειά της το συμπεριλαμβάνω στην ανάρτηση.
Γιούλη Παπαδοπούλου Ο Δάσκαλος των δικών μας μαθητικών χρόνων ήταν στ΄αλήθεια ο καθοδηγητής της κάθε τοπικής κοινωνίας, ο εμπνευστής της και ο καταλύτης της. Στα δύσκολα γινόταν και η γείωσή της, όταν επρόκειτο για εντάσεις ανθρώπων. Θυμάμαι τον αείμνηστο πατέρα μου, Δάσκαλο με ευσυνειδησία και υπέρμετρο αίσθημα του ΧΡΕΟΥΣ του απέναντι στα ΠΑΙΔΙΑ, τους ΓΟΝΕΙΣ και στην κοινωνία.. Πέρα από το σχολείο , παρακολουθούσε τα παιδιά στην καθημερινόιτητά τους, ''έβλεπε'' πίσω από τις συμπεριφορές τυχόν προβλήματα της οικογένειας, μιλούσε με τους γονείς ακόμα κι αν ήταν να πάει να τους βρει στο χωράφι , διάβαζε πέρα από την ώρα του μαθήματος τα παιδιά που δεν είχαν τρόπο και βοήθεια στο σπίτι......Τις Κυριακές πάντα στο ψαλτήρι της Εκκλησίας του χωριού και τα παιδιά εναλλάξ έλεγαν το ΠΙΣΤΕΥΩ ή το ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ, ανάλογα με τη σειρά τους. Τις Εθνικές γιορτές οι πρόβες για παρέλαση γίνονταν σαν μια γιορτή ! Όλο το σχολείο παρατεταγμένο τραγουδώντας εμβατήρια ( αυτά που σήμερα λένε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ οι φαντάροι μας.....) κάναμε βήμα, επειδή δεν υπήρχαν ούτε μαγνητόφωνα , ούτε μπάντες για να κρατάμε τον ρυθμό !. Μόνο δυο τύμπανα .....που όταν τα αποκτήσαμε, ήταν μεγαλύτερη η δική του χαρά, από την δική μας !!! Οι τελετές λήξης της κάθε σχολικής χρονιάς είχαν πάντα ΕΚΘΕΣΗ ΧΕΙΡΟΤΕΧΝΙΑΣ, αγοριών και κοριτσιών, που γινόταν επί μέρες στο σχολείο και την επισκέπτονταν όλοι οι κάτοικοι κι ακόμα και από διπλανά χωριά ! Και φυσικά ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΕΣ ΕΠΙΔΕΙΞΕΙΣ με παιχνίδια για όλα τα παιδι ατου χωριού !!! Οι γιορτές οι ΕΘΝΙΚΕΣ μας, περιελάμβαναν πάντα ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ, που γινόταν στο σχολείο με κανονική σκηνή, σκηνικά, ποιήματα και σκετς που συμμετείχαν όλοι. Ποτέ δεν θα ξεχάσω, τα βράδια που περνούσε με τη μητέρα μου ( Δασκάλα κι εκείνη ) στη μεγάλη αίθουσα του σχολείου, γονατισμένοι πάνω από μέτρα χαρτιού να ζωγραφίζουν με μπογιές και κάρβουνο τα ΣΚΗΝΙΚΑ !!! Και τον κατασκευαστικό τους δημιουτγικό οίστρο, να φτιάξουν το καλύτερο, με τα πενιχρά μέσα που διέθεταν....για να χαρεί το χωριό ολόκληρο, τα παιδιά του, που θα γίνονταν για μερικές βραδιές συνεχόμενες , οι ηθοποιοί των παραστάσεων του ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΜΑΣ !!! Στου σχολείου την αυλή , είχε φτιάξει κήπο με καλλωπιστικά φυτά και με ζαρζαβατικά, κι όταν κάναμε μάθημα Φυσικής Ιστορίας , αν είχαμε εξαντλήσει τα φυτά του κήπου, αρχίζαμε τις βόλτες σε κοντινά κτήματα και εκτάσεις.......κάνοντας βιωματικά το μάθημα. της επαφής μας με τον κόσμο που μας πεπριβάλλει. Εκείνο που τον ξεχώριζε ιδιαίτερα, ήταν η ΑΓΑΠΗ του για τις επιστήμες και η αγωνία του να δώσει σε μας τα παιδιά, εκείνο το φτερούγισμα της σκέψης, που την στέλνει έξω από την πεπατημένη και να μας εξωθεί σε εκρήξεις αποριών και ερωτήσεων.....Ολόκληρο εργαστήριο πειραμάτων ΦΥΣΙΚΗΣ και ΧΗΜΕΙΑΣ, είχε φτιάξει μόνος του, με δοκιμαστικούς σωλήνες, ξύλα και σχινάκια, ελάσματα και σύρματα κι ό,τι άλλο μπορούσε να εμπνευστεί, για να έχει με ΑΠΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ την εξήγηση του κόσμου που μας περιβάλλει για τα αδηφάγα μάτια μας !!! Η ωρα του ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΣ ήταν η καταξίωσή του !!! Η προσήλωσή του στην μαγεία της αποκάλυψης της ΓΝΩΣΗΣ μέσα από το διαρκές εμπεριστατωμένο διάβασμα, με ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ, ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ, ΕΠΕΞΗΓΗΜΑΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ, ήταν τέτοια, που αναπολώ πάντα με καμάρι, την ικανοποίησή του, που εκδηλωνόταν στο βλέμμα και την αετίσια διάθεσή του, κάθε φορά που ήξερε, πως είχε δώσει στα μυαλά μας φτερά για να πετάξουν στον ουρανό της γνώσης αλλά και στην καρδιά μας, την ικανοποίηση, πως ο κόσμος που ανοίγεται μέσα στις σελίδες των βιβλίων μας, ήταν μια κατάκτηση εφικτή και καθόλου ουτοπική......Πολλοί Δάσκαλοι ήσαν σαν κι εκείνον, τον Πατέρα μου ! Πολλοί επιστήμονες οφείλουν την επιμονή τους και την επιτυχία τους, σε Δασκάλους σαν κι αυτούς , που τους έδειξαν το δρόμο !!! Και πολλοί από εμάς,γίναμε ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟΙ με την ευτέλεια, επειδή ακριβώς γαλουχηθήκακμε από την ακεραιότητα του χαρακτήρα τέτοιων ΔΑΣΚΑΛΩΝ .....
