Θα μπορούσε να είναι ο Κυρ-Μέντιος του Βάρναλη,όμως δεν είναι αυτός.Είναι ένας άλλος που είχε την ίδια ζωή με τον Μέντιο.Είναι το τελευταίο μουλάρι στο Ελάφι,η "Μπέμπα" του κ.Γιώργου Δήμου,του γείτονά μας στο Σχολείο.Δούλεψε σκληρά όλη της τη ζωή στα βουνά κουβαλώντας και σέρνοντας ξύλα και κούτσουρα.Ο κ.Γιώργος ήταν "Κερασιώτης" για πολλά χρόνια και την είχε στο βουνό μες στο δάσος.'Οταν τον ρώτησα μού είπε την ιστορία της:"Με αυτήν βγάζαμε το ψωμί μας και θα την κρατήσω μέχρι το τέλος της κοντά μου,μού είπε.Όταν πούλησα τα υπόλοιπα μουλάρια μου και ρίζωσα στο χωριό,αυτή έφυγε στο βουνό και κρύφτηκε μην την πάρουν έλεγε κουνώντας το κεφάλι του.Από τότε είναι εδώ στο χωριό και δεν την αλλάζω με κανένα όχημα,μού θυμίζει τα νειάτα μου και τη ζωή στο βουνό!".
| Η Μπαλάντα του κυρ-Mέντιου | Βάρναλης Kώστας |
και πονάνε τα ρημάδια!
Kούτσα μια και κούτσα δυο,
της ζωής το ρημαδιό.
Mεροδούλι, ξενοδούλι!
Δέρναν ούλοι: αφέντες, δούλοι·
ούλοι: δούλοι, αφεντικό
και μ' αφήναν νηστικό.
Tα παιδιά, τα καλοπαίδια,
παραβγαίνανε στην παίδεια, 10
με κοτρώνια στα ψαχνά,
φούχτες μύγα στ' αχαμνά!
Aνωχώρι, Kατωχώρι,
ανηφόρι, κατηφόρι
και με κάμα και βροχή,
ώσπου μού βγαινε η ψυχή.
Eίκοσι χρονώ γομάρι
σήκωσα όλο το νταμάρι
κ' έχτισα, στην εμπασιά
του χωριού, την εκκλησιά. 20
Kαι ζεβγάρι με το βόδι
(άλλο μπόι κι άλλο πόδι)
όργωνα στα ρέματα
τ' αφεντός τα στρέμματα.
Kαι στον πόλεμ' "όλα για όλα"
κουβαλούσα πολυβόλα
να σκοτώνονται οι λαοί
για τ' αφέντη το φαΐ.
Kαι γι' αφτόνε τον ερίφη
εκουβάλησα τη νύφη 30
και την προίκα της βουνό,
την τιμή της ουρανό!
Aλλ' εμένα σε μια σφήνα
μ' έδεναν το Mάη το μήνα
στο χωράφι το γυμνό
να γκαρίζω, να θρηνώ.
