22 Ιανουαρίου 2014

" Όταν ήμουν παιδί " ...

Φωτογραφία: " Όταν ήμουν παιδί " ...
    
Όταν ήμουν παιδί στις κούνιες (πριν αμέτρητα πολλά χρόνια...) θυμάμαι ότι οι παππούδες και γιαγιάδες που έφερναν τα εγγονάκια τους να παίξουν, είχαν πάντα μια ηρεμία και μια γλυκύτητα στο πρόσωπό τους... 

Τα ίδια τα παιδιά, μαζί τους κι εγώ, παίζαμε πραγματικά ανέμελα, προσπαθώντας να ρουφήξουμε το κάθε λεπτό της παρουσίας μας εκεί... Με το δικό μας τρόπο, "μετρούσαμε" την ώρα, θέλοντας να την κάνουμε να κρατήσει μέχρι να νυχτώσει!...

Σήμερα, βλέπω κάποιους άλλους παππούδες και γιαγιάδες και θλίβομαι. Τα πρόσωπά τους φαίνονται χαρακωμένα και τα μάτια τους θλιμμένα... σα να μη μπορούν που είναι με τα εγγονάκια τους στο πάρκο, σα να θέλουν απλά να υπάρξουν, χωρίς κόστος, χωρίς κόπο..μέχρι να έρθει το τέλος τους..

Περπατούν, πια, σκυφτοί, αργά σα να μην έχουν πια δύναμη ή θέληση για το οτιδήποτε. Ούτε το γέλιο, ούτε η σκανταλιά ενός παιδιού τους κάνουν να χαμογελούν...

Βλέπω αυτά τα γεροντάκια, παππούδες και γιαγιάδες κάποιου μικρού ταραξία ή κάποιας μικρής πριγκιπέσσας, γονείς κάποιου (άνεργου το πιθανότερο) άντρα ή κάποιας (εξίσου άνεργης) κόρης και σκέφτομαι "πόση πίκρα έχεις μέσα σου γιαγιά; πόσο πολύ στεναχωριέσαι παππού;". Στερήθηκες, πιθανόν, να τα μεγαλώσεις, ίσως να σκέφτηκες ότι "να το παιδιά μου μεγάλωσαν και σειρά τους να με φροντίσουν..." μόνο και μόνο για να βρεθείς εκεί που ήσουν χρόνια πριν.. Να στερείσαι και πάλι για τα παιδιά σου, για τα εγγόνια σου...

Εμείς, θα τη βρούμε την άκρη. Νέοι είμαστε. Θα δουλέψουμε όπου και όποτε τύχει, θα κάτσουμε φίλοι στο ίδιο τραπέζι, ρεφενέ, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο θα επιβιώσουμε...

Σκέφτομαι πως θα κάνει το ίδιο και ο παππούς που περνάει αυτή τη στιγμή το δρόμο, στηριζόμενος στη μαγκούρα του, οδεύοντας στο δρόμο για ένα κρύο σπίτι, άδειο από παιδιά ή/και εγγόνια με ελάχιστα χρήματα πια, αφού μετά από μια ολόκληρη ζωή δουλειάς, κούρασης και κρατήσεων (δήθεν υπέρ κοινωνικής ασφάλισης), δεν του έχουν απομείνει παρα λίγα ψιλά στην τσέπη για να τα φέρει βόλτα..

αυτά σκέφτομαι και θλίβομαι...

Εορταστικές μέρες και ας μην ξεχάσουμε τους ηλικιωμένους δικούς μας ανθρώπους ή μη ...

" Καλά Χριστούγεννα και Καλή Πρωτοχρονιά " !!!
" Όταν ήμουν παιδί " ...

Όταν ήμουν παιδί στις κούνιες (πριν αμέτρητα πολλά χρόνια...) θυμάμαι ότι οι παππούδες και γιαγιάδες που έφερναν τα εγγονάκια τους να παίξουν, είχαν πάντα μια ηρεμία και μια γλυκύτητα στο πρόσωπό τους...

Τα ίδια τα παιδιά, μαζί τους κι εγώ, παίζαμε πραγματικά ανέμελα, προσπαθώντας να ρουφήξουμε το κάθε λεπτό της παρουσίας μας εκεί... Με το δικό μας τρόπο, "μετρούσαμε" την ώρα, θέλοντας να την κάνουμε να κρατήσει μέχρι να νυχτώσει!...

Σήμερα, βλέπω κάποιους άλλους παππούδες και γιαγιάδες και θλίβομαι. Τα πρόσωπά τους φαίνονται χαρακωμένα και τα μάτια τους θλιμμένα... σα να μη μπορούν που είναι με τα εγγονάκια τους στο πάρκο, σα να θέλουν απλά να υπάρξουν, χωρίς κόστος, χωρίς κόπο..μέχρι να έρθει το τέλος τους..

Περπατούν, πια, σκυφτοί, αργά σα να μην έχουν πια δύναμη ή θέληση για το οτιδήποτε. Ούτε το γέλιο, ούτε η σκανταλιά ενός παιδιού τους κάνουν να χαμογελούν...

Βλέπω αυτά τα γεροντάκια, παππούδες και γιαγιάδες κάποιου μικρού ταραξία ή κάποιας μικρής πριγκιπέσσας, γονείς κάποιου (άνεργου το πιθανότερο) άντρα ή κάποιας (εξίσου άνεργης) κόρης και σκέφτομαι "πόση πίκρα έχεις μέσα σου γιαγιά; πόσο πολύ στεναχωριέσαι παππού;". Στερήθηκες, πιθανόν, να τα μεγαλώσεις, ίσως να σκέφτηκες ότι "να το παιδιά μου μεγάλωσαν και σειρά τους να με φροντίσουν..." μόνο και μόνο για να βρεθείς εκεί που ήσουν χρόνια πριν.. Να στερείσαι και πάλι για τα παιδιά σου, για τα εγγόνια σου...

Εμείς, θα τη βρούμε την άκρη. Νέοι είμαστε. Θα δουλέψουμε όπου και όποτε τύχει, θα κάτσουμε φίλοι στο ίδιο τραπέζι, ρεφενέ, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο θα επιβιώσουμε...

Σκέφτομαι πως θα κάνει το ίδιο και ο παππούς που περνάει αυτή τη στιγμή το δρόμο, στηριζόμενος στη μαγκούρα του, οδεύοντας στο δρόμο για ένα κρύο σπίτι, άδειο από παιδιά ή/και εγγόνια με ελάχιστα χρήματα πια, αφού μετά από μια ολόκληρη ζωή δουλειάς, κούρασης και κρατήσεων (δήθεν υπέρ κοινωνικής ασφάλισης), δεν του έχουν απομείνει παρα λίγα ψιλά στην τσέπη για να τα φέρει βόλτα..

αυτά σκέφτομαι και θλίβομαι...

Εορταστικές μέρες και ας μην ξεχάσουμε τους ηλικιωμένους δικούς μας ανθρώπους ή μη ...

" Καλά Χριστούγεννα και Καλή Πρωτοχρονιά " !!!