«Μέρα Λαμπρή, μέρα γιορτή, μέρα λουλουδιασμένη»
«Εστησ’ ο Ερωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη
κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκειά της ώρα…»
Ερωτα, φύση, φως, ζωή, τραγουδάει ο Σολωμός στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους», μέσα στο σκοτάδι της σκλαβιάς, την ελπίδα της ελευθερίας και της ανάστασης.
Αυτά που συνθέτουν τη μεγαλύτερη γιορτή των Ελλήνων: Το Πάσχα, τη Λαμπρή, το θρίαμβο του φωτός, το θαύμα της γονιμότητας, το θάμπος των χρωμάτων, όπου όλα λαμπροφορούνε.
«Κάθε Λαμπρή και Πασχαλιά που ο θάνατος πεθαίνει…»
Γιορτή θριαμβική της ζωής πάνω απ’ όλα, της ορθοδοξίας κυρίως, και σχεδόν καθαρά ελληνική, που, ίσως χάρη σ’ αυτές τις ιδιαιτερότητες, διατηρεί ως σήμερα ένα χαρακτήρα πιο γνήσιο.
Μια γιορτή που κρατάει δεκαπέντε ημέρες
Το Πάσχα είναι μια πρόκληση στο θάνατο. Καθώς ο χειμώνας τελειώνει, μαζί με τη Μεγάλη Σαρακοστή, η φύση ξαναγεννιέται, ο Λάζαρος ανασταίνεται. Ανάμεσα στις κίτρινες μαργαρίτες, στις κόκκινες παπαρούνες του πάθους, στις μαβιές πασχαλιές, μέσα στις ευωδιές των σπαρτών, ο Χριστός ξαναφέρνει στη ζωή τον αγαπημένο του φίλο. Αυτή είναι η πρώτη Ανάσταση, η ανθρώπινη, προάγγελος της μεγάλης, της θεϊκής.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
